του Ηλία Φραγκούλη

Η αλήθεια είναι πως ο κατάλογος ταινιών του Netflix στην Ελλάδα είναι απίστευτα φτωχός και ανέμπνευστος. Αλλά υπάρχουν και «εκλάμψεις» ή φιλμ ξεχωριστά, τα οποία μάλλον «χάνονται» μέσα στην ονομαστή πλατφόρμα και κάποιος πρέπει να τα υποδείξει στους ταλαίπωρους συνδρομητές, που ή καταλήγουν να βλέπουν σκουπίδια για να περάσει η ώρα ή… τους παίρνει ο ύπνος με το remote στο χέρι (been there, done that), σε μία άδοξη προσπάθεια να βρουν κάτι της προκοπής!

Η εμφάνιση του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου, του τέταρτου, του πέμπτου, του έκτου, του έβδομου και του όγδοου οδηγού επιβίωσης για το Netflix, αποκλειστικά με ταινίες που είτε θεωρώ πως είναι ψιλοάγνωστες, παραγνωρισμένες, ΟΚ για μια ψυχαγωγική βραδιά, κλασικές που αξίζει να δείτε και να ξαναδείτε ή άλλες που δεν είχαν προβληθεί ποτέ στις κινηματογραφικές μας αίθουσες, προκάλεσε… viral ενθουσιασμό, με τους αναγνώστες να ζητάνε όλο και περισσότερες λίστες. Ιδού, λοιπόν, και η ένατη. Προσοχή: οι τίτλοι των έργων που διαθέτει το Netflix δεν μένουν εκεί για πάντα. Εάν η πλατφόρμα δεν ανανεώσει τα δικαιώματά τους προς τις εταιρείες παραγωγής τους, θα τα ψάχνετε εις μάτην.

Ας προχωρήσουμε με τα φιλμ – προτάσεις (όπου υπάρχει αναλυτική κριτική / εκτενέστερο κείμενο στο site, ο τίτλος της ταινίας θα λινκάρεται):

ΚΑΤΑΚΟΥΤΕΛΑ / TRAINWRECK (2015)

Η Έιμι έχει ορκιστεί να ζήσει ενάντια στους κανόνες της… μονογαμίας! Πηδιέται με ό,τι βρει, αρκεί να μην της ζητήσει να υπάρξει δεύτερη φορά. Έχει κι έναν μπρατσαρά εύκαιρο για το σεξ στις πιο δύσκολες ώρες. Πώς θα αντιδράσει στην πρόκληση ενός… δεύτερου ραντεβού με έναν αθλίατρο που τη γουστάρει;

Το αληθινά μαστόρικο επίτευγμα τούτης της (παραγνωρισμένης από το ελληνικό κοινό) κωμωδίας είναι η αντιστροφή των ρόλων ενός «συνταγογραφημένου» chick flick: ο γυναικείος χαρακτήρας έχει σχεδιαστεί πάνω σε στερεότυπα του ανδρικού… «γαμάω» ήρωα, του «κυνηγού» των one night stands που κανένα συναίσθημα δεν τον αγγίζει, ενώ ο κεντρικός χαρακτήρας από το… ισχυρό φύλο επιζητά τη δέσμευση, το ρομάντζο και ψάχνει εναγωνίως να βρει τον τρόπο να ξεφουρνίσει το «σ’ αγαπώ» για να προχωρήσει η σχέση ακόμη πιο ουσιαστικά! Υπέροχα ύπουλο. Με Τζαντ Άπαταου στο «τιμόνι», δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς…

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ / PACIFIC RIM (2013)

Εξωγήινα τέρατα βγαίνουν από τα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού και κλονίζουν την ασφάλεια του ανθρώπινου είδους και του πλανήτη μας. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη κοστίσει σε εμάς εκατομμύρια ζωές και εξαντλεί τους πόρους της ανθρωπότητας. Γιγαντιαία ρομποτοειδή, τα οποία ελέγχονται από τα εγκεφαλικά ημισφαίρια ζεύγους πιλότων που είναι συνδεδεμένοι μέσω μίας γέφυρας νευρώνων, καταπολεμούν προσωρινά τον εχθρό. Πρέπει να εφησυχάζουν ή τα τέρατα δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη;

