του Ηλία Φραγκούλη

Το σίγουρο είναι ότι η Αμερικανική Ακαδημία βρίσκεται σε φάση αναζήτησης ταυτότητας και πιθανής αναθεώρησης, για να τοποθετηθεί στο… σήμερα, στην εποχή της. Μοιρασμένη ανάμεσα σε απανωτές καμπάνιες «μηνύματος»… εξωκινηματογραφικού, το οποίο ενίοτε γίνεται και «ντουντούκα» μέσω κάποιας ταιριαστής σε απόψεις ταινίας, θέλει να κάνει το σωστό αλλά δεν λειτουργεί με όρους συνέπειας. Αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται! Εφέτος, μέσα σε λίγους μήνες, «αλλαξοπίστησε» ουκ ολίγες φορές, ανοίγοντας ένα «δίπολο» που πότε έγερνε προς τη μεριά του «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» και πότε προς εκείνη του «Η Μορφή του Νερού», αφήνοντας και μια υπόνοια απίστευτης ανατροπής τις τελευταίες μέρες, με το σκεπτικό της υπερίσχυσης του «Τρέξε!», το οποίο ενδεχομένως να έβγαινε κερδισμένο εξαιτίας του περίφημου συστήματος του preferential ballot. Το Χόλιγουντ άρχισε να παραμιλά μετά το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου από το σωματείο του συγκεκριμένου κλάδου και το Σάββατο το βράδυ ο θρίαμβος του Τζόρνταν Πιλ στις κατηγορίες καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας στα Independent Spirit Awards προέβλεπε ένα σοβαρό οσκαρικό «upset». Οι «Πινακίδες» είχαν με το μέρος τους το (πολυπληθές) Σωματείο των Ηθοποιών, το «Τρέξε!» έβρισκε ικανοποιημένη τη μαύρη κοινότητα και τους τιμητές μιας κάποιας πολιτικής «ατζέντας», όμως, κυριολεκτικά στο παρά πέντε (και χωρίς τον λάθος φάκελο…), το φιλμ του Γκιγέρμο ντελ Τόρο προτιμήθηκε σαν ένα ερωτεύσιμο παραμύθι φυγής που υμνεί μια πιο… παλιομοδίτικη αίσθηση φιλμικής απόλαυσης, πόσω μάλλον μέσα από ένα genre (του φανταστικού) το οποίο πολλάκις είχε σνομπαριστεί στο παρελθόν από τους ψηφοφόρους της Ακαδημίας. Ο ακτιβισμός μπορεί να περιμένει και μέχρι του χρόνου…

Μεγάλοι χαμένοι της βραδιάς; Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα, ο Κρίστοφερ Νόλαν, η Γκρέτα Γκέργουιγκ, ίσως και αυτό το γυναικείο κίνημα που έμοιαζε γραφικά παλιό και παρωχημένα φεμινιστικό, με δηλώσεις που έφταναν να αφήνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα (κάπως ρεβανσιστικό να το πω;) από αυτό που προσπαθούσε να πετύχει μια πλειάδα από stars γένους θηλυκού επί σκηνής (αποκορύφωμα ο ευχαριστήριος λόγος της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, μια πραγματικά awkward στιγμή της τελετής). Μεγάλοι κερδισμένοι; Ο Γκιγέρμο ντελ Τόρο, ο Τζόρνταν Πιλ (με το «Τρέξε!» να λαμβάνει τα πιο έντονα χειροκροτήματα σε κάθε υποψηφιότητά του) και… ο Μαρκ Μπρίτζες που έφυγε καβάλα σε ένα jet ski (!), με «λάφυρα» το Όσκαρ καλύτερων κοστουμιών και την Έλεν Μίρεν (φωτό).

