FreeCinema

Follow us

ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ (2009)

(INGLOURIOUS BASTERDS)

  • ΕΙΔΟΣ: Πολεμική Περιπέτεια
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κουέντιν Ταραντίνο
  • ΚΑΣΤ: Μπραντ Πιτ, Κρίστοφ Βαλτς, Μελανί Λοράν, Μάικλ Φασμπέντερ, Ίλαϊ Ροθ, Τιλ Σβάιγκερ, Ντιάνε Κρούγκερ, Ντάνιελ Μπρουλ, Ντενί Μενοσέ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 153'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Εβραίοι σύμμαχοι από τα States καταφθάνουν στην κατεχόμενη Γαλλία για να πάρουν από εκατό σκαλπ των Ναζί ο καθένας. Στο τέλος πάνε και σινεμά.

Θυμάσαι τι θα πει «love letter»; Ας δανειστούμε τα λόγια του Ντένις Χόπερ από το «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς: «It’s a bullet from a fucking gun, fucker! You receive a love letter from me, and you’re fucked forever! You understand, fuck? I’ll send you straight to hell, fucker!». Αυτό ακριβώς. Με τη διαφορά ότι όταν ο αποστολέας είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο, αυτό το γαμημένο γράμμα αγάπης σε μεταφέρει… όχι στην Κόλαση, αλλά στον κινηματογραφικό Παράδεισο.

Ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα, όταν συναντηθήκαμε στις Κάννες φέτος: πως μπορείς και μεταδίδεις όλη αυτή την αγάπη για το σινεμά σε μία και μόνο ταινία; Ουσιαστικά, την απάντηση την είχα πάρει μερικές μέρες πριν, βλέποντας το «Άδωξοι Μπάσταρδη», ένα κεκαλυμμένο exploitation Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με στοιχεία ή λογική spaghetti γουέστερν (τσέκαρε τη φορτωμένη με δανεικές συνθέσεις του Ένιο Μορικόνε track list του soundtrack ή την αριστουργηματική εναρκτήρια σκηνή), χαρακτήρες που ντύνουν στο χακί σχεδόν ολόκληρο το αμερικανικό noir του ’40, δίπλα σε άπειρες σινεφιλικές αναφορές (ξεκινώντας από τον «τσαλαπατημένο» τίτλο μιας τρελής b-movie-άς του Έντζο Καστελάρι, από τα 1978) που σε τεστάρουν λες και θα παραδόσεις πτυχιακή εργασία.

Οι «Μπάσταρδη» του Ταραντίνο επιτρέπουν (με έμφαση θράσους στον τόνο) στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να υπάρχει μονάχα επειδή σε τούτο τον κόσμο, κάποια εποχή, γεννήθηκε και η 7η Τέχνη! Ο Γκέμπελς μοιάζει περισσότερο με μεγαλοπαραγωγός που θέλει να ξεπεράσει τη φήμη του Σέλζνικ, η super διπλή κατάσκοπος των συμμάχων είναι η μεγαλύτερη σταρ της UFA, ο σημαντικότερος πράκτορας των Βρετανών είναι ένας… κριτικός κινηματογράφου, το μεγαλύτερο τομάρι – ήρωας των Ναζί πρωταγωνιστεί σε προπαγανδιστικό αυτοβιογραφικό έπος μεγάλου μήκους και η σωτηρία από τη λαίλαπα της γερμανικής δύναμης βρίσκεται στα χέρια ενός μηχανικού προβολής και της ιδιοκτήτριας ενός παριζιάνικου art-house. Γιατί, πολύ απλά… «είμαστε Γάλλοι. Σεβόμαστε τους σκηνοθέτες στη χώρα μου.»!

Αν εξαιρέσεις την αμηχανία της κορύφωσης, που αφαιρεί σημαντικούς πόντους από το σύνολο, οι «Μπάσταρδη» προσφέρουν στον Ταραντίνο για ακόμη μια φορά (πόσο προβλέψιμο!) τα σκήπτρα του απόλυτου δημιουργού, ο οποίος αποτολμά να βρίσκεται και στο κάθισμα του θεατή, χαζογελώντας αυτάρεσκα με τα κατορθώματά του, ενθυμούμενος πως ο ουσιαστικός αποδέκτης μιας ταινίας δεν πρέπει απλά να κάθεται απέναντι από μία μεγάλη οθόνη αλλά και να αγαπά πιστά και αφοσιωμένα τούτη τη μορφή Τέχνης. Οι fans συγκεκριμένων τίτλων από τη φιλμογραφία του, αλλά κι εκείνοι που αρέσκονται στο είδος της πολεμικής περιπέτειας, ας είναι προετοιμασμένοι για γνήσιο και μαστορικό σασπένς… διαλόγου και τόσα παιχνιδίσματα με τις λέξεις και ένα κάρο γλώσσες, που κάνουν τις ριπές των πολυβόλων να ψιθυρίζουν από αστοχία. Κοινώς, θέλει μυαλό για να παρακολουθήσεις τη μαγεία αυτού του σεναρίου.

