FreeCinema

Follow us

ΕΚΔΙΚΗΤΕΣ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ (2018)

(AVENGERS: INFINITY WAR)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Φαντασίας
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άντονι και Τζο Ρούσο
  • ΚΑΣΤ: Τζος Μπρόλιν, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Έβανς, Κρις Χέμσγουορθ, Μαρκ Ράφαλο, Κρις Πρατ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τομ Χόλαντ, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Πολ Μπέτανι, Ζόι Σαλντάνα, Ντέιβ Μπαουτίστα, Τσάντγουικ Μπόουζμαν, Άντονι Μάκι, Ντον Τσιντλ, Σεμπάστιαν Σταν, Τομ Χίντλστον, Πίτερ Ντίνκλετζ, Πομ Κλεμεντίφ, Κάρεν Γκίλαν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 149'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Αν και χωρισμένοι και τσακωμένοι μεταξύ τους, οι Εκδικητές πρέπει να βρουν έναν τρόπο να συνεταιριστούν δυναμικά ώστε να αντιμετωπίσουν τον ολέθριο ερχομό του Thanos. Που θέλει το κακό του σύμπαντος. Ξέρεις.

Συμβαίνει κάτι το παράδοξο με τούτο το δεύτερο sequel των «Avengers»: είναι φτιαγμένο από υλικά τα οποία μπορούν να του εξασφαλίσουν καινούργια ρεκόρ εισπράξεων παγκοσμίως, αλλά ταυτόχρονα… το ίδιο το φιλμ μπορεί και να σημάνει την ταφόπλακα των κομιξικών franchises (της Marvel, προφανώς)! Περιμένεις να δεις κάτι μεγαλύτερο (στα όλα του), όμως στην τελική έχεις καταναλώσει απλά κάτι… «περισσότερο». Από αυτό που ήδη γνωρίζεις και έχεις ξαναδεί. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα παγωτατζίδικο, να λαχταράς μια λίγο μεγαλύτερη δόση από την αγαπημένη σου γεύση και ο υπάλληλος του καταστήματος, αντί για κυπελάκι με μια ή δύο μπάλες, να σου προσφέρει ένα… πεντόκιλο στο χέρι!

Ομολογώ ότι με τις τελευταίες παραγωγές της Marvel βαρέθηκα. Αν δεν ήταν επαγγελματική υποχρέωση, θα είχα σταματήσει να τις παρακολουθώ. Τα τελευταία έργα δεν τα είδα καν μέχρι το τέλος (γι’ αυτό και απείχα από τις κριτικές τους). Η λανθάνουσα χιουμοριστική διάθεση (που είχε ανέκαθεν η τριλογία των φιλμ του «Iron Man», εδώ που τα λέμε) μεταλλάχθηκε σε κάτι πιο… vulgar και ζορισμένο (ουσιαστικά) με τον ερχομό του «Φύλακες του Γαλαξία» (2014) και του «Deadpool» (2016). Ειδικά οι ταινίες των ηρώων της Marvel (υπό την αγκάλη της «φραγκοφονικής» Disney), πλέον, έπρεπε να σπάνε πλάκα (με το όλο και νεαρότερο ηλικιακά target group των θεατών) και όσο αυτό λειτουργούσε ηχηρά στο box-office, κατάντησε υποχρεωτικό για κάθε ξεχωριστό franchise των μεμονωμένων χαρακτήρων. Σήμερα, αυτό το ύφος τοποθετείται στα όρια της αυτοπαρωδίας. Περιμένεις να γυρίσει ο αγαπημένος σου ήρωας προς το μέρος της κάμερας, να την πλησιάσει, να σε κοιτάξει από κοντά στα μάτια και να σου πει.. «Σε τι μαλακίες έχω φτάσει να παίζω;»! Κι εσύ να αντιδράσεις γελώντας δυνατά. Δεν έχει συμβεί ακόμη, αλλά ίσως δεν απέχουμε και πολύ από κάτι τέτοιο…

Πέραν του «χιούμορ», όμως, αρχίσανε και τα «mash-up» των ηρώων, με δειλά cameos στο ξεκίνημα κι ύστερα… «αρμένικη βίζιτα» σε ολόκληρες ταινίες, που μπορεί να έφεραν το όνομα ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα στον τίτλο, όμως εσύ έβλεπες μέσα σε αυτές και «φιλοξενούμενες» ατραξιόν από άλλα… επώνυμα φιλμ του genre. Για να καταλήξουμε σε τούτον τον «Πόλεμο της Αιωνιότητας», όπου από όλο το τουρλουμπούκι των «guests» απέχει κυρίως ο Ant-Man, μάλλον επειδή βγαίνει καινούργια δική του ταινία τον Ιούλιο, άρα… ας μην βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια τού συγγενούς franchise (βάζω και στοίχημα πως αυτή θα ήταν η τίμια και λογική εξήγηση της Marvel σχετικά με τη συγκεκριμένη απουσία εδώ).