Ας πάμε τώρα να δούμε και πώς τα πήγα στις τελικές προβλέψεις που δημοσιεύτηκαν χθες από το FREE CINEMA, μερικές ώρες πριν από την απονομή. Οι κατηγορίες όπου έχασα (πέντε) σχετίζονται με δύο εκπλήξεις (σε ντοκιμαντέρ και οπτικά εφέ), δύο παθιασμένα μου ρίσκα που δεν ανέτρεψαν τους προφανείς νικητές (μοντάζ και φωτογραφία) και… το θρίλερ της καλύτερης ταινίας (με μια βράβευση που με χαροποίησε, όμως). Ιδού το πριν και το μετά. Απλά και τίμια.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Τρέξε!» του Τζόρνταν Πιλ. Προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου). Κυκλοφόρησε στις αμερικανικές αίθουσες στις 24 Φεβρουαρίου του 2017. Κόστος παραγωγής: 4.500.000 δολάρια. Εισπράξεις: 176.040.665 στις ΗΠΑ, 255.017.329 συνολικά στον κόσμο. Άρχισε να εμφανίζεται σε λίστες επαγγελματικών σωματείων προς το τέλος της χρονιάς, ξαφνιάζοντας για το πόσο πολύ άρεσε τελικά. Το πρότειναν οι Παραγωγοί, φυσικά. Το πρότειναν και οι Ηθοποιοί (στο καλύτερο ensemble). Το πρότειναν και οι Σκηνοθέτες (εκεί πήρε το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου). Και στην τελική, έρχονται οι Σεναριογράφοι και του δίνουν το βραβείο του καλύτερου πρωτότυπου! Αν μη τι άλλο, είναι όντως ό,τι πιο original σε αυτόν τον τομέα. Λογικά, θα είναι στο top 3 της πλειοψηφίας των μελών της Ακαδημίας. Για κάποιους, ίσως και πιο ψηλά από εκείνο εκεί που προτείνει τη βία και την αυτοδικία με αμφιλεγόμενο τρόπο ή το άλλο με μια μουγκή που κάνει σεξ με ένα «ψάρι». Εξυπηρετεί το πολιτικό μήνυμα, πιάνει και τη μαύρη κοινότητα, μπορεί να κάνει το «upset». Αντικατέστησε αυτό που σκεφτόμουν ως τον πιο πιθανό για νικητή εδώ μέχρι πρόσφατα, τη «Μορφή του Νερού», δηλαδή. Συνολικά, βγάζει νόημα και είναι πιο συνεπές σε σχέση με την περσινή βράβευση του «Moonlight». Είναι ταινία τρόμου και αυτά η Ακαδημία δεν τα συνηθίζει; Μα, δεν την είδαν σαν ταινία τρόμου! Περισσότερο «αναγνώστηκε» ως πολιτική σάτιρα με (υπερβατικά, σίγουρα) στοιχεία θρίλερ. Και, στο κάτω-κάτω, μην ξεχνάμε κι εκείνο το θρίλερ τρόμου που είχε βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο του 1991 και τον επόμενο χρόνο σάρωσε στις πέντε βασικότερες κατηγορίες της Ακαδημίας: τη «Σιωπή των Αμνών».

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα έξω! Πόνταρα στο φυλετικό και το πολιτικό, σε μια τολμηρή ανατροπή που, όμως, σίγουρα είχε σοβαρή δυναμική στα μέλη της Ακαδημίας εφέτος (βλέπε πρωτότυπο σενάριο). Η υπερίσχυση της ταινίας του Γκιγέρμο ντελ Τόρο είναι ένα ευτύχημα από πολλές απόψεις. Ψηφίστηκε ένα έργο του σινεμά του φανταστικού (ίσως κυρίως εξαιτίας της ερωτικής του ιστορίας;). Νίκησε η κινηματογραφική μαγεία και όχι ένα δράμα ακραίο σε τόνους, δίχως ηθική σε χαρακτήρες και με ένα σενάριο αδικαιολόγητα «τρύπιο». Φυσικά και δεν εννοώ το «Τρέξε!»…

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γκιγέρμο ντελ Τόρο για το «Η Μορφή του Νερού». Η σημασία του βραβείου του Σωματείου Σκηνοθετών, που τον έχει τιμήσει ήδη, είναι στοιχειώδης. Είναι η αναγνώριση ενός μεγάλου παραμυθά, του οποίου η καριέρα ενέπνευσε σεβασμό μέσα από την αφοσίωσή του στο είδος του φανταστικού σινεμά. Πλάθει εξολοκλήρου κόσμους μαγικούς και εικόνες που προκαλούν μονάχα θαυμασμό. Στην τελική, είναι από το Μεξικό. Δες το Όσκαρ σκηνοθεσίας κάποιων προηγούμενων ετών και θα καταλάβεις…

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Αναγνώριση της αξίας του ντελ Τόρο ως παραμυθά, με σταθερή (και δημιουργική) αφοσίωση στα είδη του φανταστικού και του τρόμου. Ο άνθρωπος τιμά (από πλευράς του) τους κινηματογραφικούς ήρωες της παιδικής του ηλικίας. Που δεν άφησε ποτέ πίσω του…

