του Ηλία Φραγκούλη

Παρακολουθώντας την καινούργια ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ δεν μπορούσα με τίποτα να σταματήσω να φαντάζομαι υποθετικά σενάρια για την εξέλιξη της ιστορίας της. Βασιζόμενος, όμως, στις… παλιές καλές εποχές του, όπου το (τραβηγμένο από τα μαλλιά) μελόδραμα είχε τα κότσια να φλερτάρει ή να συνυπάρχει αρμονικά (και δημιουργικά) μ’ ένα χιούμορ άνευ ορίων, το οποίο κάποτε έφτανε μέχρι το ανεπιτήδευτο trash. Αυτές οι εποχές, δυστυχώς, έχουν τελειώσει εδώ και κάμποσες δεκαετίες, από τότε που ο Αλμοδόβαρ προτίμησε να γίνει… «φεστιβαλικός».

Υπήρχαν περιθώρια για… ξεσάλωμα γέλιου και υπερβολής στις «Παράλληλες Μητέρες», φυσικά. Έχουμε δύο ηρωίδες που κινούνται παράλληλα ως νέες μητέρες, δίχως σύζυγο ή πατέρα με γνωστή ταυτότητα, οι οποίες πριμοδοτούν το μοντέλο της εντελώς ανεξάρτητης γυναίκας που έχει το δικαίωμα να γίνει μάνα χωρίς την όποια καταπίεση ενός άνδρα από δίπλα. Στάση απόλυτα σεβαστή. Βέβαια, η πλοκή εδώ δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον, εάν το σενάριο δεν φρόντιζε να εμφανίσει στα ξαφνικά αμφιβολίες «μυστηρίου» γύρω από την ταυτότητα του ανδρός που άφησε έγκυο την Τζάνις (Κρουζ). Ο Αρτούρο (Ελεχάλδε) της ζητά να κάνουν DNA test πατρότητας, εκείνη το αρνείται και θεωρεί την πρότασή του προσβλητική, αλλά κάτι μέσα της την καθοδηγεί να το πράξει από μόνη της, καθώς το μωρό μοιάζει όλο και πιο «ethnic» (από τις λίγες πραγματικά αστείες ατάκες του φιλμ, αν και κομμάτι… ρατσιστική!) μέρα με τη μέρα.

Λίγο-πολύ, η εξέλιξη είναι προβλέψιμη, καθώς το σενάριο του Αλμοδόβαρ δεν εμπλουτίζεται από σοβαρές υποπλοκές και «ζουμερούς» βοηθητικούς χαρακτήρες. Η ιστορία (που έφερε στο προσκήνιο τον ανθρωπολόγο Αρτούρο) ενός ομαδικού τάφου από τα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου στο χωριό της Τζάνις, όσο κι αν αγωνίζεται να του δώσει βαρύτητα ο επίλογος του έργου, μοιάζει σαν να έχει προέλθει από άλλη ταινία, ενώ ο ρόλος της ηθοποιού μάνας (Σάντσεθ-Γκιγιόν) της Άνα (Σμιτ) που αναζητά την αποδοχή του ταλέντου της στη θεατρική σκηνή έστω και σε μια κάποια περασμένη ηλικία, δεν είναι γραμμένος με ουσιαστικό νοιάξιμο ώστε ν’ απογειώσει τον χαρακτήρα της. Τουλάχιστον, μας επιφυλάσσει μία ξεκαρδιστική σκηνή, στην οποία μας εξηγεί γιατί βολεύει έναν ηθοποιό να είναι «απολιτίκ» τη σήμερον ημέρα! Κάνει και μια αναφορά θυμού απέναντι στην Κυβέρνηση του Ραχόι ο Αλμοδόβαρ, αλλά… μέχρι εκεί. Αποφεύγει την πιο βιτριολική άσκηση κριτικής πολιτικά και καταφεύγει στο άλλοθι των σκελετών από το παρελθόν, καταλήγοντας να είναι και ο ίδιος… «απολιτίκ».

Επιπλέον εντύπωση, πάντως, κάνει η αίσθηση του «άρπα κόλλα» τούτης της ταινίας, που οπτικά παραπέμπει σε φτηνή τηλεοπτική παραγωγή (αρκετοί εσωτερικοί χώροι δεν κρύβουν τα προκάτ χαρακτηριστικά ενός studio, όσο «αλμοδοβαρική» κι αν είναι η σκηνογραφία και τα – στερεότυπα, πλέον – χρώματα), με βαριεστημένη διάθεση στη διεύθυνση φωτογραφίας και με το μοντάζ να έχει μπει στον «αυτόματο πιλότο». Ούτε καν τα opening credits (σήμα κατατεθέν προσοχής στη φιλμογραφία του Ισπανού σκηνοθέτη) δεν μαρτυρούν φροντίδα από την παραγωγή! Δεν είναι μόνο θέμα γούστου, πια. Εδώ μιλάμε για… γηροκομείο. Παρακμή.