του Ηλία Φραγκούλη

Ύστερα από το απροσδόκητο εξάμβλωμα του Ταρσέμ («Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου»), ήρθε η ώρα να δεις και τη δεύτερη… αποδόμηση του κλασικότερου παραμυθιού των αδελφών Γκριμ για φέτος, τούτη τη φορά από τα χέρια ενός πρωτάρη σκηνοθέτη της διαφήμισης και των video games, του Ρούπερτ Σάντερς. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει σαν εικόνα, όμως, αποτελεί κι ένα ιδανικό case study, που αφορά στην αγωνία των studios να παραδώσουν ένα προϊόν που πρέπει να μοιάζει σ’ ένα συνονθύλευμα αναφορών και να ταυτίζεται με target groups που, τελικά, μετατρέπουν το marketing (αν όχι και την ταινία) σε δόκτορα Φρανκενστάιν…

Αρχικά, έχουμε ένα studio (τη Universal) που από την εποχή – και την τεράστια επιτυχία – του «Μονομάχου», επιδιώκει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να επιστρέφει σε μεγάλες, επικές παραγωγές περιόδου, για να συνδυάσει πρωτίστως το σουξέ στα ταμεία και, κατ’ ευχήν, ένα πέρασμα κι από τα Όσκαρ (κάνει το εξώφυλλο του DVD κάπως πιο δελεαστικό…). Η «συνταγή» δε δούλεψε ούτε με το sequel της «Elizabeth» (2007) αλλά ούτε και με τον πιο πολλά υποσχόμενο «Robin Hood» (2010), ίσως γιατί όταν το προσπαθείς πολύ στη δοσολογία, κάπου χάνεις το νόημα της γεύσης. Με παρόμοια συστατικά έχει στηθεί αυτή η «Χιονάτη», που θέλει να παντρέψει το πρόσφατο και απίστευτα επικερδές παράδειγμα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» του Τιμ Μπέρτον (όπως δηλώνει περίτρανα και η αφίσα) με τη σήψη ενός φαντασιακού Μεσαίωνα α λα «Game of Thrones» (δες το δωμάτιο του θρόνου της βασίλισσας Ραβένα και μην κάνεις δεύτερη σκέψη…). Πρόσθεσε και το κοινό του «Twilight» χάρη στο κάστινγκ της Κρίστεν Στιούαρτ στον πρώτο ρόλο (που το σενάριο παραμελεί στον τομέα «ρομάντζο»), βάλε κι ένα Thor από τους «Avengers» (στο πρόσωπο του Κρις Χέμσγουορθ, που εδώ δείχνει σα να έχει… ξεφουσκώσει) και… κάνεις τη δουλειά σου;

Αν εξαιρέσεις όλα αυτά τα σημεία, που αγκομαχάνε για να γίνουν αρεστά και να διαλαλήσουν την πραμάτεια του φιλμ, το οποίο ενίοτε αλλάζει τόνο δίχως σαφή προσανατολισμό και ενιαίο στόχο (μ’ αυτά ας βγάλει το φίδι από την τρύπα το marketing…), η «Χιονάτη» του Σάντερς είναι ένα πλούσιο σε θέαμα, γοτθικών διαθέσεων παραμύθι, κάτι σαν video game όπου το κάθε επόμενο level σε μεταφέρει σ’ έναν καινούργιο τόπο δράσης και εικαστικών αναφορών, με κυρίαρχη φιγούρα, πάντα, τη βασίλισσα της Σαρλίζ Θέρον, που είναι και το σοβαρότερο πιόνι που διαθέτει αυτή η ταινία. Απολαμβάνοντας το δαιμόνιο πνεύμα κακίας της Ραβένα με γνήσια εκφραστικότητα, η Θέρον είναι τόσο εκθαμβωτική ως προσωποποίηση της δύναμης της ομορφιάς, που κάνει τα οπτικά εφέ να χάνουν το νόημα τους και, μοιραία, κάθε σύγκριση με τη Χιονάτη (στο κλασικό ερώτημα που τίθεται στον μαγικό καθρέφτη) να φαντάζει… ανόητη! Ακόμη κι όταν η Θέρον παίρνει το ρόλο περισσότερο στα σοβαρά απ’ όσο χρειάζεται, πέφτεις στα τέσσερα και ζητάς μόνιμα την παρουσία της στη μεγάλη οθόνη. Τα flashback που δίνουν μια ψυχαναλυτική νότα ερμηνείας του χαρακτήρα της (για να προσδώσουν την καταραμένη τραγικότητα) θα μπορούσαν και να έλειπαν, γιατί σε κάνουν να πιστεύεις πως ένα φιλμ ολοκληρωτικά αφιερωμένο στη ζωή της Ραβένα θα ήταν πολύ πιο συναρπαστικό από την απόπειρα ανθρωποθυσίας της… άχρωμης Χιονάτης.

Κάπου εδώ ας αναφέρουμε και τη χαριτωμενιά της μικρής σε διάρκεια παρουσίας των νάνων του παραμυθιού, που ερμηνεύουν γνωστοί Βρετανοί καρατερίστες… συρρικνωμένοι (αξιέπαινα πιστευτά) από τα ειδικά εφέ! Σε επίπεδο παραγωγής, τα πάντα είναι άψογα δουλεμένα, άλλωστε. Η Κολίν Άτγουντ έχει δώσει όση ένταση και μεγαλοπρέπεια χρειάζεται η γκαρνταρόμπα της Ραβένα, τα σκηνικά του Ντόμινικ Γουότκινς είναι εξαντλητικά λεπτομερή, το μακιγιάζ δίνει ρέστα όταν επιχειρεί να προσθέσει… ρυτίδες στο πρόσωπο της Θέρον, που αποθεώνει τα οπτικά της τρικ όταν… διαλύεται σε ένα σμήνος από κοράκια (τύφλα να’ χει το «Frozen»…).

«Η Χιονάτη και ο Κυνηγός» προσπαθούν να προσφέρουν κάτι σε όλους. Και σε μια εποχή όπου το μεγάλο θέαμα αναζητείται στους κινηματογράφους χειρότερα κι από ένα μαγικό ξόρκι που θα βγάλει το κοινό από τη μιζέρια της πραγματικότητας, δίνουν κάτι λαχταριστά επικό. Όχι απαραίτητα παραμυθένιο, όμως…