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γκάρι Όλντμαν για το «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα». Περίπτωση «σκούπας». Τα έχει μαζέψει όλα. Δεύτερη υποψηφιότητα (μετά το «Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι», το 2012), πρώτο του Όσκαρ. Καταφέρνει να βγει πάνω από αυτό το εξαιρετικό μακιγιάζ και να βάλει τον Τσόρτσιλ στα δικά του «παπούτσια», χωρίς να ξεφεύγει από το πλαίσιο των αναγκών ενός βιογραφικού ρόλου. Το κάνει με υποδειγματική μέθοδο, όχι απαραίτητα ψυχή. Με την άνεση ενός βετεράνου στις μεταμορφώσεις. Άξιος.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια.

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για το «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι». Τα έχει μαζέψει όλα. Δεύτερο Όσκαρ (μετά το «Fargo», το 1997). Αν αυτές οι «Πινακίδες» δεν κερδίσουν στο πρωτότυπο σενάριο ή και στην καλύτερη ταινία, όλη η αγάπη γι’ αυτό το φιλμ πιστώνεται επάνω της. Γιατί έκανε συμπαθή έναν χαρακτήρα εριστικό, που βιαιοπραγεί σε εγκληματικό βαθμό, ανοιχτό στην επιλογή της αυτοδικίας, με μοναδικό «άλλοθι» τον ανθρώπινο πόνο (μιας μάνας). Ο κόσμος εισέπραξε τον πόνο, αλλά το σύνολο είναι αμφισβητήσιμο.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια. (Εκτός του ότι… έχει σαλέψει ελαφρώς!)

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Σαμ Ρόκγουελ για το «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι». Τα έχει μαζέψει όλα. Πρώτη υποψηφιότητα και επερχόμενη νίκη. Ωραίος ρολίστας, χαμηλών τόνων παρουσία συνήθως, εδώ τον σπρώχνει το βάρος τού χαρακτήρα του. Αστυνομικός λέρα, ρατσιστής και μέθυσος, είναι αυτός που παίρνει το ουσιαστικότερο μάθημα στο φιλμ, αν και αυτό που πάει να κάνει στο τέλος, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί επικροτείται. Και, όχι, δεν είναι καθόλου ασαφές ή… μπορεί να αλλάξει δρόμο στην πορεία. Ο Ντίξον το έχει μέσα του, έτσι κι αλλιώς.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Άλισον Τζάνεϊ για το «Εγώ, η Τόνια». Τα έχει μαζέψει όλα. Πρώτη υποψηφιότητα και επερχόμενη νίκη. Τεράστια καρατερίστα, με παράδοση στους κωμικούς ρόλους, προφανώς και αξιαγάπητη στους συναδέλφους της. Πλάθει μια φιγούρα. Αυτό. Δεν είμαι υποστηρικτής αυτού του βραβείου, διότι δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω τη σκηνή όπου η Λόρι Μέτκαλφ φεύγει οδηγώντας από το αεροδρόμιο, στο «Lady Bird». Αυτό το όνομα θα προτιμούσα να ακούσω. Και ποιος ξέρει; Μερικές φορές, στους δεύτερους ρόλους, σκάνε ανατροπές.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια. (Τα κατάφερε μόνη της, όπως είπε ειρωνικά…)

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ & ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζέιμς Άιβορι για το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου» στο διασκευασμένο και Τζόρνταν Πιλ (φωτό) για το «Τρέξε!» στο πρωτότυπο. Είναι και τα βραβεία του Σωματείου των Σεναριογράφων (ναι, ναι, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι Βρετανός και δεν μπορούσε να είναι υποψήφιος στο πρωτότυπο…). Ο πρώτος είναι αυτό που λένε «κλειδωμένος». Είναι μάλλον μέτρια αυτή η πεντάδα εφέτος. Ενώ στο πρωτότυπο… θα χυθεί αίμα! Μπορεί τούτο το Όσκαρ να καθορίσει και την πορεία προς την καλύτερη ταινία. Ή να… αλλάξει την Ιστορία! Θα δείξει. Πιστεύω στον Πιλ γιατί το σενάριό του είναι ο ορισμός του original και το περιεχόμενό του σηκώνει (πολλαπλές) πολιτικές αναγνώσεις πολύ τολμηρές και ουσίας για την αμερικανική κοινωνία.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια. (Εκτός κι αν πρέπει να πούμε κάτι για το πουκάμισό του!)

