της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αρχετυπική φιγούρα της αγγλικής κουλτούρας πια (αφού εκτός του ότι εμφανίζεται σε άπειρα είδη αναμνηστικών, έχει απαθανατιστεί και ως μπρούτζινο άγαλμα στον… συνονόματο του σταθμό τού Πάντινγκτον!), που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο εν λόγω αρκουδάκος πρωτοεμφανίστηκε στην παιδική λογοτεχνία τον Οκτώβριο του 1958, για να γίνει ανάρπαστος και να πρωταγωνιστήσει σε σειρά περισσότερων από 20 βιβλίων, δια χειρός του Μάικλ Μποντ. Όχι τυχαία, λοιπόν, αυτή η εκμοντερνισμένη, κινηματογραφική του εκδοχή, που του δίνει υπόσταση το – όσο πρέπει φωτορεαλιστικό και όσο πρέπει παραμυθένιο – CGI, σαρώνει στα βρετανικά ταμεία, όπου παίζει από τα τέλη Νοέμβρη.

Μην κάνεις, όμως, το λάθος και θεωρήσεις ότι αυτός ο «Πάντινγκτον» αποτελεί αυστηρά βρετανική διασκέδαση που δε σε αφορά. Κάθε άλλο. Εντελώς αναπάντεχος για εμάς, που δεν έχουμε μεγαλώσει μαζί του, είναι γεμάτος ευχάριστες, απίθανες, ευφραντικά σουρεάλ, γαργαλιστικά σινεφίλ και υπέροχα, απελευθερωτικά ξεκαρδιστικές εκπλήξεις, για μικρά και μεγάλα παιδιά.

Σουρεάλ, αφού ένας ανθρωπόμορφος αρκουδάκος, που φοράει κόκκινο καπέλο (αρχικά, μετά και μπλε παλτό), κουβαλάει βαλίτσα, μιλάει άπταιστα αγγλικά, διακρίνεται από περισσή ευγένεια και ξέρει πώς να φτιάχνει μαρμελάδα, αντιμετωπίζεται ως κάτι τόσο οικείο, πιθανό και αποδεχτό, όσο και οι ιδιαιτερότητες και ιδιοτροπίες καθενός μέλους της οικογένειας Μπράουν. Γεγονός που άμεσα, αβίαστα, κοτσάροντάς σου ένα ακούραστο χαμόγελο στα χείλη και στα μάτια, αγκαλιάζει χωρίς δισταγμούς τη διαφορετικότητα και τη φέρνει… σπίτι. Εκεί, όπου η κατανόηση και αποδοχή της γίνεται εντονότερη, προφανέστερη και σημαντικότερη, σε συνδυασμό με την αναστροφή / ανατροπή των ρόλων του μπαμπά και της μαμάς (κόντρα και στα πρωτότυπα βιβλία και στη συνηθισμένη, κλισέ αντιμετώπισή τους), καθώς η – καλλιτέχνις – κυρία Μπράουν είναι η λάτρις της περιπέτειας, αιώνια έφηβη, που συμπεριφέρεται περισσότερο ως φίλη, παρά ως μητέρα στα παιδιά της, και ο – χρηματιστής – κύριος Μπράουν ο σοβαρός, καθωσπρέπει, λάτρης τής τάξης και ασφάλειας, αυστηρός γονιός.

Σινεφίλ, γιατί τόσο οι σκηνές / ευφάνταστα roller-coaster ασύλληπτης αταξίας και ατυχημάτων στο μπάνιο και στην κουζίνα, όσο και ο τρόπος που κινηματογραφείται το σπίτι των Μπράουν και η κίνηση μεταξύ δωματίων, ορόφων και κεντρικής του σκάλας φέρνει γόνιμα στο μυαλό και το κωμικό, ατρόμητο αριστούργημα του Μπλέικ Έντουαρντς «Το Πάρτι», και – κυρίως – το περίτεχνο, πρωτότυπο, εφευρετικά εικονοκλαστικό σινεμά τού Ζαν-Πιερ Ζενέ (με ή άνευ του Μαρκ Καρό), με το «Delicatessen» να αποτελεί την ιδανικότερη έκφραση του και την πιο προφανή, δημιουργικά εύστοχη επιρροή τού «Πάντινγκτον».

Ξεκαρδιστικός, έτσι όπως, πλην των παραπάνω, ικανών να προκαλέσουν απανωτά γουργουρητά ικανοποίησης και στους έμπειρους, ενήλικες, και στους άπειρους, ανήλικες θεατές, ποντάρει επιπλέον αφενός σε λίγες, αλλά εύστοχες, pop αναφορές, και αφετέρου στα άφοβα solo των ανθρώπων πρωταγωνιστών του. Από τις μεν ξεχωρίζει και θα σε κάνει να… ουρλιάξεις από τα γέλια, εκείνη που συμβαίνει με μουσική υπόκρουση πασίγνωστο τραγούδι του Λάιονελ Ρίτσι, ενώ από τους δε κορυφαία και… σεσημασμένο κλεφτρόνι της παράστασης προκύπτει η Κίντμαν. Στο ρόλο της αδίστακτης κακιάς Μίλισεντ, τολμά ακόμα και να διακωμωδήσει (γυρίζοντάς το μάλιστα η ίδια, άνευ stand-double) το πιο διάσημο ακροβατικό / «Επικίνδυνη Αποστολή» του πρώην της, Τομ Κρουζ!

Συγκινητικό. Ε; Όχι τόσο. Και αυτή η βαθιά, ειλικρινής, αυθόρμητη συγκίνηση, που σου ζεσταίνει τα σωθικά, υγραίνει τα μάτια και καθαρίζει με δάκρυα τα μάγουλα είναι το μόνο που υπολείπεται σ’ αυτή την κατά τα άλλα υποδειγματική ταινία για όλη την – κατ’ επιλογή και όχι εξ αίματος – οικογένεια. Μικρό το κακό, αν το κωμικό της ταμπεραμέντο καταφέρει να στο αναπληρώσει, πυροδοτώντας γλυκό πόνο στο στομάχι και προκαλώντας κλάμα ποτάμι από τα εκ βαθέων, τρανταχτά γέλια.