του Ηλία Φραγκούλη

Αφού είδα το «τελευταίο» (ναι, καλά…) κεφάλαιο των «Avengers», όσοι φίλοι και γνωστοί με ρωτούσαν για το πόσο καλό (ή όχι) είναι, μου ζητούσαν να προσέξω και να μην κάνω spoilers. Δεν χρειάζεται! «Η Τελευταία Πράξη» είναι τόσο προβλέψιμη στην εξέλιξή της, που ακόμη κι ένα ανήλικο παιδάκι θα μπορούσε να σου αφηγηθεί ολόκληρη την ταινία χωρίς να την έχει δει. Οι εναπομείναντες των Εκδικητών, που δεν έγιναν στάχτη στον «Πόλεμο της Αιωνιότητας» μαζί με τον μισό πληθυσμό της Γης, πρέπει να βρουν τον Thanos και να πάρουν πίσω τους Λίθους της Αιωνιότητας, μπας και καταφέρουν «κάπως» να γυρίσουν πίσω στον χρόνο και… να είναι πάλι όλα όμορφα και παραμυθένια. Γιατί έτσι. Ειλικρινά, πες μου τι φαντάζεσαι ότι μπορεί να συμβαίνει στη συνέχεια. Βρίσκουν τον Thanos, ο οποίος έχει καταστρέψει τους Λίθους, κοινώς το ταξίδι στο παρελθόν είναι αναπόφευκτο. Ακολουθούν διάφορα τρομερά (επιφωνήματα ολούθε!) «στραβώματα» με παράλληλα σύμπαντα και τρέχα γύρευε χωροχρόνους, για να καταλήξουν όλα σε… μια μεγάλη μάχη! Μιλάμε για «τρελό» spoiler…

Το μοναδικό «spoiler» που είναι χρήσιμο να κάνω για τούτη την ταινία αφορά την post end credits σκηνή, η οποία εδώ… δεν υπάρχει (πραγματικά). Μόλις σε γλίτωσα από ένα δεκάλεπτο άσκοπα χαμένου χρόνου, το οποίο βέβαια δεν το λες και τόσο σημαντικό, όταν έχεις ήδη χάσει από τη ζωή σου ένα ολόκληρο τρίωρο, για να ζητωκραυγάσεις με μια «επική» κορύφωση των «Avengers» που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο μέγεθος και τη διάρκεια, δίχως να προσφέρει απολύτως τίποτε το καινούργιο. Σοβαρά. Ατυχέστερη όλων, δε, είναι η επιλογή των Άντονι και Τζο Ρούσο να φορτώσουν το φιλμ με δραματικές κορόνες περί ανθρώπινης (ή υπερ-ηρωικής) απώλειας, μερικές από τις οποίες εμπεριέχουν και την Γκουίνεθ Πάλτροου, καταλήγοντας να προκαλούν το… ακριβώς αντίθετο συναίσθημα (γιατί είχε πάρει Όσκαρ αυτή, είπαμε;). Ο τόνος είναι προφανής από το ξεκίνημα, όταν ο Hawkeye βλέπει την οικογένειά του να «εξαφανίζεται» μπροστά στα μάτια του, δίχως να καταλαβαίνει τι συνέβη. Εμείς, φυσικά, γνωρίζουμε από τι αποτελείται αυτή η στάχτη που αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα, ο παγιδευμένος χωρίς αρκετό οξυγόνο και τροφή σε «κάποια» διάσταση του σύμπαντος Iron Man ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τούτο το… franchise μετά της άλλης «κόρης» του Thanos, Nebula, μέχρι τη μαγική στιγμή της εμφάνισης της Captain Marvel, η οποία παίρνει το διαστημόπλοιό τους και το προσγειώνει με ασφάλεια δίπλα στο αρχηγείο των Εκδικητών… γιατί έτσι. Η ομάδα δεν επιτρέπει στην (μόλις προ διμήνου σχεδόν εμφανισθείσα στο πανί) τσαμπουκαλού ηρωίδα να πάρει πρωτοβουλίες στο θέμα Thanos και όλοι μαζί συνεργάζονται για να εντοπίσουν τα ίχνη τού σατανικού κακού, ο οποίος έχει «αυτο-συνταξιοδοτηθεί» σε μακρινό πλανήτη και έχει ήδη καταστρέψει τους περίφημους Λίθους… γιατί έτσι. Μοναδική σωτηρία, να βρεθούν σε κάποια παρελθούσα χρονική στιγμή, δίχως να διαταράξουν την ισορροπία του σύμπαντος, να πάρουν στα χέρια τους αυτά τα χρωματιστά (ούτε στις Απόκριες, όμως…) πετράδια και να διατηρήσουν την ασφάλεια εκείνου του χωροχρόνου (ή κάτι τέτοιο), ο οποίος δείχνει να μοιάζει συγγενής με το περιβάλλον του πρώτου «Avengers» (2012). Σε αυτό το σημείο τολμώ να πω ότι το έτος παραγωγής εκείνου του φιλμ με σόκαρε λίγο τώρα, καθώς συνειδητοποίησα πόσο σκουπίδι «φαντασίας» έχουμε καταναλώσει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, με τις ταινίες να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, σταδιακά (προσωπικά, από τη Phase Two του MCU μέχρι σήμερα, εξαιρώ το «Iron Man 3», το «Captain America: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» και το «Doctor Strange»).

