του Ηλία Φραγκούλη

Όπως συνηθίζω να λέω επί σειρά δεκαετιών (στο repeat), το να κάνεις προβλέψεις για τα Όσκαρ είναι βαθύτατα… εγωκεντρικό και υποκειμενικό! Είναι μια εσωτερική πάλη του δικού σου γούστου και της δικής σου προσμονής, να κερδίσουν αυτά που προτιμάς, απέναντι στην υποχρέωση του να ακούσεις τις «εντολές» του ξένου Τύπου, των ανθρώπων που βιώνουν σχεδόν εκ των έσω τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και ν’ ακολουθήσεις τα άπειρα βραβεία που έχουν προηγηθεί και «φανερώνουν» (υποτίθεται) ρεύματα ή τάσεις που αφορούν τον τρόπο σκέψης των χιλιάδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω ότι τα μέλη της Ακαδημίας δεν έχουν το αλάνθαστο. Δεν αποτελούν ένα είδος «ανώτερης δύναμης» που ξεπερνά τη γνώμη του… οποιουδήποτε, αν θες. Ναι, είναι καλλιτέχνες, μα πρωτίστως είναι… άνθρωποι. Με παιδεία, με διαφορετική κουλτούρα, με προσωπικό γούστο, με συγκρουόμενες αντιλήψεις περί αισθητικής, με φίλους και γνωστούς. Βλέπουν τις ίδιες ταινίες με εμάς, επιλέγουν κάτι που τους αρέσει ή θεωρούν ότι είναι πιο σπουδαίο από κάτι άλλο ως δουλειά, το ψηφίζουν και ετησίως όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων (9.362 εφέτος) καταλήγουν – εκ του πλειοψηφικού αποτελέσματος – να βραβεύουν συναδέλφους τους ή έτερα μέλη της Ακαδημίας σε ένα κάρο κατηγορίες. Θεωρώντας ότι ψήφισαν τον (έναν και) καλύτερο. Εκτός από την κατηγορία της καλύτερης ταινίας…

Κάθε χρόνο, σαν πραγματικό έθιμο, μαζευόμαστε με φίλους για να ξενυχτίσουμε… δίχως έλεος, παρακολουθώντας ζωντανά την απονομή των βραβείων Όσκαρ στην τηλεόραση. Μέρες πριν, κάθε χρόνο, τα μηνύματα έπεφταν βροχή. «Να έρθω κι εγώ;». «Πόσοι θα είστε;». «Τι να φέρω;». Φέτος δεν έχω λάβει ούτε μία σχετική κλήση ή μήνυμα! Ούτε καν σήμερα! Και ούτε κι εγώ δεν είμαι σίγουρος πως θα τ’ αντέξω μέχρι πρωίας, να βλέπω την Ακαδημία να μετατρέπεται σε… Independent Spirit Awards, εξαιτίας του COVID-19 και της απουσίας μεγάλων φιλμ μέσα στο 2020.

Ούτε που έκανα και τα δικά μου, τα ετήσια Φραγκουλόσκαρ, τα βραβεία που τιμούν όσους έμειναν εκτός οσκαρικών υποψηφιοτήτων! Πρώτον, διότι έχω τσίπα. Δεύτερον, που να βρω τις ταινίες; Όπως, όμως, είπαν και οι Screen Junkies στο video των φετινών… τίμιων Όσκαρ, πως μπορείς να σταματήσεις τους stars του Χόλιγουντ να ανταλλάσσουν βραβεία μεταξύ τους για μια ολόκληρη χρονιά; Καταλήξαμε, λοιπόν, σε ένα κανονικό ξεφτιλίκι του θεσμού, όπου η κάθε indie «κακομοιριά» (η οποία κανονικά δεν θα περνούσε ούτε απέναντι από το Dolby Theatre, όχι απλά απ’ έξω, στο «κόκκινο χαλί»…) βρέθηκε να διεκδικεί μέχρι και το βραβείο της καλύτερης ταινίας – που προβλήθηκε… ένας Θεός ξέρει σε πόσα σινεμά και για πόσο καιρό εντός του 2020. Και δεν είναι μονάχα το… ποιοι τα είδανε πέρσι, αλλά και το πόσοι άνθρωποι ξέρουν ότι υπάρχουν αυτά τα φιλμ! Σε έρευνα που δημοσίευσε το Variety (βλέπε τα αποτελέσματα στην παρακάνω εικόνα), η αναγνωρισιμότητα των κινηματογραφικών παραγωγών από τις οποίες αποτελείται η φετινή λίστα των υποψηφίων για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, είναι πρωτοφανώς τραγική σε ποσοστά! Αφού το σινεμά δεν υπήρξε πέρσι, δεν ντρέπονται να κάθονται και να μοιράζουν βραβεία σε… ό,τι να ‘ναι; Προφανώς, η απάντηση είναι όχι. Διότι, πλέον, μιλάμε για «μαγαζάκι». Που, ο κόσμος να χαλάσει, θα κάνει ακόμη κι έτσι τη «γιορτούλα» του. Ακριβώς αυτό. Το 2021 θα το θυμόμαστε οσκαρικά σαν «γιορτούλα».

Για εντελώς τυπικούς λόγους, ας κάνω εδώ μία ανακεφαλαίωση των σημαντικότερων κατηγοριών και στο πως ψήφισαν (κατά ημερομηνιακή σειρά) γι’ αυτές τα αντίστοιχα επαγγελματικά Σωματεία εφέτος:

Σωματείο Σεναριογράφων: «Promising Young Woman» (πρωτότυπο) και «Borat Subsequent Moviefilm» (διασκευασμένο)
Σωματείο Παραγωγών: «Nomadland» (φωτό)
Σωματείο Ηθοποιών: «Η Δίκη των 7 του Σικάγου»
Σωματείο Σκηνοθετών: «Nomadland»
Σωματείο Μοντέρ: «Η Δίκη των 7 του Σικάγου»

Στην επόμενη σελίδα ακολουθούν οι τελικές προβλέψεις μου για τα αποψινά βραβεία. Φέτος επέλεξα χαλαρότητα στην κρίση (πες ότι έβαλα και λίγη προσωπική «αποψάρα» παραπάνω!), καθώς τα περισσότερα έργα δεν μου άρεσαν ή δεν ξεχώρισα τρανταχτές δουλειές σε πολλούς τομείς. Διαφωνώ σφόδρα και με πολλά από τα «προγνωστικά» ή βραβεύσεις οι οποίες προηγήθηκαν, διότι εξυπηρετούν ή ταυτίζονται περισσότερο με «ατζέντες». Αύριο θα επανέλθω, μετρώντας… θύματα και πληγές (καλό πράγμα είναι και η αυτοκριτική). Βασικό χαρακτηριστικό της λίστας που ακολουθεί: ένας είναι ο νικητής, όχι το τάδε μπορεί να το πάρει, αλλά είναι από δίπλα και το άλλο και άμα προκύψει το παράλλο μπορεί και να τα πάρει το τέταρτο και σας τα έλεγα, εγώ τα είχα «προβλέψει»…