Φυσικά, ένας νοήμων άνθρωπος δεν θα απαιτούσε να του εξηγήσει κανείς γιατί όλοι αυτοί οι ήρωες των comics της εν λόγω εταιρείας συναντιούνται στον «Πόλεμο της Αιωνιότητας». Γιατί πρέπει να κάνουν ακόμη μεγαλύτερο θόρυβο στο παγκόσμιο box-office. Τέλος. Μπορεί σε χρήμα αυτό να ακούγεται απόλυτα υποσχόμενο, όμως πρακτικά δημιουργεί (και) άλλου είδους προβλήματα. Πριν ξεκινήσει η προβολή τούτου του φιλμ, συνάδελφος που καθόταν δίπλα μου αναρωτιόταν ποιο sequel των «Avengers» επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Του απάντησα πως (πρέπει να) είναι η συνέχεια της «Εποχής του Ultron» (2015). Εκείνος πίστευε πως ήταν του «Εμφύλιος Πόλεμος» (2016). «Όχι», του απάντησα, «αυτό ανήκε στη σειρά του Captain America». Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι μια γελοία απάντηση. Ποια η διαφορά;

Συνολικά, για να επανέλθω στην «ταφόπλακα», μετά τον «Εμφύλιο Πόλεμο», δεν αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητα των ξεχωριστών φιλμ για τον όποιο superhero της Marvel, αφού σχεδόν όλοι μπορούν πια να εμφανίζονται σε μια ταινία. Γιατί να δεις κάτι… «λιγότερο», όταν έχεις φτάσει σε αυτό το επίπεδο της κομιξικής «παρτούζας»; Υπάρχει και εκεί λύση, φυσικά: «παρθένοι» κινηματογραφικά χαρακτήρες ηρώων που θα συστήνονται με νέα, δικά τους franchise φιλμ (αυτές τις μέρες λανσαρίστηκε το trailer του «Venom», για παράδειγμα), με την ελπίδα να ανανεώνουν το ενδιαφέρον και τη δράση των τίτλων που φέρουν το όνομα των «Avengers». Κι αν κάποτε το επιτρέψουν τα συμβόλαια των άλλων studios, να μπουν στο παιχνίδι και οι X-Men, και οι Fantastic Four, και ο Deadpool, μη σου πω για την «απόλυτη» (σαρκασμός) πρόκληση, να μπει και η DC με τους δικούς της και ν’ αρχίσουν να πλακώνονται όλοι μεταξύ τους! Ακόμη κι αν φτάναμε σε αυτό το εντελώς φανταστικό σενάριο, τι νόημα θα είχε; Τι θα έμενε από όλο αυτό το genre; Τι μένει, πια, όταν έχεις βγει από το σινεμά, έχοντας παρακολουθήσει δυόμισι ώρες από… τα ίδια και τα ίδια; Ποιος κερδίζει δημιουργώντας νέες γενιές ανεγκέφαλων όντων / καταναλωτών παρόμοιων έργων, τα οποία (θα) πολλαπλασιάζονται διαρκώς; Τα ταμεία μένουν ευχαριστημένα (μέχρι στιγμής), όμως, θα μπορούμε να μιλάμε για κινηματογράφο ύστερα από τον επερχόμενο καταιγισμό μιας superhero ταινίας τον μήνα, τεσσάρων με πέντε «Star Wars» (μαζί με τα spin-off τους…) τον χρόνο, ακόμη και των πέντε sequel του «Avatar» που ετοιμάζει ο Τζέιμς Κάμερον; Προσωπικά, τρομάζω για το μέλλον (και την πορεία της pop κουλτούρας). Εκτός κι αν… προκύψει ένα ολέθριο μπούκωμα των μαζών και όλος αυτός ο συρφετός αρχίσει να μετρά αντίστροφα προς την παρακμή. Μπας και αναγκαστεί το Χόλιγουντ να κάνει ένα «restart» προς κάτι το πιο δημιουργικό. Με τι μυαλά, θα μου πεις…

