του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν ιστορίες που τις βλέπεις στο σινεμά και λες… «αυτά, δε γίνονται!». Και πολλές φορές έχουν βάσεις ολότελα ρεαλιστικές. Που ξεπερνούν κάθε φαντασία σεναριογράφου και φιλμικής δραματουργίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι η «Μέθοδος των Γουίλιαμς», ενός κοινωνικού δράματος που δεν επιδιώκει να σε πνίξει στη θλίψη, αλλά να σου περάσει με τίμιο τρόπο ένα αίσθημα θετικότητας, το οποίο καταλήγει στον πλέον feelgood στόχο: του να έχεις περάσει καλά στον κινηματογράφο. Γιατί υπήρχαν τα σωστά υλικά. Χωρίς πολλά-πολλά (καλλιτεχνικά). Εδώ, μετράει ο επαγγελματισμός (των συντελεστών) και η κατασκευή.

Το background τούτης της ταινίας είναι αθλητικό, όμως, διαφέρει από τα συνηθισμένα θέματα που περιστρέφονται γύρω από το αμερικάνικο football. Και υπάρχει κι ένα ταξικό «περιτύλιγμα» που ενδυναμώνει το περιεχόμενο. Αρκετά συγγενές (στο ύφος) θα έλεγα πως ήταν το επίσης ωραιότατο «The Blind Side» (2009), για να κάνουμε μια εύκολη σύγκριση.

Στη λαϊκή γειτονιά του Κόμπτον, στα νότια του Λος Άντζελες, νυχτοφύλακας και πολύτεκνος πατέρας, έχει αποφασίσει πως δύο από τις κόρες του θα προκόψουν και θα γίνουν… παγκόσμιες πρωταθλήτριες στο άθλημα του tennis! Έχει και πλάνο γι’ αυτό! Και αναζητά (με το λιγότερο δυνατό κόστος) έναν προπονητή φημισμένο, ο οποίος θα του εγγυηθεί ότι αυτό που «έχτιζε» για χρόνια μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγήσει τη Βίνας και τη Σερίνα Γουίλιαμς σε τέτοια επίπεδα επιτυχίας. Οι γνώστες του αθλήματος που, φυσικά, γνωρίζουν ήδη αυτά τα δύο ονόματα, θα μειδιούν από την αρχή του έργου και, απλά, θα παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον τα πρώτα βήματα των κοριτσιών, τα οποία είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν μαύρα και στην πιο λάθος γειτονιά, με τη μάστιγα της εγκληματικότητας των συμμοριών και την κοινωνική εξαθλίωση να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.

Η συνέχεια είναι γεμάτη από ευχάριστες «πινελιές» ζωής σε κόντρα με τη σκληρή πραγματικότητα, με τον κύριο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς να μάχεται για να μπουν τα κορίτσια του σε πιο «χλιδάτα» tennis courts, ώστε ν’ αποφύγουν μια για πάντα τη βία και τους κινδύνους του «hood», όμως με τον κίνδυνο να «δυναμιτίσει» την πορεία της προόδου τους, όντας ένας οξύθυμος και με δικές του αρχές άνθρωπος που δεν έπαιρνε ποτέ από λόγια, ρισκάροντας ακόμη και τα θεμέλια του γάμου του.

Ο Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν ενδεχομένως να έχει διαγράψει από την αφήγηση κάποιες αμφιλεγόμενες πλευρές του αληθινού βίου των Γουίλιαμς (είχαν προηγηθεί ακόμη δύο γάμοι για τον Ρίτσαρντ, με τη σύζυγό του – για το διάστημα που ακολουθεί η πλοκή του φιλμ – να μεγαλώνει τις κόρες τους ως Μάρτυρες του Ιεχωβά), ενώ επίσης επιλέγει να μην κάνει politics ή να πάρει μια πιο ουσιαστική στάση γύρω από ζητήματα ρατσισμού της περιόδου των αρχών της δεκαετίας του ’90 (όπως το συμβάν με τον Ρόντνεϊ Κινγκ, το οποίο γνωστοποιείται μονάχα από ένα τηλεοπτικό reportage, με τα επακόλουθά του να μένουν εντελώς εκτός πλάνου!). Είναι μία σκηνοθετική (ίσως και στουντιακή) επιλογή, να μην εστιάσει σε τίποτε άλλο πέρα από την αθλητική ανέλιξη της Βίνας και της Σερίνα, μένει συνεπής σε αυτήν και χάρη στο θετικό αποτέλεσμα ενός φιλμ που διαρκεί 144 λεπτά και δε σε κάνει να βαρεθείς ποτέ, δεν του χρεώνεις ατολμία. Είναι ζήτημα focus. Τελεία.

Το γιατί η «Μέθοδος των Γουίλιαμς» προτάθηκε για έξι βραβεία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, πρωτότυπου σεναρίου, πρώτου ανδρικού ρόλου, δεύτερου γυναικείου ρόλου, μοντάζ και τραγουδιού) φαίνεται στη μεγάλη οθόνη. Το καστ σε κάνει να αισθάνεσαι ότι γίνεσαι μάρτυρας μιας ιστορίας βιωμένης, η σκηνή του καυγά του αντρόγυνου στην κουζίνα φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο την Άντζενου Έλις, μια δευτεραγωνίστρια με πλούσια φιλμογραφία που το πάλευε από τα μέσα των ‘90s (!), η μεγάλη σεκάνς του αγώνα tennis στο φινάλε βγάζει μαεστρία και σασπένς χωρίς να γίνεται φιγουρατζίδικη και, όσο και να ‘ναι γνωστή η κατάληξη της προσπάθειας των αδελφών Γουίλιαμς, ο θεατής βγαίνει σαφώς κερδισμένος από την αίθουσα. Ίσως περισσότερο απ’ όσο θα περίμενε!