Τουλάχιστον το 1/3 της «Τελευταίας Πράξης» είναι εκβιαστικά «δραματικό», με έντονη την απουσία του στοιχείου της δράσης, λες και οι Ρούσο κρατάνε στα χέρια τους σενάριο που πρέπει να αναλύσει χαρακτήρες και να δώσει βαρύτητα στις πράξεις τους. Το δεύτερο μισό (και βάλε) αναλώνεται σε συμπαντικές μηχανορραφίες τύπου «μόνο στο σινεμά», που όμως υλοποιούνται μετά επιστημονικών εξηγήσεων, ενώ ακόμη και ο πλέον κοινός νους του πιο «καθυστερημένου» θεατή θα περίμενε να στρέψει κάποιος ήρωας το βλέμμα του προς τον φακό της κάμερας και να ξεστομίσει με θρασύτατη άνεση ένα… «Γιατί έτσι!». Επειδή η ταινία μοιάζει και με το απόλυτο potpourri του MCU, είναι προφανές ότι ο κάθε ήρωας πρέπει να επιστρέψει φιλμικά «στον κόσμο του», γεγονός που απαιτεί να έχεις γερή μνήμη σε σχέση με το τι έχεις αφήσει πίσω σου όλα αυτά τα χρόνια, από το 2008 έως τώρα! Με άλλα λόγια, αν δεν ζεις γιατί υπάρχει η Marvel, τα comics και οι ταινίες της, θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα θυμάσαι ή δεν θα αναγνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, με την «Τελευταία Πράξη» να κάνει σαφές ότι αφορά κυρίως τους πιο αγριεμένους fans του genre και ουχί το… κανονικό κοινό.

Δεν μπορεί να εκληφθεί ως μυστικό (ή «spoiler») το ότι όλα αυτά θα καταλήξουν σε μια… μεγάλη μάχη, η οποία τιμά κάθε politically correct ανοησία που προωθεί (και) το Χόλιγουντ υποχρεωτικά τα τελευταία χρόνια (η στιγμή της «φεμινιστικής» επέλασης των υπερ-ηρωίδων του συνολικού franchise είναι μάλλον για γέλια), ενώ η πλήρης «επική» σεκάνς αποτελεί το μεγαλύτερο οπτικό όργιο κακογουστιάς που έχει γνωρίσει τούτο το κινηματογραφικό είδος (ο Ιερώνυμος Μπος θα αυτοκτονούσε εκλιπαρώντας για λίγο οίκτο). Όπως συνήθως, υπάρχουν και ολίγοι πιο «δραματικοί» θάνατοι βασικών ηρώων, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η ταινία μοχθεί τόσο πολύ για να μας τους πλασάρει ως κάτι το τραγικά σοβαρό, όταν το μισό καστ έχει… ξαναπεθάνει στο παρελθόν και εδώ ανασταίνεται… γιατί έτσι! Αφού υπάρχει η Captain Marvel και η κβαντική μηχανή του χρόνου, ποιος μαλάκας μπορεί να αισθανθεί την ελάχιστη συγκίνηση;