FreeCinema

Follow us

ΑΔΩΞΟΙ ΜΠΑΣΤΑΡΔΗ (2009)

(INGLOURIOUS BASTERDS)

  • ΕΙΔΟΣ: Πολεμική Περιπέτεια
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κουέντιν Ταραντίνο
  • ΚΑΣΤ: Μπραντ Πιτ, Κρίστοφ Βαλτς, Μελανί Λοράν, Μάικλ Φασμπέντερ, Ίλαϊ Ροθ, Τιλ Σβάιγκερ, Ντιάνε Κρούγκερ, Ντάνιελ Μπρουλ, Ντενί Μενοσέ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 153'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Εβραίοι σύμμαχοι από τα States καταφθάνουν στην κατεχόμενη Γαλλία για να πάρουν από εκατό σκαλπ των Ναζί ο καθένας. Στο τέλος πάνε και σινεμά.

Θυμάσαι τι θα πει «love letter»; Ας δανειστούμε τα λόγια του Ντένις Χόπερ από το «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς: «It’s a bullet from a fucking gun, fucker! You receive a love letter from me, and you’re fucked forever! You understand, fuck? I’ll send you straight to hell, fucker!». Αυτό ακριβώς. Με τη διαφορά ότι όταν ο αποστολέας είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο, αυτό το γαμημένο γράμμα αγάπης σε μεταφέρει… όχι στην Κόλαση, αλλά στον κινηματογραφικό Παράδεισο.

Ήταν το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα, όταν συναντηθήκαμε στις Κάννες φέτος: πως μπορείς και μεταδίδεις όλη αυτή την αγάπη για το σινεμά σε μία και μόνο ταινία; Ουσιαστικά, την απάντηση την είχα πάρει μερικές μέρες πριν, βλέποντας το «Άδωξοι Μπάσταρδη», ένα κεκαλυμμένο exploitation Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με στοιχεία ή λογική spaghetti γουέστερν (τσέκαρε τη φορτωμένη με δανεικές συνθέσεις του Ένιο Μορικόνε track list του soundtrack ή την αριστουργηματική εναρκτήρια σκηνή), χαρακτήρες που ντύνουν στο χακί σχεδόν ολόκληρο το αμερικανικό noir του ’40, δίπλα σε άπειρες σινεφιλικές αναφορές (ξεκινώντας από τον «τσαλαπατημένο» τίτλο μιας τρελής b-movie-άς του Έντζο Καστελάρι, από τα 1978) που σε τεστάρουν λες και θα παραδόσεις πτυχιακή εργασία.

Οι «Μπάσταρδη» του Ταραντίνο επιτρέπουν (με έμφαση θράσους στον τόνο) στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να υπάρχει μονάχα επειδή σε τούτο τον κόσμο, κάποια εποχή, γεννήθηκε και η 7η Τέχνη! Ο Γκέμπελς μοιάζει περισσότερο με μεγαλοπαραγωγός που θέλει να ξεπεράσει τη φήμη του Σέλζνικ, η super διπλή κατάσκοπος των συμμάχων είναι η μεγαλύτερη σταρ της UFA, ο σημαντικότερος πράκτορας των Βρετανών είναι ένας… κριτικός κινηματογράφου, το μεγαλύτερο τομάρι – ήρωας των Ναζί πρωταγωνιστεί σε προπαγανδιστικό αυτοβιογραφικό έπος μεγάλου μήκους και η σωτηρία από τη λαίλαπα της γερμανικής δύναμης βρίσκεται στα χέρια ενός μηχανικού προβολής και της ιδιοκτήτριας ενός παριζιάνικου art-house. Γιατί, πολύ απλά… «είμαστε Γάλλοι. Σεβόμαστε τους σκηνοθέτες στη χώρα μου.»!