Σ’ ένα πλαίσιο blockbuster-ικής παραγωγής χορτασμένο από προφανή sequels και μπουμπουνητά κομιξάδικων συγκρούσεων, ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο μας έδωσε τούτη την πλέον ψυχαγωγική ταινία για το είδος του φανταστικού, αναβιώνοντας τις Kaiju movies, πιο γνωστές στο δυτικό κοινό ως monster movies, με πρεσβευτή τους το «Gojira» (1954), οι οποίες συνήθιζαν να παρουσιάζουν έναν τερατώδη εχθρό με μυθολογικές ρίζες ή (και) οικολογικά μηνύματα για την ατομική εποχή. Στην παρούσα, το Κακό προέρχεται από τον έξω κόσμο και ανατρέπει κάθε πρόβλεψη, καθώς εμφανίζεται μέσα από ένα ρήγμα, στα έγκατα της Γης! Ξαφνικά, το κέντρο του ίδιου του πλανήτη μας μοιάζει με portal για εξωγήινα δείγματα ζωής που περίμεναν υπομονετικά μέχρι τη στιγμή της μεγάλης επίθεσης εναντίον μας. Προσοχή: σε περίπτωση που εμφανιστεί (και) το sequel του 2018, αγνοήστε το. Επίσης, στο Netflix κυκλοφορεί και μία φετινή anime σειρά.

HANNA (2011)

Ένα 16χρονο κορίτσι που μεγάλωσε στην απομόνωση, με τον πατέρα του (πρώην μέλος της CIA που καταζητείται) να το έχει εκπαιδεύσει έτσι ώστε ν’ αναλάβει καθήκοντα τέλειου εκτελεστή, βγαίνει για πρώτη φορά στον «έξω κόσμο» και αντιμετωπίζει το όνειρο μιας κανονικής ζωής υπό τις χειρότερες συνθήκες, καθώς καταδιώκεται από μυστικούς πράκτορες με φονικές προθέσεις.  

Μία ασυνήθιστη και αξιοθαύμαστη στροφή στην καριέρα του Τζο Ράιτ («Εξιλέωση», «Άννα Καρένινα», «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα»), που εδώ «αποδομεί» το περιπετειώδες πρακτορικό θρίλερ με εντελώς μοντέρνο τρόπο και στοιχεία σκοτεινού «παραμυθιού» στην αφήγηση (με αποκορύφωμα το απίστευτο σκηνικό της κορύφωσης), προσθέτοντας και την έκπληξη ενός πραγματικά ιδιόρρυθμου original score από τους Chemical Brothers. Η Σίρσα Ρόναν σηκώνει στους ώμους της αποτελεσματικά τον ομώνυμο ρόλο, ενώ η Κέιτ Μπλάνσετ πλάθει έναν καταπληκτικό χαρακτήρα μοχθηρής και ολότελα ψυχρής bitch.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ / GOODFELLAS (1990)

Η (βασισμένη σε αληθινή ιστορία) άνοδος και η πτώση του Χένρι Χιλ, ενός συνεργού της Μαφίας, μεταξύ 1955 και 1980.

Το παρασκήνιο της δράσης έως και το καθημερινό lifestyle μαφιόζικων χαρακτήρων βγαλμένων από τη ζωή, στο φιλμ που (δίκαια) χαρακτηρίστηκε ως το απόγειο της σκηνοθετικής καριέρας του Μάρτιν Σκορσέζε. Προτάθηκε για έξι Όσκαρ, το κέρδισε μονάχα ο Τζο Πέσι (βραβείο καλύτερου δεύτερου ανδρικού ρόλου). Η οσκαρική δόξα ήρθε (σκανδαλωδώς αργά) το 2007, με τον «Πληροφοριοδότη». Εδώ, όμως, υπήρχε η σεναριάρα, οι τρομεροί ήρωες, το «πιστόλι» καστ, οι πλέον κλασικές ατάκες, ο ορισμός της σκορσεζικής διαχείρισης παλιών τραγουδιών στο soundtrack. Και μην ξανακούσω το παραμικρό για έναν κάποιο… πτωχό συγγενή εξ Ιρλανδίας!

STRAIGHT OUTTA COMPTON (2015)

Το παρασκήνιο της ανόδου και της πτώσης του rap συγκροτήματος των N.W.A., ξεκινώντας από την αφάνεια μιας παρεούλας στα μέσα της δεκαετίας του ’80, για να ολοκληρωθεί αναπάντεχα δραματικά με ναρκωτικά, ασθένειες και θανάτους, δίπλα σε οικονομικά σκάνδαλα και κάκιστους χειρισμούς των δισκογραφικών τους συμβολαίων.  

