του Ηλία Φραγκούλη

Η αλήθεια είναι πως το «The Avengers» (2012) του Τζος Γουίντον είχε ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη της κομιξάδικης περιπέτειας. Γι’ αυτό και εξεπλάγην πραγματικά με το υψηλό, σχεδόν αντίστοιχο ποιοτικά επίπεδο τούτου εδώ του sequel του «Captain America» (2011)! Πολύ απλά, κανείς δεν το κάνει καλύτερα από τη Marvel. Μπορεί να είναι μια συνταγή, αλλά υπηρετεί ένα συγκεκριμένο είδος και με μονάδα μέτρησης το entertainment value, ο «Στρατιώτης του Χειμώνα» είναι ένα ευχάριστο joyride που σε «ρουφάει» μέσα του για 136 λεπτά, μέχρι την τελευταία «κρυφή» σεκάνς, μετά τα end credits. Που ξέρεις ότι υπάρχει και δε σηκώνεσαι με τίποτα από το κάθισμα προτού τη δεις. Έτσι κι αλλιώς, χρειάζεσαι λίγα λεπτά χαλαρότητας για να «βγεις» από το όλο τριπάκι αδρεναλίνης και εκκωφαντικής δράσης…

Το μόνο μου παράπονο σε σχέση με το φιλμ των αδελφών Ρούσο (σε ξαφνιάζει η επιλογή να σκηνοθετήσουν το sequel, όταν τους ξέρεις καλύτερα ως δημιουργούς της κωμικής τηλεοπτικής σειράς «Community»!) είναι η απουσία εκείνου του vintage χαρακτήρα που είχε η πρώτη ταινία, με τον Captain America να δρα, πλέον, στο απόλυτο παρόν (και μόνο), εναρμονισμένος με τη σύγχρονη «πραγματικότητα», σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Έτσι, από την αρχή, εννοείται, σου λείπει αυτή η ιδιαιτερότητα του ήρωα που έρχεται από την Αμερική του ’40 και φοβάσαι ότι αυτό θα στοιχίσει στο sequel. Σταδιακά, όμως, καταλαμβάνεσαι από τους ταχύτατους ρυθμούς και την εξέλιξη της πλοκής και συνειδητοποιείς την ανωτερότητα του δεύτερου φιλμ, το οποίο, επίσης, επιτυγχάνει κάτι σχετικά τολμηρό για το είδος και τις πιθανές απαιτήσεις των fans του φανταστικού ή των superheroes: ο «Στρατιώτης του Χειμώνα» καταπιάνεται με θέματα… πολιτικής! Που αφορούν την παγκόσμια ασφάλεια, τις μυστικές υπηρεσίες και το ρόλο τους στις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του κοινού πολίτη. Χωρίς, φυσικά, να γίνεται μια διδακτική ταινία μηνύματος. Η υπερβολή και οι υπεράνθρωπες δυνάμεις των ηρώων (όχι ως λάθος της Φύσης αλλά της Επιστήμης, πάντα) σε επαναφέρουν στη σφαίρα τής πηγής του έργου, που είναι τα comics. Και σε απελευθερώνουν προς το δρόμο τής φυγής και της διασκέδασης.

Το παλιομοδίτικο, κατά κόρον φορεμένο στα 70’s (κλείσιμο ματιού με το casting του Ρόμπερτ Ρέντφορντ), μοτίβο ενός θρίλερ συνωμοσίας ακολουθεί τις απανωτές σεκάνς δράσης και καταστροφών, οι οποίες εξαργυρώνουν και την πιο απαιτητική προσμονή του θεατή, είτε σε στιγμές θαυμαστού μεγέθους (η κορύφωση με τα αεροπλάνα), είτε σε άψογα μανουβραρισμένες μονταζιακά αυτοκινούμενες καταδιώξεις (η ενέδρα του Νικ Φιούρι), είτε μέσα στα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα ενός… ασανσέρ (από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές στις οποίες το θέαμα κάνει ιδανικό πάντρεμα και με το χιούμορ). Αυτή η συνεχής διάθεση για χαβαλέ και αυτοσαρκασμό πατάει πάνω σε ένα γερό σενάριο που ξέρει πότε να ανατρέψει τα δεδομένα, προς ποια κατεύθυνση να σου τραβήξει την προσοχή, με τι είδους χαρακτήρες έχεις να κάνεις και πόσο θα… μειδιάς με τις ατάκες ενός φανταστικού ήρωα, προσηλωμένου στις αρχές ενός φαντάρου ετών… 95!

Στον ομώνυμο ρόλο, ο Κρις Έβανς δεν είναι και κανένας… Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ για να αποδώσει κατάλληλα αυτή την τουλάχιστον διττή ιδιότητα του σεναρίου, όμως, φοράει τη στολή του με αξιοπρέπεια και περιφέρει με παιδική αφέλεια το προσωπείο του. Η Σκάρλετ Τζοχάνσον ως Black Widow σε κάνει να απορείς γιατί δε γυρίζει περισσότερες περιπέτειες, ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον είναι… αυτός που ξέρεις, με τον – σήμα κατατεθέν – αστεϊστικό στόμφο στην προφορά του, ο Falcon τού Άντονι Μάκι δε βγάζει ακριβώς… φτερά για να απογειωθεί αλλά, ως πρωτάρης, περνάει την «τάξη» και στέκει ως ελπιδοφόρα δύναμη, ενώ ο Winter Soldier του Σεμπάστιαν Σταν φέρνει κάτι ανάμεσα στο «Κοράκι» και σε dark εκδικητή από τη νοσηρότητα των anime. Κοινώς, μια… ωραία ατμόσφαιρα!

Η πρώτη σκηνή – «έκπληξη», καθώς έχουν αρχίσει να πέφτουν οι τίτλοι τέλους, κάνει χοντρό teasing για τα… δίδυμα που θα δούμε στο sequel των «Avengers» και μας ανοίγει την όρεξη για ένα είδος κινηματογράφου το οποίο τροφοδοτεί η Marvel ετησίως τα τελευταία χρόνια, δίχως να έχει επιφέρει κάποια κόπωση. Μεγάλο κατόρθωμα αυτό. Και μεγάλο δώρο και η διασκέδαση που σου προσφέρουν αυτές οι ταινίες, όσο και να… μη θέλεις να το παραδεχτείς.