του Ηλία Φραγκούλη

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

«Coda» της Σίαν Χέντερ. Προτάθηκε για μόλις τρία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, δεύτερου ανδρικού ρόλου). Εάν το πάρει, θα είναι το πρώτο φιλμ που είχε προταθεί για τόσα (ή και λιγότερα) βραβεία από εποχής «Grand Hotel» (1932), για να καταλήξει να γίνει ο μεγάλος κερδισμένος της βραδιάς! Επίσης, το πρώτο που τα καταφέρνει δίχως υποψηφιότητες στην καλύτερη σκηνοθεσία και το μοντάζ (πάλι από το 1932 μέχρι σήμερα!), το πρώτο κερδισμένο remake μη αγγλόφωνης ταινίας μετά τη νίκη του «Πληροφοριοδότη» (2007) και το πρώτο Όσκαρ καλύτερου φιλμ από σκηνοθέτη που δεν είχε καν υποψηφιότητα του συγκεκριμένου σωματειακού κλάδου από εποχής του «Σωφέρ της κας Νταίζυ» (1990)! Στο πλαίσιο «λογικής» που ψηφίζονται τα Όσκαρ εσχάτως, το «Coda» έχει τα εξής πλεονεκτήματα: πρόκειται περί έργου που πλασαρίστηκε κυρίως από πλατφόρμα streaming, έχει σκηνοθετηθεί από γυναίκα κι έχει θέμα αποδεκτό και υπό τη σκοπιά της «πολιτικής ορθότητας» (μιλά για τα προβλήματα μιας οικογένειας κωφών). Αν ρωτάς κι εμένα, για Όσκαρ καλύτερης ταινίας θα προτιμούσα «Dune» (μεγάλο σινεμά) ή «Μην Κοιτάτε Πάνω» (για την αναρχία). Το «Coda» βρίσκεται κάπου στη μέση αυτών των δύο. Η Χέντερ πήρε μια μέτρια, στερεοτυπική μελούρα (τη γαλλική «Οικογένεια Μπελιέ» του 2014) και την ανέβασε σε άλλο level ποιοτικά, «μεταφράζοντας» το φιλμ θαυμαστά σε κάθε τομέα του (ακόμα και τα τραγούδια που ερμηνεύει ο χαρακτήρας της Ρούμπι είναι ένα κι ένα, με σημειολογικές βάσεις). Τα Σωματεία Ηθοποιών, Παραγωγών και Σεναριογράφων υποστηρίζουν αυτή την επιλογή κι απόψε ενδέχεται να χτυπήσει τρία στα τρία. Αν το κορυφαίο βραβείο του 2022 πρέπει να φέρει κάποιο μήνυμα και να μιλά ουσιαστικά στον κόσμο εκεί έξω, «Coda» με τα χίλια!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Τζέιν Κάμπιον για το «Η Εξουσία του Σκύλου». Έχει μαζί της το Σωματείο των Σκηνοθετών (568 μέλη στην Ακαδημία). Είναι γυναίκα (όπως και πέρσι, δηλαδή…). Σε περίπτωση που τούτη η ταινία δεν πάρει κανένα άλλο Όσκαρ (ευελπιστώ…), η Κάμπιον θα μας θυμίσει τις περιπτώσεις του Μάικ Νίκολς («Ο Πρωτάρης», το 1968) και του Τζορτζ Στίβενς («Ο Γίγας», το 1957). Ναι, έχει ξανασυμβεί. Ας επαναληφθεί, να τελειώνουμε…

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Γουίλ Σμιθ για το «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς». Το Σωματείο των Ηθοποιών, με τη γνωστή δυναμική του μεγαλύτερου αριθμού ψηφοφόρων στην Ακαδημία (1.336 φέτος), ήταν με το μέρος του. Τρίτη ερμηνευτική υποψηφιότητα. Μαύρος και superstar. Θεωρώ πως το Χόλιγουντ το έχει πιστέψει. Είναι η ώρα του. Και το κουβαλάει πάνω του αυτό το φιλμ.