Αν δε μπορείς να δεχτείς τον κινηματογραφικό κόσμο του Κουέντιν Ταραντίνο σαν ένα σύμπαν γιορτής για αποβλακωμένους geeks και trivia nerds, μπορείς να γύρεις με άνεση πίσω στο κάθισμά σου και να το βουλώσεις, κάνοντας παρέα στην μπλαζέ άγνοιά σου. Οι υπόλοιποι θα… ματώσετε από χαρά!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το άνωθεν κείμενο είναι η κριτική που έγραψα για το φιλμ το 2009, όταν αυτό διανεμήθηκε για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Το τελευταίο μεγάλο έργο του Ταραντίνο («Χόλιγουντ», φάε τη σκόνη του) ήταν ένα σινεφιλικό όργιο αναφορών και κλεισίματος ματιού στους αληθινούς movie buffs, το οποίο ξάφνιασε τη βιομηχανία του θεάματος με τις οκτώ οσκαρικές υποψηφιότητές του (κερδισμένος βγήκε μονάχα ο Κρίστοφ Βαλτς, με το δίκαιο Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου). Και να φανταστεί κανείς ότι η αρχική ιδέα προέκυψε από ένα ιταλικό b-movie των τελών του ’70…


MORE REVIEWS

ΟΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ 4

Όταν πυροκροτητές πυρηνικών κεφαλών πέφτουν στα χέρια αδίστακτου εμπόρου όπλων, ο Μπάρνεϊ Ρος συγκεντρώνει (ξανά μανά…) την ομάδα του για να προλάβει ακόμα κι έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Η σκιά άγνωστου «φίλου» απ’ τα παλιά, όμως, πέφτει βαριά πάνω από τη νέα του αποστολή.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Απελπισμένη από την (εξαιτίας ατυχήματος) κωματώδη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο δωδεκάχρονος γιος της, πεισματάρα μητέρα παίρνει το βιβλίο επιθυμιών του ανά χείρας και ξεκινά ύστατο σερί πραγματοποίησης των ευχών του, μήπως και το «μεταφυσικό» του πράγματος την κάνει να τον σφίξει ξανά στην αγκαλιά της, ολοζώντανο.

ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Όταν ο Άλβι Σίνγκερ ερωτεύθηκε την Άννι Χολ.

ΚΑΡΜΕΝ

Στην πρώτη του νυχτερινή βάρδια δίπλα σε μια ρατσιστική ομάδα συνοριοφυλάκων που «χτενίζουν» την περιοχή της μεξικανικής ερήμου για να εντοπίσουν παράνομους μετανάστες, ο Έινταν σκοτώνει έναν δικό του ώστε να προστατεύσει τη ζωή της νεαρής Κάρμεν και αποφασίζει να την ακολουθήσει στον δρόμο της φυγής, με απώτερη επιδίωξη να φτάσουν στο Λος Άντζελες.

ΜΑΒΚΑ: ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ

Η Μάβκα είναι μια Ψυχή του Δάσους και η πρόσφατα επιλεγμένη Φύλακάς του. Η κύρια αποστολή της είναι να προστατεύσει το Δάσος και την ιερή Καρδιά του (την ίδια την Πηγή της Ζωής) από οποιαδήποτε επίθεση ή εισβολή. Ο Λούκας είναι ένα γνήσιο χωριατόπαιδο, με μεγάλη αγάπη για τη μουσική, που διοχετεύει το ταλέντο του σ’ ένα ξύλινο φλάουτο, δημιουργώντας κάτι μοναδικό: τη συνάντηση και τον έρωτά του με τη Μάβκα. Από την αρχή, η σχέση τους αντιμετωπίζει δυσκολίες, αλλά τα εμπόδια γίνονται ακόμη μεγαλύτερα όταν καταφθάνει η φιλήδονη Κιλίνα, υποσχόμενη στους χωρικούς όλα τα πλούτη της βιομηχανικής προόδου που φέρνει από τα ξένα.