του Ηλία Φραγκούλη

Ο φετινός «μεγάλος νικητής» των Όσκαρ ήταν το «Nomadland» της Κλόι Τζάο, με μόλις τρία βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρώτου γυναικείου ρόλου). Στην πιο «σοκαριστική» στιγμή της τελετής απονομής, το βραβείο καλύτερης ταινίας ανακοινώθηκε πριν από τις δύο κατηγορίες πρώτων ρόλων, σε μία απόπειρα «ανατροπής» της παράδοσης, ξαφνιάζοντας άνευ λόγου, πραγματικά! Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς σε αυτό είναι ότι η νίκη του μακαρίτη Τσάντγουικ Μπόουζμαν είχε θεωρηθεί τόσο «σίγουρη», ώστε ο πρώτος ανδρικός ρόλος να μετατραπεί σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο highlight της βραδιάς (ήταν διακριτή η αίσθηση του #wtf στην αίθουσα με το άκουσμα του ονόματος του Άντονι Χόπκινς, ο οποίος δεν ήταν καν εκεί και το βραβείο «έμεινε» στα χέρια του Χοακίν Φίνιξ, καταλήγοντας σε χοντρό #fail). Εάν η Ακαδημία θεωρεί πως με τέτοια τερτίπια έχει να προσθέσει κάτι στο θεσμό, μάλλον το «παιχνίδι» (θα) χάνεται όλο και περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου…

Υπήρξαν σοβαρές εκπλήξεις, «μονόφθαλμες» βραβεύσεις και αδικίες, μια τεράστια αμηχανία στη μετατροπή της όλης τελετής σε κάτι σαν… «μάζωξη» τύπου Χρυσές Σφαίρες (το αλκοόλ και το ξηροκάρπι έλειπαν…) κι ένας μαύρος DJ, ο οποίος αντικατέστησε τη ζωντανή ορχήστρα (δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν έχω συνέλθει πλήρως από τη χρήση του «As» του Στίβι Γουόντερ ως συνοδευτικό άσμα του… «In Memoriam» video!). Πέραν του «αλαλούμ» της σειράς της απονομής των βραβείων, η βραδιά δεν ξέφυγε πολύ από την προγραμματισμένη διάρκειά της (μερικά λεπτά παραπάνω από το προβλεπόμενο τρίωρο), αλλά έδινε την εντύπωση μιας τιμητικής εκδήλωσης για τους… μαύρους καλλιτέχνες του Χόλιγουντ που είπαν να «φιλοξενήσουν» και κάτι λευκούς (άντε, και μια 74χρονη Κορεάτισσα)! Μάθαμε μέχρι και για το ανθρωπιστικό έργο του Τάιλερ Πέρι! Κι ένας μαύρος διέκοψε το «show» για να… παίξει ένα μουσικό quiz με υποψήφιους, στην πλέον άθλια στιγμή της απονομής, η οποία (μάλλον) εξέθεσε τη Γκλεν Κλόουζ (φωτό). Επίσης χαριτωμένο «αστείο» ήταν το ελαφρά υπερυψωμένο stage που στήθηκε για τους νικητές οι οποίοι θα έβγαζαν τους ευχαριστήριους λόγους τους, με πολλούς από αυτούς (κυρίως στις πρώτες απονομές) να σκοντάφτουν μέχρι ν’ ανέβουν επάνω, να κάνουν πηδηματάκια… «μετ’ εμποδίων» και γενικά να μην έχουν μια στοιχειώδη βοήθεια ή οδηγία για το πώς θα καταλήξουν εκεί… σώοι!