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Μια Φανταστική Γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο, από τη Χιλή. Μπορεί και να προκύψει καμία… πολιτικής φύσεως ανατροπή, αλλά τούτο εδώ το δράμα της trans τραγουδίστριας Μαρίνα έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση στην Αμερική, με την πρωταγωνίστριά του, Ντανιέλα Βέγκα, να γίνεται η πρώτη trans παρουσιάστρια επί σκηνής στην τελετή απονομής απόψε.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Coco» των Λι Άνκριτς και Αντριάν Μολίνα. Έχει μαζέψει σχεδόν τα πάντα σε τούτη την κατηγορία. Χωρίς πολλά λόγια, ακόμα κλαίμε…

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Visages Villages» των Ανιές Βαρντά και JR. Δηλώνεται ως φαβορί, ίσως κυρίως εξαιτίας του ονόματος τούτης της γηραιάς κυρίας, που αν πρόσεξα καλά σε ηλικία περνάει (για μερικούς μήνες) τον Τζέιμς Άιβορι! Προ ολίγου καιρού, έλαβε και ένα τιμητικό βραβείο από την Ακαδημία. Εντάξει. (Εδώ δεν προβλέπεται… πολιτική ανατροπή.)

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα έξω! Παρασύρθηκα από το buzz των αμερικανικών media και τη φόρα που έδινε (ψευδώς) το τιμητικό. Και από την ηλικία της Βαρντά, ας μην το κρύβουμε. Το «Icarus» του Μπράιαν Φόγκελ εμφανιζόταν να παίζει με σχεδόν ίσες πιθανότητες και το θέμα του αθλητικού doping που προσέγγιζε με θριλερικό τρόπο φάνηκε πως αφορούσε πιο ουσιαστικά.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Νταν Λαουστσέν για το «Η Μορφή του Νερού». Πρώτη του υποψηφιότητα. Το Σωματείο των Φωτογράφων είχε προτιμήσει τον Ρότζερ Ντίκινς για το «Blade Runner 2049». Αν πέσει εκεί το Όσκαρ, θα είναι κυρίως για συναισθηματικούς λόγους (και 14 υποψηφιότητες στην καριέρα του!). Sorry, αλλά εδώ οι σκιεροί φωτισμοί και οι χρωματικοί τόνοι που δίνουν μια διάσταση… βυθού σε όλο το έργο του ντελ Τόρο παίζουν πιο ουσιαστικό ρόλο στο σκηνοθετικό όραμα. Η φωτογραφία είναι ένας σημαντικός πρωταγωνιστής στο όλο παραμύθι.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα έξω! Μπορεί και να μέτρησαν οι παρελθούσες «αδικίες» εις βάρος του Ντίκινς (φωτό), που τώρα θα του έχει φύγει το παράπονο. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι περισσότερες ήττες του ήταν δίκαιες…

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζόναθαν Έιμος και Πολ Μάσλις για το «Baby Driver». Το Σωματείο το έδωσε στο «Εγώ, η Τόνια», στην κατηγορία της κωμωδίας. Το δράμα πήγε στη «Δουνκέρκη». Πέρσι, είχε απόλυτη αστοχία σε σχέση με το φιλμ που πήρε το Όσκαρ («Αντιρρησίας Συνείδησης»). Κατανοώ ότι είναι περισσότερο προφανής η νίκη της «Δουνκέρκης», όμως αυτό που γίνεται στο μοντάζ του «Baby Driver»… δεν το έχουμε ξαναδεί στο σινεμά! Και ξεπερνά ακόμη και τη φρικτά λανθασμένη χρήση του όρου «βιντεοκλιπίστικο». Το ότι προτάθηκε, σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι στραβοί, ευτυχώς. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι το έργο που θα διδάσκεται περισσότερο σε σχολές μοντάζ… από τώρα. Επιπροσθέτως, αν και δεν τα υπολογίζω ιδιαίτερα, στα BAFTA έφαγε τη «Δουνκέρκη»!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα έξω! Πήγε στη «Δουνκέρκη». Δεν την υπερασπίστηκα συνειδητά, θεωρώ τη δουλειά του «Baby Driver» πρωτοποριακή και φιλοδοξούσα να κριθεί καταλλήλως. Και δεν θα αλλάξω ποτέ γνώμη σε αυτό. Το ίδιο «λάθος» θα επέλεγα πάντοτε.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Πολ Ντέναμ Όστερμπερι, Σέιν Βιο και Τζέφρι Α. Μέλβιν για το «Η Μορφή του Νερού». Στην κατηγορία της ταινίας περιόδου, το Σωματείο συμφώνησε. Σπουδαία δουλειά. Ανασύσταση εποχής σε συνδυασμό με δημιουργία «άχρονου», vintage αισθητικού κόσμου φαντασίας που επιτρέπει σε όλο το φιλμ να λειτουργήσει… παραμυθένια. (Αν και μου άρεσε και η λιγότερο «φαντεζί» σοβαρότητα στη λεπτομέρεια που είχε «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα».)