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Τζέσικα Τσάστεϊν για το «The Eyes of Tammy Faye». Τρίτη υποψηφιότητα. Έχει μαζί της το Σωματείο των Ηθοποιών (και το τέλειο μακιγιάζ…). Όπως και στους άνδρες, θεωρώ πως δεν έχουμε μια ερμηνεία που μας πήρε και μας σήκωσε. Σε τούτη την κατηγορία η πρόβλεψη είναι πιο επίφοβη, με έντονες συζητήσεις των τελευταίων ημερών που μιλούν για «upset» από την Πενέλοπε Κρουζ («Παράλληλες Μητέρες»). Ειλικρινά, μου είναι παντελώς αδιάφορο αυτό το βραβείο φέτος.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

Τρόι Κότσουρ για το «Coda». Έχει σαρώσει (εκτός των Χρυσών Σφαιρών), δικαίως. Ο δεύτερος κωφός ηθοποιός που θα βραβευτεί με Όσκαρ ερμηνείας, μετά την Μάρλι Μάτλιν (για τα «Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού», το 1987). Συμπτωματικά, υποδύεται τη σύζυγό του σε τούτο το φιλμ! Δεν πρόκειται για ψήφο… ελεημοσύνης. Και μόνο η σκηνή που αγγίζει το λαιμό της Εμίλια Τζόουνς για ν’ «ακούσει» τη φωνή της, αρκεί για να τον βγάλει κερδισμένο φέτος.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Αριάνα ΝτεΜπος για το «West Side Story». Αυτή κι αν έχει σαρώσει τα πάντα. Θα μείνει στην Ιστορία, διότι και η πρώτη κινηματογραφική Ανίτα, η Ρίτα Μορένο, είχε τιμηθεί με το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου, το 1962! Πάντως, ούτε και σ’ αυτή την κατηγορία υπάρχει κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο. Πολύ φτωχές οι πεντάδες των ηθοποιών φέτος.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ & ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Άνταμ ΜακΚέι & Ντέιβιντ Σιρότα για το «Μην Κοιτάτε Πάνω» στο πρωτότυπο και Σίαν Χέντερ (φωτό) για το «Coda» στο διασκευασμένο. Είναι και τα (αντίστοιχα) βραβεία του Σωματείου των Σεναριογράφων (504 μέλη έχει ο κλάδος στην Ακαδημία). Δεν τα υποστηρίζω κυρίως με αυτή την αφορμή, όμως. Το πρώτο είναι… παράδοξα επίκαιρο, αιχμηρό και πολιτικό. Κάτι που το Χόλιγουντ γουστάρει να… νομίζει πως κάνει με τις ψήφους του. Και το δεύτερο είναι ένα αριστούργημα μεταφοράς ξένης ταινίας, που έφερε στο κινηματογραφικό σύμπαν ένα… αγνώριστο remake. Αν πάνε αλλού, τότε… ντροπή κάπου (ειδικά για το διασκευασμένο χάλι της Κάμπιον)!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ

«Drive My Car» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, από την Ιαπωνία. Έχει προταθεί μέχρι και για το… κανονικό Όσκαρ καλύτερης ταινίας και για το σκηνοθεσίας και για το διασκευασμένου σεναρίου! Φανταστείτε μετά από όλα αυτά, να καταλήξει στο «Flee» (Δανία), που έχει υποψηφιότητες και σαν animated ταινία και σαν ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους! Γενικά, αυτές οι δύο περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσουν «upset» παντού! Αλλά ο Ιάπωνας είναι το πιο σίγουρο στοίχημα εδώ.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