Ας πάμε τώρα να δούμε και πώς τα πήγα στις τελικές προβλέψεις που δημοσιεύτηκαν χθες από το FREE CINEMA, μερικές ώρες πριν από την απονομή. Ιδού το πριν και το μετά. Απλά και τίμια. Πήρα ρίσκα που δεν βγήκαν, παρασύρθηκα από κάποια υποτιθέμενα φαβορί, ενώ οι ουσιαστικές χαρές ήταν ελάχιστες.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Nomadland» της Κλόι Τζάο. Προτάθηκε για έξι Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, πρώτου γυναικείου ρόλου, μοντάζ και φωτογραφίας). Το non-fiction βιβλίο της Τζέσικα Μπρούντερ μεταφέρθηκε στο σινεμά σαν ένα «ντοκιμαντέρ» στο οποίο «πρωταγωνιστεί» μια διάσημη ηθοποιός του Χόλιγουντ (ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους που όντως ζουν σαν νομάδες στην Αμερική του σήμερα). Από τις οκτώ ταινίες που διεκδικούν αυτό το βραβείο φέτος, χωρίς να είναι ένα πραγματικά σπουδαίο έργο, είναι αυτή που ξεχωρίζω κι εγώ. Είναι τίμια ταινία. Ξεκίνησε από το περσινό Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας, έχει μαζί της τα Σωματεία των Παραγωγών και των Σκηνοθετών, τις Χρυσές Σφαίρες, τα BAFTA κι ένα σκασμό από διακρίσεις συνολικά (227!). Σε μία… κανονική χρονιά, θα ήταν το indie outsider και μάλλον δεν θα έφτανε τόσο ψηλά. Τυχερή η Τζάο. Τίποτε άλλο.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Προφανώς. Αντικειμενικά, ήταν το καλύτερο έργο της φετινής οκτάδας (με το «The Father» να ακολουθεί από κοντά). Δεν είναι σπουδαίο, αλλά το κοινωνικό του μήνυμα και ο «δυσάρεστος», όχι ακριβώς εξιλεωτικός του τόνος, δηλώνει θάρρος. Που ενίοτε χρειαζόμαστε στο σινεμά. Θα το θυμάμαι περισσότερο για μία εκπληκτική σκηνή στο σπίτι του Ντέιβιντ Στραδέρν (περισσότερα όταν η ταινία διανεμηθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους).

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Κλόι Τζάο για το «Nomadland». Είπαμε. Έχει μαζί της τα Σωματεία των Παραγωγών (618 μέλη στην Ακαδημία) και των Σκηνοθετών (564 μέλη στην Ακαδημία). Είναι γυναίκα. Επιτέλους, να μας φύγει κι αυτός ο «πόνος»… Πάντως, είναι επική η τετραπλή υποψηφιότητά της φέτος (ως παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και μοντέρ!). Μόνο οι αδελφοί Κοέν έχουν πετύχει κάτι παρόμοιο, από την εποχή του «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (το 2008). Εκείνοι είχαν χάσει μόνο στο μοντάζ.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Μέσα. Το δεύτερο (και τελευταίο) βραβείο της Τζάο.

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Άντονι Χόπκινς για το «The Father». Η μισή ταινία (για να μην πω και κάτι παραπάνω…) είναι η ερμηνεία του. Έχει με το μέρος του μονάχα το αντίστοιχο βραβείο στα BAFTA. Αλλά θεωρώ σκανδαλώδες το ενδεχόμενο να χάσει από έναν ηθοποιό που… «έφυγε» νωρίς. Περί «ατζέντας» (εκεί), ας μην το θίξω πάλι…

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Ευτυχώς! Και με μεγάλη χαρά! Αντιμετωπίστηκε ως «έκπληξη» η βράβευση (ακόμη και στην τελετή). Έλεος κάπου…

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Βαϊόλα Ντέιβις για το «Ma Rainey’s Black Bottom». Μαύρη. Καλή ηθοποιός. Σε βιογραφικό ρόλο τραγουδίστριας της blues. Δραματικό, προφανώς. Έχει μαζί της το Σωματείο των Ηθοποιών (1.363 μέλη στην Ακαδημία). Υποτίθεται πως είναι η πιο δύσκολη κατηγορία φέτος και τίποτε δεν έχει «κλειδώσει». Θα συμφωνήσω. Κι αν με ρωτάς, αυτό συμβαίνει διότι εδώ φέτος δεν υπερισχύουν οι ερμηνείες αλλά… οι «ατζέντες».

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ήττα (αλλά ΟΚ). Το πήρε η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ για το «Nomadland». Δεν ήταν καθόλου προφανές, κυρίως γιατί όλοι θεωρούσαν πως το «momentum» του φιλμ είναι η ίδια η Τζάο. Επίσης, η ΜακΝτόρμαντ το είχε και… πρόσφατο (το 2018, για το «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»).