Για τον «Πόλεμο της Αιωνιότητας», τι να πω; Ακριβώς όπως και στο περσινό «Justice League» της DC, το κλου της υπόθεσης είναι η συγκέντρωση κάποιων μυθικών… ό,τι να ‘ναι (τρία κουτιά σ’ εκείνο, έξι «Infinity Stones» εδώ) από τον υπέρτατο κακό (Thanos), που μονάχα με σύμπραξη των καλών superheroes μπορεί να αντιμετωπιστεί ή (κατ’ ελπίδαν) να ηττηθεί. Τα δύο τρίτα του φιλμ σπαταλάνε τον χρόνο σου με τη «στρατολόγηση» διαφόρων ξέμπαρκων από όλους τους τίτλους της Marvel που διαχειρίζεται η Disney (συν του Spider-Man της SONY), με ολίγη από κόντρες (οι τσακωμένοι μεταξύ τους Εκδικητές) ή «ψυχαναλυτικά» δράματα (η Gamora από τους «Φύλακες του Γαλαξία» είναι η κόρη του Thanos), συνοδεία σχετικών σκηνών δράσης και δοκιμασιών, μέχρι το τελευταίο μέρος μιας μεγάλης μάχης με τέρατα στα εδάφη της Wakanda (διότι το «Black Panther» ήταν το τελευταίο σουξέ της εταιρείας…), δηλαδή ένα τεράστιο ψηφιακό πανηγύρι… ψευτιάς που πάνω κάτω έχουμε ξαναδεί από την εποχή της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» μέχρι το «Warcraft» του 2016.

Το ελαφρώς ακατανόητο (και ενδεχομένως αναστρέψιμο) μη φινάλε της ταινίας δεν αποτελεί τη δραματική κορύφωση που θα ήλπιζε να δει κανείς και πατάει πάνω στη συνήθη τακτική (από εποχής «Άρχοντα» ειδικά) της δημιουργίας επιπλέον anticipation για τη συνέχεια – δεύτερο μέρος του «Πολέμου της Αιωνιότητας» που θα παρακολουθήσουμε την άνοιξη του 2019. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται για ένα κακό θέαμα. Και σε κάποιες περιπτώσεις ρόλων, το δυνατό καστ της σειράς εξυπηρετεί αφάνταστα. Από την άλλη, βέβαια, η προφανής «παραγγελιά» των αδελφών Ρούσο, τα πρώτα ονόματα να παίζουν όσο πιο μπουφόνικα γίνεται για να βγαίνει το «χιούμορ», λειτουργεί σαν boomerang (εκτός από τον Κρις Πρατ που αυτό γνωρίζει να κάνει καλύτερα ή τον αναπάντεχα δυνατό συνδυασμό του Thor με το Rocket Racoon). Η στιβαρή παρουσία του μεταμορφωμένου από τα εφέ Τζος Μπρόλιν ως Thanos είναι ικανοποιητική, αν και δεν αντιπροσωπεύει κάτι σαν την υπέρτατη έκφραση της δύναμης του Κακού, ενίοτε φέρνοντας στον νου ακόμη και τη φιγούρα του Hellboy (!). Και χωρίς έναν super κακό (που υποτίθεται ότι σφάζει ολόκληρους λαούς και εκτελεί στην ψύχρα οτιδήποτε σταθεί μπροστά του), ένα τέτοιο έργο χάνει μια κάποια μερίδα από το δέος που θα έπρεπε να προκαλεί. Ίσως επειδή αυτού του τύπου οι ταινίες γίνονται όλο και πιο… παιδιάστικες (δώσε PG-13, αυτά τα «κεφάλια» είναι που θα πάνε και θα ξαναπάνε να το δουν στην αίθουσα);

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Marvel Universe κρατάνε ήδη τα εισιτήρια (από τις προπωλήσεις των multiplex) στα χέρια τους. Μερικοί θα κρατάνε το στόμα τους ανοιχτό για ώρα, άλλοι θα τσιρίζουν, άλλοι θα χειροκροτούν. You know. For kids. Οι κάπως πιο… μυαλωμένοι δεν θα δουν κάτι πραγματικά μεγαλύτερο ή καλύτερο. Εκείνοι οι θεατές που αρχίζουν να εμφανίζουν δείγματα κόπωσης από το genre εσχάτως, θα το ζήσουν κι αυτό, κάπου μέσα τους θα αναρωτηθούν «Γιατί;» και μετά το δεύτερο μέρος της ταινίας, του χρόνου, θα το σκεφτούν σοβαρά… αν θα το ξανακάνουν. Διότι, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τούτες τις παραγωγές: ξανακάνουν τα ίδια. Και τα ίδια. Και τα ίδια. Στην «Αιωνιότητα». Ναι.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;