Το «The Shape of Water» πήρε και το βραβείο των Σκηνοθετών.
Σχεδόν πάντα αλάνθαστο στο να «δίνει» το αντίστοιχο Όσκαρ, το Σωματείο Σκηνοθετών βράβευσε τον Γκιγέρμο ντελ Τόρο για το «Η Μορφή του Νερού», το οποίο προχωρά ενισχυμένο και από το αντίστοιχο βραβείο των Παραγωγών. Έχουμε οσκαρικό φαβορί, λοιπόν. Κάτι τέτοια λέγαμε και πέρσι για το «La La Land», όμως…
Χθες το βράδυ, οι Γκρέτα Γκέργουιγκ («Lady Bird»), Μάρτιν ΜακΝτόνα («Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι»), Κρίστοφερ Νόλαν («Δουνκέρκη») και Τζόρνταν Πιλ («Τρέξε!») είδαν το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας του 2018 να απομακρύνεται από τα χέρια τους. Όταν το Σωματείο των Σκηνοθετών ψηφίζει, σε αυτή την κατηγορία (έστω) έχει σχεδόν το αλάθητο. Από το 1948 έως τώρα, μόλις επτά (!) ήταν οι σκηνοθέτες που ενώ βραβεύτηκαν από τα μέλη του DGA, δεν έτυχαν της προτίμησης των μελών της Ακαδημίας. Και η τελευταία ήττα είχε ενδιαφέρον, διότι το 2013 ο Μπεν Άφλεκ («Argo») δεν είχε καταφέρει καν να μπει στην οσκαρική πεντάδα, δείχνοντας ότι το συνάφι του (συνολικά, αν και πλειοψηφικά μιλάμε για ηθοποιούς) δεν τον αναγνώριζε ως σκηνοθέτη.
Στο ποσοστό των επαγγελματιών που ψηφίζουν για τα Όσκαρ, οι σκηνοθέτες (512 φέτος) έπονται των ηθοποιών και των παραγωγών. Είναι μια από τις δυνατές ομάδες ψηφοφόρων, και με τους δύο τελευταίους να προτιμούν φέτος το «Η Μορφή του Νερού» και τον Γκιγέρμο ντελ Τόρο, μπορούμε να μιλάμε για φαβορί, πλέον. Η ταινία είναι υποψήφια για 13 Όσκαρ, έχει ελπίδες σε αρκετές κατηγορίες και μπορεί να προκύψει το μέγα «spoiler» στο πρωτότυπο σενάριο ή και στον πρώτο γυναικείο ρόλο! Έχει ενδιαφέρον η ώθηση που έχει πάρει ένα τέτοιο φιλμ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, τα μέλη της οποίας σπάνια προτιμούν έργο από το είδος του φανταστικού (ο τρίτος «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ήταν επικό παραμυθάκι και το 2004 ήταν και μια αρκετά αδύναμη χρονιά στον ανταγωνισμό για τα Όσκαρ). Η ταινία του ντελ Τόρο, όμως, δεν μας μιλά μονάχα για ένα «τέρας». Η ιστορία του «Η Μορφή του Νερού» εμπεριέχει το ερωτικό δράμα, το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής (βρισκόμαστε στις ΗΠΑ του ’60), το αίσθημα του ρατσισμού και όλα αυτά τα δένει με μια «σινεφιλική» ματιά (μην ξεχνάμε την κινηματογραφική αίθουσα κάτω από το διαμέρισμα της ηρωίδας!) που μας κατευθύνει προς τη μαγεία του σινεμά.
Σε παλαιότερες δεκαετίες, αυτό το έργο ίσως δεν θα κατάφερνε καν να μπει στη λίστα των υποψήφιων για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας! Σήμερα, όμως, έχει τέτοιες αξιώσεις και, επιτέλους, ο ντελ Τόρο αναγνωρίζεται ως αφηγητής υπέροχων φανταστικών ιστοριών (στο παρελθόν, τον είδαμε υποψήφιο μονάχα στην κατηγορία του πρωτότυπου σεναρίου, για τον «Λαβύρινθο του Πάνα», το 2007). Μην ξεχνάμε ότι ο επίσης εξαιρετικός «Πορφυρός Λόφος» (2015) δεν είχε ίχνος οσκαρικής υποψηφιότητας, ακόμη και σε καλλιτεχνικές κατηγορίες όπου το αισθητικό αποτέλεσμα της δουλειάς έβγαζε μάτι! Απλά, εκείνο ήταν έργο γοτθικού τρόμου. Ούτε απέξω, που λέμε…
Φέτος, λοιπόν, το όλο σκηνικό φέρνει στον νου όσα ζήσαμε με το «La La Land», που στο… παρά πέντε έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από το «Moonlight». Είναι μια εξαιρετική χρονιά για τον θεσμό, με πολλά σπουδαία φιλμ. Και ενδεχομένως να καθόμαστε στην άκρη του καθίσματος αρκετές φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς της 4ης Μαρτίου. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Αλλά θα χαρώ να δω τον ντελ Τόρο να το κρατάει.
Δες εδώ τι ψήφισαν για φέτος και τα Σωματεία των Παραγωγών, Ηθοποιών και Μοντέρ.