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Ντάνιελ Καλούγια για το «Judas and the Black Messiah». Επειδή τα έχει μαζέψει όλα. Απλά. Και… «ατζεντάτα», επίσης.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Το σιγουράκι ήταν, άλλωστε.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γκλεν Κλόουζ για το «Τραγούδι του Χιλμπίλη». Ναι, το βάζω σαν το μεγάλο ρίσκο μου φέτος. Οι πάντες δίνουν τη γιαγιά από το «Minari» (μαζί της και το Σωματείο των Ηθοποιών). Εγώ υποστηρίζω ανατροπή από τη «γιαγιά» Γκλεν. Είναι η όγδοη υποψηφιότητά της στα Όσκαρ. Πάντοτε ηττημένη! Τελευταία φορά το έχασε (δικαίως) το 2019, με μέτριο ρόλο σε χάλια ταινία («Η Σύζυγος»). Εδώ έχει ρόλο, κι ας είναι (πάλι) χάλια η ταινία. Αν δεν «κάτσει» κι εφέτος, θα αρχίσω να πιστεύω ότι τη μισούν (για λόγο που δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Το έπαιξα κι έχασα. Η Γιου-Τζουνγκ Γιουν, η Κορεάτισσα γιαγιά του «Minari» έπεισε και συγκίνησε περισσότερο. Δεν ένιωσα τον ίδιο ενθουσιασμό για τούτη την ερμηνεία.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ & ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Έμεραλντ Φένελ (φωτό) για το «Promising Young Woman» στο πρωτότυπο και Κρίστοφερ Χάμπτον & Φλοριάν Ζελέρ για το «The Father» στο διασκευασμένο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα βραβευτεί μια τέτοια ακρότητα γραφής (όταν έρθει η ώρα της κριτικής του φιλμ, θα εξηγήσω και γιατί δεν θεωρώ τόσο original το σκεπτικό του σεναρίου…) στην πρώτη κατηγορία, αλλά θα ακολουθήσω το buzz. Παρά τις διαφωνίες μου, ο Άαρον Σόρκιν («Η Δίκη των 7 του Σικάγου») είχε τη γλώσσα και τη δυναμική των ατακών στους διαλόγους (έστω). Τώρα, στη δεύτερη κατηγορία, αν προτιμηθεί κι εδώ η Κλόι Τζάο, θα είναι για γέλια!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι σε όλα! Χάρηκα μονάχα για το δεύτερο, πάντως.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Druk» του Τόμας Βίντερμπεργκ, από τη Δανία. Έχει προταθεί μέχρι και για Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας! Τι άλλο να πω;

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Δεν υπήρχε περίπτωση…

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Soul» του Πιτ Ντόκτερ. Ποντάρω στο σιγουράκι των Annie Awards. Παλιά καραβάνα της Pixar ο κύριος, το έχει ξαναπάρει το 2010 («Ψηλά στον Ουρανό») και το 2016 («Τα Μυαλά που Κουβαλάς»).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Προφανώς.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «My Octopus Teacher» των Πίπα Έρλιχ & Τζέιμς Ριντ. Αυτό που λέμε… «ραντεβού στα τυφλά»! Δεν έχω δει κανένα από τα πέντε υποψήφια φιλμ, δεν έχω προσωπική άποψη, αλλά υπάρχει buzz για τούτο εδώ. Όχι ότι δεν καιροφυλακτούν και διάφορες… «ατζέντες».

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Δεν πέρασαν οι «ατζέντες», το πήρε… το χταπόδι!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζόσουα Τζέιμς Ρίτσαρντς για το «Nomadland». Εξαιρετική δουλειά. Απογείωσε το γήινο στοιχείο που παίζει τον πλέον ουσιαστικό ρόλο στο φιλμ (περισσότερο κι από την πρωταγωνίστρια).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ήττα. Και (σχετική) έκπληξη. Προτιμήθηκε ο Έρικ Μέσερσμιντ για το «Mank». Έτσι είχε ψηφίσει και το Σωματείο των συναδέλφων του. Δουλειά φιγούρας, με μια κάποια… ψηφιακής ποιότητας υπερβολή, σχεδόν «Ψεύτικη».

