του Ηλία Φραγκούλη

Αν και μόλις 298 ως ψηφοφόροι της Ακαδημίας, μέσα σε έναν ολόκληρο λαό 7.258 μελών, οι μοντέρ έχουν κατακτήσει την ισχυρή φήμη ότι το Όσκαρ της συντεχνίας τους συμπίπτει συχνά με εκείνο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς. Τα τελευταία χρόνια, όμως, παρατηρούμε διάσταση απόψεων μεταξύ των βραβείων του Σωματείου τους και τον τελικό νικητή των Όσκαρ, πόσω μάλλον και στη σημαντικότερη κατηγορία της βραδιάς της απονομής (που έρχεται στις 4 Μαρτίου). Τα Eddie Awards του Σωματείου των Μοντέρ Αμερικής (το οποίο έχει «σπάσει» σε κινηματογραφικά είδη τα βραβεία του από το 2000, κάνοντας τις οσκαρικές προβλέψεις ακόμη πιο δύσκολες), αρχικά, ήρθαν εφέτος να δηλώσουν τη… διαφωνία τους με τις προηγούμενες βραβεύσεις των Σωματείων Παραγωγών και Ηθοποιών. Επειδή κανείς δεν έχει ψηφίσει κάτι «από κοινού» μέχρι στιγμής, μάλλον θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μεγάλες μοιρασιές, με επί μέρους δουλειές να παίρνουν αυτό που τους αξίζει, δίχως να διαφαίνεται η προοπτική «σκούπας» θριάμβου για κάποιο από τα φιλμ του 2017 τα οποία ξεχώρισε η Ακαδημία.

Πέρσι, το Σωματείο προτίμησε την «Άφιξη» (καλύτερο μοντάζ δραματικής ταινίας) και το «La La Land» (καλύτερο μοντάζ κωμωδίας). Όχι μόνο έχασε στο να «προβλέψει» το Όσκαρ καλύτερης ταινίας της χρονιάς («Moonlight»), αλλά αστόχησε ακόμη και στην ίδια την κατηγορία του, με το Όσκαρ μοντάζ να δίνεται στο «Αντιρρησίας Συνείδησης»! Άρα, η αντίστοιχη φετινή νίκη των «Δουνκέρκη» και «Εγώ, η Τόνια» (φωτό) δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Και τα δύο φιλμ είναι υποψήφια στην κατηγορία του μοντάζ, αλλά σίγουρα δεν έχουν βλέψεις για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας (η «Τόνια» δεν είναι καν υποψήφια εκεί). Τα υπόλοιπα φιλμ που διεκδικούν το Όσκαρ καλύτερου μοντάζ είναι το «Baby Driver», το «Η Μορφή του Νερού» και το «Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι». Όλα ήταν υποψήφια και για το Eddie.

Αν ρωτάς κι εμένα, το «Baby Driver» θα έπρεπε να είναι ο νικητής στα Όσκαρ. Υπάρχει σημείο ταύτισης με το μοντάζ της «Δουνκέρκης» (φωτό), και αυτό είναι η μουσική και ο ήχος. Το πρώτο είναι λίγο πιο σύγχρονο και «μοδάτο», με ολόκληρο το έργο να κινείται και σαν γύρισμα και σαν ρυθμός «κοψιάς» επάνω σε αυτά τα δύο στοιχεία. Με έναν τρόπο που σχεδόν δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά! Το δεύτερο είναι κομμένο και ραμμένο επάνω στο «καρδιοχτύπι» που του δίνει η μουσική σύνθεση. Το μοντάζ γίνεται η ψυχή του έργου, που όμως κατά βάση είναι αρκετά παλιομοδίτικο σαν πρόταση. Αυτή τη στιγμή, η λογική λέει ότι το μοντάζ της «Δουνκέρκης» είναι το επικρατέστερο για το Όσκαρ. Είναι η τρίτη υποψηφιότητα του Λι Σμιθ και σίγουρα δεν θα αποτελούσε μια άδικη επιλογή για τους περισσότερους ψηφοφόρους. Απλά, δεν είμαι ακόμη βέβαιος για τη συνολική δυναμική τού «Η Μορφή του Νερού». Αναμένω και το βραβείο του Σωματείου των Σκηνοθετών, σε λίγες μέρες. Αν συμφωνήσουν με τους Παραγωγούς, η ταινία του Γκιγέρμο ντελ Τόρο απειλεί… παντού! Επίσης, ακόμα πιστεύω πως από κάπου παραμονεύει και η Γκρέτα Γκέργουιγκ («Lady Bird»). Είναι γυναίκα. Και εκεί θα φανεί εμπράκτως ο ντόρος των τελευταίων μηνών για τον όλο αγώνα του «girl power» απέναντι στο στερεότυπο της κακοποίησης και της εκμετάλλευσης.