«Flee» του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν. Καλύτερο ανεξάρτητο animation στα Annie. Η αληθινή ιστορία ενός ασυνόδευτου παιδιού από το Αφγανιστάν, μεγαλωμένου στη Δανία. Σήμερα, στα 36 του χρόνια, μας αποκαλύπτει το παρελθόν του. Βιογραφικό δράμα προσφυγιάς, πραγματική έκπληξη της κατηγορίας αυτής και, όπως έγραψα πιο πάνω, με τριπλή υποψηφιότητα! Φαβορί θεωρείται το «Ενκάντο» της Disney (προτιμήθηκε και από το Σωματείο των Παραγωγών). Εγώ ποντάρω στην ψήφο του statement. Και πάλι, εάν τα μέλη της Ακαδημίας το ρίξουν αλλού, μιλάμε για «συνειδήσεις»… πολύ μούφα!

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

«Summer of Soul» του Αμίρ (Questlove) Τόμσον. Έπος υλικού (περί τις σαράντα ώρες βιντεοσκόπησης) από το Harlem Cultural Festival, σημαντικού για την μαύρη κοινότητα event (διάρκειας έξι εβδομάδων!) του 1969, το οποίο και είχε ξεχαστεί και δεν είχε δει ποτέ κανείς… από τότε! Μεταξύ άλλων εμφανίζονται οι: Στίβι Γουόντερ, Νίνα Σιμόν, Sly and The Family Stone, Gladys Knight and The Pips, Μαχάλια Τζάκσον, B.B. King, The 5th Dimension, The Staple Singers. Έχει συγκεντρώσει (μέχρι στιγμής) εξήντα μία διακρίσεις. Και το βραβείο του Σωματείου των Παραγωγών.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Γκρέιγκ Φρέιζερ για το «Dune». Έχει με το μέρος του και τις ψήφους του Σωματείου του κλάδου του. Είχε προταθεί ξανά το 2017, για το «Lion». Τεράστια δουλειά έχει κάνει σε τούτο το φιλμ και δε συγκρίνεται με τα στερεοτυπικά «ωραία τοπία» της ταινίας της Τζέιν Κάμπιον, η οποία «πουλάει» την agenda της… γυναίκας οπερατέρ (Άρι Γουέγκνερ).

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ

Τζο Γουόκερ για το «Dune». Επίσης δουλειά που δε συγκρίνεται. Τρίτη του υποψηφιότητα, μετά τα «12 Χρόνια Σκλάβος» (2014) και «Η Άφιξη» (2017). Η σωματειακή ψήφος δεν ήταν με το μέρος του, κάνοντας την έκπληξη με το «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς»! Θεωρώ πως δεν έχει τα φόντα να κάνει «upset» εδώ, τα περισσότερα (αν όχι όλα…) από τα λεγόμενα τεχνικά Όσκαρ θα πάνε στο φιλμ του Ντενί Βιλνέβ. Και όλοι θα ευχαριστούν τον μεγάλο απόντα από την κατηγορία της σκηνοθεσίας.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ

Πατρίς Βερμέτ (production design) & Ζουζάνα Σίπος (set decoration) για το «Dune». Έχουν και τις ψήφους αμφότερων των Σωματείων τους με το μέρος τους (για ταινία φαντασίας). Τρίτη υποψηφιότητα για τον πρώτο, μετά τα «Βασίλισσα Βικτώρια: Τα Χρόνια της Νιότης» (2010) και «Η Άφιξη» (2017). Θεωρώ πως το μέγεθος θα μετρήσει εδώ και τα μέλη της Ακαδημίας δεν θα πέσουν στην «παγίδα» της φαντεζί, τσιρκολάνικης τετραχρωμίας του «Μονοπατιού των Χαμένων Ψυχών», το οποίο έχει τη σωματειακή ψήφο για έργο εποχής.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