Αν εξαιρέσεις την αμηχανία της κορύφωσης, που αφαιρεί σημαντικούς πόντους από το σύνολο, οι «Μπάσταρδη» προσφέρουν στον Ταραντίνο για ακόμη μια φορά (πόσο προβλέψιμο!) τα σκήπτρα του απόλυτου δημιουργού, ο οποίος αποτολμά να βρίσκεται και στο κάθισμα του θεατή, χαζογελώντας αυτάρεσκα με τα κατορθώματά του, ενθυμούμενος πως ο ουσιαστικός αποδέκτης μιας ταινίας δεν πρέπει απλά να κάθεται απέναντι από μία μεγάλη οθόνη αλλά και να αγαπά πιστά και αφοσιωμένα τούτη τη μορφή Τέχνης. Οι fans συγκεκριμένων τίτλων από τη φιλμογραφία του, αλλά κι εκείνοι που αρέσκονται στο είδος της πολεμικής περιπέτειας, ας είναι προετοιμασμένοι για γνήσιο και μαστορικό σασπένς… διαλόγου και τόσα παιχνιδίσματα με τις λέξεις και ένα κάρο γλώσσες, που κάνουν τις ριπές των πολυβόλων να ψιθυρίζουν από αστοχία. Κοινώς, θέλει μυαλό για να παρακολουθήσεις τη μαγεία αυτού του σεναρίου.

Αν δε μπορείς να δεχτείς τον κινηματογραφικό κόσμο του Κουέντιν Ταραντίνο σαν ένα σύμπαν γιορτής για αποβλακωμένους geeks και trivia nerds, μπορείς να γύρεις με άνεση πίσω στο κάθισμά σου και να το βουλώσεις, κάνοντας παρέα στην μπλαζέ άγνοιά σου. Οι υπόλοιποι θα… ματώσετε από χαρά!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το άνωθεν κείμενο είναι η κριτική που έγραψα για το φιλμ το 2009, όταν αυτό διανεμήθηκε για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Το τελευταίο μεγάλο έργο του Ταραντίνο («Χόλιγουντ», φάε τη σκόνη του) ήταν ένα σινεφιλικό όργιο αναφορών και κλεισίματος ματιού στους αληθινούς movie buffs, το οποίο ξάφνιασε τη βιομηχανία του θεάματος με τις οκτώ οσκαρικές υποψηφιότητές του (κερδισμένος βγήκε μονάχα ο Κρίστοφ Βαλτς, με το δίκαιο Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου). Και να φανταστεί κανείς ότι η αρχική ιδέα προέκυψε από ένα ιταλικό b-movie των τελών του ’70…


MORE REVIEWS

ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ

Ολιγοήμερο ταξίδι εταιρικού bonding σε απομονωμένο hiking retreat αυστραλέζικου εθνικού πάρκου καταλήγει σε θρίλερ, με την εξαφάνιση μιας γυναίκας η οποία (διόλου συμπτωματικά;) λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης για λογαριασμό ομοσπονδιακών πρακτόρων. Υπάρχει χρόνος για να βρεθεί ζωντανή ή μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο δολοφονίας;

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Στο μεγάλο «πουθενά» του Νέου Μεξικού, κάπου στα ‘80s, η Λου, επιστάτρια ενός βουτηγμένου στην τεστοστερόνη γυμναστηρίου, θα ερωτευθεί την Τζάκι, μια bodybuilder περαστική από τα μέρη εκείνα, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, μα ονειρεύεται περισσότερα μούσκουλα και δόξα. Γύρω τους, όμως, συγκεντρώνονται αρκετά… πτώματα και χρέη παλιά κι αλύτρωτα.

ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Όταν έπειτα από έλεγχο αλκοτέστ του αφαιρείται το δίπλωμα οδήγησης, ο Μαρκ οφείλει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών σεμιναρίων αξιολόγησης, εάν επιθυμεί να το πάρει ξανά πίσω. Το αληθινό πρόβλημα του Μαρκ, όμως, δεν είναι η προσωρινή απώλεια του διπλώματός του, αλλά η μη συνειδητοποίηση της κατάστασης την οποία βιώνει ως… αλκοολικός.

ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Δύο έφηβα αγόρια ξεκινούν από το Ντακάρ της Σενεγάλης κυνηγώντας το όνειρο της καλύτερης ζωής στην Ευρώπη. Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιταλία, να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΟΠΛΟΙΟ

Η καθημερινότητα στο πλωτό κέντρο φροντίδας πασχόντων από ψυχικές διαταραχές «Adamant», το οποίο βρίσκεται δεμένο σε προβλήτα του Σηκουάνα στο Παρίσι.