Ο Φ. Γκάρι Γκρέι αναβιώνει το κλίμα μιας φυλετικά και ταξικά ταραγμένης περιόδου που εκείνα τα χρόνια δεν παίρναμε και τόσο χαμπάρι, ειδικά όσοι βρισκόμασταν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, αλλά δείχνει τρομακτικά όμοια με τα συμβάντα που ενίοτε κατακλύζουν τα social ετησίως από τα States, με εν ψυχρώ δολοφονίες μαύρων πολιτών, άστεγων και πάμπτωχων συνήθως, ή και αδικαιολόγητους ξυλοδαρμούς από αστυνομικούς. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το περιεχόμενο του φιλμ είναι συνταρακτικά. Η πίεση που ασκεί η ταινία στον θεατή έχει και το «αντίβαρό» της, μ’ ένα δεύτερο μέρος πιο (μελο)δραματικό, ίσως πιο στοχευμένο για βραβεία. Τελικά, μόλις που προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Αν είχε βγει σήμερα από κανένα… Netflix, η αντιμετώπιση θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική. Εννοείται ότι το έργο δεν είχε διανομή στους ελληνικούς κινηματογράφους, γι’ αυτό και αξίζει μιας επιπλέον προσοχής (όχι μονάχα από τους μουσικόφιλους).

ΠΑΝΤΙΝΓΚΤΟΝ / PADDINGTON (2014)

Ο Πάντινγκτον, ένας γλυκύτατος αρκουδάκος από το Περού, αποδέχεται την ανοιχτή πρόσκληση που είχε απευθύνει Βρετανός εξερευνητής στους θείους του και καταφτάνει στο Λονδίνο, αναζητώντας τους… «συγγενείς» του! Θα βρει καταφύγιο στο φιλικό σπίτι της οικογένειας των Μπράουν, αλλά θα γίνει και στόχος μιας δαιμόνιας υπαλλήλου του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας που σκοπεύει να τον ταριχεύσει λόγω εξαιρετικής σπανιότητας.

Μία αρχετυπική φιγούρα της αγγλικής κουλτούρας ζωντανεύει στο σινεμά με εξαιρετικά διασκεδαστικό τρόπο. Από τις σπάνιες περιπτώσεις οικογενειακής ταινίας που τίμια μπορεί να παρακολουθήσει θεατής κάθε ηλικίας, με θαυμάσιο καστ (Χιου Μπόνβιλ, Σάλι Χόκινς, Νικόλ Κίντμαν, Τζούλι Γουόλτερς) και δόσεις ενήλικου χιούμορ. Για να ικανοποιηθούν μικροί και μεγάλοι, είναι ευτύχημα το γεγονός πως το Netflix προσφέρει την επιλογή της ελληνικής μεταγλώττισης ή της βρετανικής, original γλώσσας των διαλόγων του φιλμ.

Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ Ο ΚΥΝΗΓΟΣ / SNOW WHITE AND THE HUNTSMAN (2012)

Η σατανική βασίλισσα Ραβένα θέλει να κατασπαράξει την καρδιά της θετής της κόρης, Χιονάτης, έτσι ώστε ν’ αποκτήσει αιώνια νεότητα. Ένας κυνηγός αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει την επιθυμία της, όμως, θα καταλήξει αντί για εκτελεστής να γίνει ο προστάτης και μέντοράς της.

Ένα πλούσιο σε θέαμα, γοτθικών διαθέσεων παραμύθι (για τη γενιά του… «Game of Thrones»), κάτι σαν video game όπου το κάθε επόμενο level σε μεταφέρει σ’ έναν καινούργιο τόπο δράσης και εικαστικών αναφορών, με κυρίαρχη φιγούρα, πάντα, τη βασίλισσα της Σαρλίζ Θέρον, η οποία είναι και το σοβαρότερο πιόνι που διαθέτει τούτο το φιλμ. Απολαμβάνοντας το δαιμόνιο πνεύμα κακίας της Ραβένα με γνήσια εκφραστικότητα, η Θέρον είναι τόσο εκθαμβωτική ως προσωποποίηση της δύναμης της ομορφιάς, που κάνει κάθε σύγκριση με τη Χιονάτη (στο κλασικό ερώτημα που τίθεται στον μαγικό καθρέφτη) να φαντάζει… ανόητη! Προτάθηκε (δικαίως) για Όσκαρ κοστουμιών και οπτικών εφέ.

ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ / DUPLICITY (2009)

Δύο πρώην κυβερνητικοί πράκτορες που πλέον εργάζονται ως κατάσκοποι για λογαριασμό αντίπαλων πολυεθνικών εταιρειών, πρέπει να ικανοποιήσουν τα αμφότερα συμφέροντα των εργοδοτών τους, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με την εμφάνιση ενός νέου κι απόρρητου προϊόντος. Θα πρέπει να χειριστούν κάθε όπλο… της γοητείας τους για να βγει ένας κερδισμένος. Ή γίνεται να παίξει «ισοπαλία»;  

Η Τζούλια Ρόμπερτς CIA και ο Κλάιβ Όουεν MI6 τα φτιάχνουν ούτως ώστε να «την κάνουν» ματσωμένοι… «παίζοντάς την» σε δύο εταιρείες αντίπαλων συμφερόντων, σε τούτο το ψυχαγωγικό κατασκοπικό ρομάντζο του (πιο διάσημου ως γραφιά) Τόνι Γκιλρόι (αμέσως μετά το οσκαρικό σουξέ του «Michael Clayton»). Σπινθηροβόλο στη φλυαρία του και με χιούμορ το σενάριο, casting με τσαγανό στους δευτεραγωνιστές και ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα που δεν έκανε τόσο έντονο «κλικ» με το κοινό στην εποχή του.

ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ / INGLOURIOUS BASTERDS (2009)

Εβραίοι σύμμαχοι από τα States καταφθάνουν στην κατεχόμενη Γαλλία για να πάρουν από εκατό σκαλπ των Ναζί ο καθένας. Στο τέλος πάνε και σινεμά.  

Ήταν το πρώτο πράγμα που είχα ρωτήσει τον Κουέντιν Ταραντίνο, όταν είχαμε συναντηθεί στις Κάννες, το 2009: πως μπορείς και μεταδίδεις όλη αυτή την αγάπη για το σινεμά σε μία και μόνο ταινία; Ουσιαστικά, την απάντηση την είχα πάρει βλέποντας τούτο το κεκαλυμμένο exploitation Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με στοιχεία (ή λογική) spaghetti γουέστερν, χαρακτήρες που ντύνουν στο χακί σχεδόν ολόκληρο το αμερικανικό νουάρ του ’40, δίπλα σε άπειρες σινεφιλικές αναφορές (ξεκινώντας από τον «τσαλαπατημένο» τίτλο μιας τρελής b-movie-άς του Έντζο Καστελάρι από τα 1978) που σε τεστάρουν λες και θα παραδόσεις πτυχιακή εργασία. Οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ και μία (μόλις) νίκη για τον classic δεύτερο ρόλο του Κρίστοφ Βαλτς, ο οποίος δίνει ρέστα στην εναρκτήρια σεκάνς της ανάκρισης.

ΠΥΡΙΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ / STREETS OF FIRE (1984)

Σε έναν ακαθόριστο τόπο και χρόνο, ένας πρώην μισθοφόρος προσλαμβάνεται για να σώσει μια πρώην γκόμενά του, τραγουδίστρια που έχει απαχθεί από συμμορία μοτοσικλετιστών.   

Χαρακτηρίστηκε ως «neo-noir rock musical» και είναι ένα κομιξάδικης αισθητικής κράμα φιλμικών ειδών, με βασικές (retro) αναφορές στη δεκαετία του ’50, φιλτραρισμένες μέσα από την pop οπτική της… εϊτίλας. Παραδόξως, δεν βασίζεται σε κανένα υπαρκτό comic book! Εμπορικό φιάσκο στην εποχή του (που εμπόδισε τα σχέδια μιας κινηματογραφικής τριλογίας), σήμερα τούτο το φιλμ του Γουόλτερ Χιλ έχει αποκτήσει τρελές cult διαστάσεις, θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα της εικονοποιίας των ‘80s και ο σεναριογράφος Λάρι Γκρος δηλώνει πως ο τρόπος κινηματογράφησης της πόλης επηρέασε μετέπειτα έργα όπως το «RoboCop» ή το «Se7en»! Από το soundtrack, πάντως, έγινε top 10 επιτυχία στο Billboard το «I Can Dream About You» του Νταν Χάρτμαν.