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γιώργος Λαμπρινός για το «The Father». Τούτη η ταινία, πέραν της ερμηνείας του Άντονι Χόπκινς, λειτουργεί επειδή το μοντάζ και… η αμέσως επόμενη κατηγορία έχουν γίνει το δεξί χέρι του σκηνοθέτη. Σχεδόν του «κλέβουν» το credit! Δεν ξέρω αν θα χάσει και στα δύο, θα πάρει και τα δύο ή θα κερδίσει έστω ένα από αυτά τα Όσκαρ το «The Father». Ξέρω, όμως, ότι θα είναι διπλή αδικία το χειρότερο ενδεχόμενο…

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ήττα. Και ξάφνιασμα. Το πήρε ο Δανός Μίκελ Ε. Τζ. Νίλσεν για το «Sound of Metal». Εδώ θέλω να επισημάνω το γεγονός πως η Ακαδημία αντιλήφθηκε το «The Father» ως φιλμ σεναριογράφου και ερμηνευτή, αδικώντας ξεκάθαρα τη σημασία του ρόλου που είχε το μοντάζ (αλλά και η σκηνογραφία). Αυτά ήταν τα κινηματογραφικά επιτεύγματα στο συγκεκριμένο φιλμ.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Πίτερ Φράνσις & Κάθι Φέδρστοουν για το «The Father». Σε συνέχεια της άνωθεν παραγράφου, αν ο Λαμπρινός κατάφερε να ελιχθεί αποτελεσματικά μέσα από τις εικόνες του μυαλού του κεντρικού ήρωα του φιλμ, τούτοι εδώ ανέλαβαν το πλέον δύσκολο έργο να «συντονίσουν» το χωροταξικό του περιβάλλον, το οποίο βρίσκεται σε μία πλήρη αταξία. Ελπίζω να βραβευτεί η καλλιτεχνική δουλειά που υπηρετεί το έργο και όχι μία σκέτη… vintage οπτική (ονόματα και οικογένειες δεν θίγονται).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ήττα. Πήγε στους Ντόναλντ Γκρέιαμ Μπερτ & Τζαν Πασκάλ για το «Mank». Είδανε vintage και «θόλωσε» το μάτι τους. Τόσο καταλαβαίνουν…

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Αλεξάντρα Μπερν για το «Έμμα.». Το σχετικό Σωματείο υποστήριξε «Ma Rainey’s Black Bottom» και Ανν Ροθ. Η ενενηντάχρονη βετεράνος, με μόλις ένα Όσκαρ στο ενεργητικό της (για τον «Άγγλο Ασθενή», το 1997), μπορεί να θεωρείτε μία πιο προφανής και σίγουρη επιλογή, αλλά εγώ τα ρούχα που είδα στην ταινία της Ότομν ντε Γουάιλντ δεν γίνεται να τα ξεχάσω.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ήταν ξεκάθαρα προσωπική επιλογή τούτη η ήττα, η νίκη της Ανν Ροθ ήταν το ευκολάκι της κατηγορίας. Μεγάλη γυναίκα…

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τρεντ Ρέζνορ, Άτικους Ρος & Τζον Μπατίστ (φωτό) στη μουσική για το «Soul» και το «Husavik» (των Σαβάν Κοτέτσα, Φατ Μαξ Τζίσους & Ρίκαρντ Γκόρανσον) από το «Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga» για το τραγούδι. Πολύ χάλια χρονιά και για τις δύο κατηγορίες. Δεν ευχαριστήθηκα τίποτα από τις δύο πεντάδες.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι στη μουσική, το πλέον άσχετο στο τραγούδι, που κατέληξε στο «Fight for You» (των H.E.R., D’Mile & Τιάρα Τόμας) (φωτό) από το «Judas and the Black Messiah». Μέχρι του χρόνου, δεν θα θυμάται κανείς αυτό το Όσκαρ (όχι ότι θα έμενε στη μνήμη και κανένα από την πεντάδα…).

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Tenet». Έχανες το μπούσουλα με τα πράγματα που έβλεπες να συμβαίνουν εδώ! Δεν θεωρώ ότι κινδυνεύει από το «The Midnight Sky».

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Μέσα.

ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΜΑΛΛΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Στην ομάδα του «Ma Rainey’s Black Bottom» λέει το buzz, προσωπικά δεν τρελάθηκα με κάτι (και) εδώ φέτος. Ας είναι.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Ναι. Μέσα.

Για το βραβείο του ήχου είχα γράψει πως θα πάει στο «Soul», αλλά το κέρδισε το «Sound of Metal». Αλλά… ποιος νοιάζεται; Πραγματικά, όμως.