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια. Μίλησε η μαγεία.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Μαρκ Μπρίτζες για το «Αόρατη Κλωστή». Το Σωματείο των Ενδυματολόγων προτίμησε το «Η Μορφή του Νερού» για το ρούχο περιόδου, όμως εδώ υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που συνδέεται με την ψυχολογία της ταινίας. Το ένδυμα είναι μέρος του θέματος, τιμά τη (γυναικεία) σιλουέτα, που είναι το φετίχ του κεντρικού ήρωα. Το βρίσκω πιο δίκαιο να βραβευτεί ο Μπρίτζες, ο οποίος έχει άλλο ένα Όσκαρ κοστουμιών για το «The Artist», το 2012.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια. (Ο συντομότερος ευχαριστήριος λόγος. Δίκαιο και το… jet ski!)

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Αλεξάντρ Ντεσπλά (φωτό) στη μουσική για το «Η Μορφή του Νερού» και το «Remember Me» (των Κρίστεν Άντερσον-Λόπεζ και Ρόμπερτ Λόπεζ) από το «Coco» για το τραγούδι. Το πρώτο έχει τη μελωδία που κρύβει το συναίσθημα και το απογειώνει (δεύτερο και άξιο Όσκαρ για τον Ντεσπλά, μετά το «Ξενοδοχείο Grand Budapest», το 2015). Συνθέτης της χρονιάς για το Σωματείο του, αλλά το βραβείο του 2018 το δώσανε στον Τζόνι Γκρίνγουντ για την «Αόρατη Κλωστή». Το δεύτερο είναι «κλειδωμένο» από εκείνη τη σκηνή που έκρυβε την αληθινή καρδιά του φιλμ.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστά και τα δύο. Δεν χρειάζονται σχόλια. (Ο Ντεσπλά μας είπε και ότι η μαμά του είναι Ελληνίδα. Αμόκ θα πάθουν στα δελτία ειδήσεων απόψε…)

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Σύγκρουση». Όγκος δουλειάς και φυσικότητα στα… πιθήκια, το καθιστούν φαβορί, μαζί με την έγκριση του επαγγελματικού σωματείου των δημιουργών των visual effects (στην κατηγορία του φωτορεαλιστικού φιλμ μεγάλου μήκους).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα έξω! Πήγε στο «Blade Runner 2049». Από τις ελάχιστες εκπλήξεις της βραδιάς. Απλά, να θυμίσω ότι το 1983 η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ δεν είχε κερδίσει σε τούτη την κατηγορία…

ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΜΑΛΛΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Καζουχίρο Τσούτζι (μακιγιάζ), Ντέιβιντ Μαλινόφσκι και Λούσι Σίμπικ για την «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα». Τι έφτιαξε ο άνθρωπος! Τη δεύτερη φορά που έβλεπα το φιλμ στη μεγάλη οθόνη, ήθελα να πέσω πάνω για να παρατηρώ το πρόσωπο του Όλντμαν / Τσόρτσιλ. Δεν υπάρχει ψεγάδι. «Κλειδωμένο» και άξιο βραβείο.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Σωστό. Δεν χρειάζονται σχόλια.

Τέλος, τα δύο ηχητικά πήγανε στη «Δουνκέρκη», ως τα πιο προφανή βραβεία που διεκδικούσε η… περισσότερο αποδεκτή κριτικά παρά από την Ακαδημία ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν. Στα τάρταρα ο εγωισμός του…

Ιδανική παρέα στο καλύτερο ξενύχτι της χρονιάς μας κράτησε σε ζωντανή μετάδοση η COSMOTE TV. Για εκείνους που δεν είχαν τόσο ηρωικές αντοχές, ώστε να μην κοιμηθούν ώς το πρωί (and counting…), η απονομή θα προβληθεί σε επανάληψη και με ελληνικούς υπότιτλους απόψε στο COSMOTE CINEMA 2HD (με το pre-show από τις 21:00 και την τελετή να ξεκινά στις 22:00).