Τζένι Μπίβαν για το «Κρουέλα». Η punk μεταμόρφωση της κλασικής ηρωίδας της ταινίας της Disney θα την οδηγήσει για τρίτη φορά στο Όσκαρ της κατηγορίας της (μετά τα «Δωμάτιο με Θέα» το 1987 και «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» το 2016). Σπουδαία, βετεράνος πια, μετά από έντεκα συνολικά υποψηφιότητες. Έχει και τη σωματειακή υποστήριξη των ψήφων του κλάδου της (για έργο εποχής). Πολύ δύσκολο να κάνουν ανατροπή οι στολές και τα υπόλοιπα κοστούμια του «Dune» εδώ.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Χανς Τσίμερ (φωτό) στη μουσική για το «Dune» και το «No Time to Die» (των Μπίλι Άιλις & Φινέας Ο’Κόνελ) από το «No Time to Die» για το τραγούδι. Ο πρώτος έχει μονάχα μία νίκη (για τον «Βασιλιά των Λιονταριών», το 1995) μέσα σε δώδεκα υποψηφιότητες μέχρι σήμερα. Τις τελευταίες τρεις φορές δεν του έκατσε, με τις συνεργασίες που είχε με τον Κρίστοφερ Νόλαν («Inception» το 2011, «Interstellar» το 2015 και «Δουνκέρκη» το 2018). Στο φιλμ του Ντενί Βιλνέβ προσδίδει ένα ηχητικό μεγαλείο, το οποίο αναπνέει μέσα από τις εικόνες του και απογειώνει το έργο δημιουργικά και λειτουργικά (εξαίρετο δείγμα της σύνθεσης, το «Herald of the Change»). Για το τραγούδι της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ τα έχω γράψει στο σχετικό αφιέρωμα με τα theme songs του 007. Και τα δύο Όσκαρ με ικανοποιούν (και) προσωπικά.

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

«Dune». Πάει περίπατο. Άμα σκάσει ανατροπή από Marvel-ικό τίτλο, είναι για τα πανηγύρια οι άνθρωποι.

ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΜΑΛΛΙΑ

Στην ομάδα του «The Eyes of Tammy Faye». Είναι μία από τις οκτώ κατηγορίες που απόψε θα φάνε «πόρτα» από το live telecast. Θα υπάρξουν έντονες αντιδράσεις γι’ αυτό κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ενώ η Τζέσικα Τσάστεϊν, που έχει μεταμορφωθεί από το μακιγιάζ εδώ και πάει για Όσκαρ πρώτου ρόλου, δήλωσε πως δεν πρόκειται να κάνει red carpet press, σε ένδειξη συμπαράστασης στην ομάδα τούτης της κατηγορίας!

Παραδοσιακά, αφήνω τα υπόλοιπα μικρά (λέγε με και shorts) εκτός, ενώ το ενιαίο (από πέρσι) βραβείο του ήχου φαίνεται πως θα πάει στο «Dune», το οποίο έχει και σωματειακή υποστήριξη.

Η απευθείας κάλυψη της 94ης απονομής των Όσκαρ θα γίνει κι εφέτος από την COSMOTE TV και θα ξεκινήσει στις 23:00. Η ουσιαστική τελετή αρχίζει στις 03:00, ενώ θα παρέχεται η επιλογή της παρακολούθησης του show με ταυτόχρονο σχολιασμό στα ελληνικά ή αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα.

Δείτε μέσω των παρακάτω links ποια ήταν η άποψη του FREE CINEMA για οκτώ από τα δέκα φιλμ που προτάθηκαν για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και παρακολουθήσαμε κανονικά και… νόμιμα στην Ελλάδα. Θα τα λέμε κατά τη διάρκεια της νύχτας στα social, μέσω Facebook και twitter (με ενδεικτικά hashtags #Oscars2022 και #freecinema). Και του χρόνου… με λιγότερες ανοησίες από την Ακαδημία!

«Belfast»
«Μην Κοιτάτε Πάνω»
«Dune»
«Η Μέθοδος των Γουίλιαμς»
«Πίτσα Γλυκόριζα»
«Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών»
«Η Εξουσία του Σκύλου»
«West Side Story»