του Ηλία Φραγκούλη

Μια αίσθηση φρεσκάδας τη νιώθεις σε τούτη τη μεταφορά ενός ακόμη comic της Marvel, που συστήνει έναν υπερ-ήρωα ελαφρώς διαφορετικό, κάπως πιο προσγειωμένο στη γήινη πραγματικότητα και στα καθήκοντα της ρεαλιστικής υπόστασής του. Ο Στίβεν Στρέιντζ είναι ένας γιατρός που υπηρετεί πιστά τον όρκο του και προσπαθεί να σώζει, όχι να αφαιρεί ζωές. Σε ένα κομιξικό σύμπαν στο οποίο αυτό τείνει να ξεχνιέται όλο και περισσότερο, με τις «παράπλευρες» απώλειες να αυξάνονται αδικαιολόγητα, καθώς «size matters» στις καταστροφές, αυτός εδώ ο χειρουργός «πουλάει» ένα αντίδοτο στον ανθρώπινο πόνο, με τρόπο που τολμά να ισορροπεί το χιούμορ και τη δράση χωρίς κάποιες πρόσφατες χυδαιότητες (που έμεναν περισσότερο στα λόγια, αν είμαστε ειλικρινείς…).

Ακόμη πιο χαρακτηριστική διαφορά, όμως, κάνει ο trippy χαρακτήρας που έχει το «Doctor Strange». Σου το φωνάζει από τα πρώτα κιόλας πλάνα του, με μια σκηνή καταδίωξης που παίζει (πιο διακριτικά στην εισαγωγική σκηνή) με τις διαστάσεις του γήινου σύμπαντος ή δανείζεται στοιχεία από τα σχέδια του Μαουρίτς Κορνέλις Έσερ και του «Inception» (2010) του Κρίστοφερ Νόλαν, «αναπλάθοντας» σουρεαλιστικά την αρχιτεκτονική τού περιβάλλοντος χώρου. Σε άλλες στιγμές, οι παραισθησιογόνες εικόνες από το «Enter the Void» (2009) του Γκασπάρ Νοέ (ναι, δεν κάνω πλάκα!) μπερδεύονται με τον εφετζίδικο κόσμο των παραγωγών της Marvel και κάνεις «άλλο» κεφάλι. Μαζί, ένα καστ αξιώσεων που αισθάνεσαι ότι όντως παίζει και δεν γυροφέρνει σε ένα… πράσινο φόντο που θα καλυφθεί μονάχα από εκρήξεις και κατεδαφίσεις κτηρίων.

Το φιλμ ξεκινά με ένα γρήγορο profile του Στίβεν Στρέιντζ, ενός χαρακτήρα που δεν μαθαίνουμε από πού προέρχεται, αλλά κατανοούμε το κοινωνικό του status, ως αποτέλεσμα της αξίας του στο επάγγελμά του. Ελαφρώς αλαζόνας και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, θα δει καριέρα και βίο να συνθλίβονται ύστερα από αυτοκινητικό δυστύχημα που σχεδόν τον αφήνει χωρίς χέρια. Καμία θεραπεία δεν τον φέρνει στην κατάσταση που ήταν πριν από αυτό, όμως, η τυχαία συνάντησή του με έναν πελάτη που είχε απορρίψει στο παρελθόν με την αιτιολογία της μη ίασης θα τον κάνει να σαστίσει, καθώς τον παρακολουθεί να παίζει basket χωρίς κανένα από τα κινητικά προβλήματα που γνώριζε ως γιατρός! Εκείνος είναι που θα του εκμυστηρευτεί το μυστικό της ύπαρξης ενός guru από το Νεπάλ, στο οποίο φυσικά και θα ταξιδέψει, με το πείσμα που ποτέ δεν έχασε.

Η είσοδος της Αρχαίας (Τίλντα Σουίντον) φέρνει μαζί της τη φιλοσοφία του μυστικισμού και κάποιες στερεοτυπικές… σαχλαμάρες περί ενός πολυσυμπαντικού κόσμου, ο οποίος προφανώς και συνοδεύεται από το σύνηθες μοτίβο της πάλης του Καλού με δυνάμεις του Σκότους. Βρισκόμαστε σε ένα φιλμ φαντασίας και τα πάντα επιτρέπονται, ελαφρά τη καρδία… Η περίοδος της εκπαίδευσης του Στρέιντζ αναλώνει μεγάλο μέρος του φιλμ, προσπαθώντας να αναλύσει τα «ανεξήγητα», με δόσεις αστεϊσμού που φαντάζουν σαν ζορισμένη ένθεση στα δρώμενα. Αυτό το… «The Karate Kid» meets «Kill Bill» μάλλον ξεχειλώνει την αφήγηση, όμως η συνέχεια παίρνει ξανά τα πάνω της με την επανεμφάνιση του Καϊσίλιους (Μαντς Μίκελσεν), πρώην προστατευόμενου της Αρχαίας που άλλαξε μέτωπο και υπηρετεί την υπέρτατη μορφή τού Κακού, τον Ντορμάμου, ο οποίος θέλει να αφανίσει τον κόσμο μας (φυσικά!).

Η κορύφωση του «Doctor Strange» επιφυλάσσει θέαμα μαγευτικό, με εικόνες οι οποίες, πάλι, φέρνουν στο νου το «Inception», αλλά τώρα με μια υπερβολή ψυχεδελική που κάνει κάποια περίφημα music promos του Μισέλ Γκοντρί από το παρελθόν να δείχνουν σαν πειράματα μαθητών του δημοτικού σχολείου! Το 3D, χωρίς να προσφέρει αυτό το κάτι παραπάνω, δίνει μια προοπτική στο κάδρο που ναρκισσεύει ακόμη εντονότερα τα εφέ, τα οποία θα αφήσουν εποχή, ασυζητητί. Ο Σκοτ Ντέρικσον, με πείρα κυρίως στο horror genre, αποδεικνύεται αποτελεσματικός στα σημεία που η μεγάλη οθόνη τον χρειάζεται περισσότερο, με το φινάλε να σκάει ένα χαμογελάκι στη… «Μέρα της Μαρμότας» (1993), δικαιώνοντας και τις χιουμοριστικές επιλογές του, απέναντι στο επικό μέγεθος της οριστικής σύγκρουσης. Περιμένοντας να δεις τις δύο «κρυφές» σκηνές που αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια των end credits, αισθάνεσαι ότι τα πιθανά sequels του «Doctor Strange» ίσως ακολουθήσουν την προβλέψιμη πεπατημένη του είδους και των παραγωγών της Marvel για να συναντήσουν και τους υπόλοιπους υπερ-ήρωες του studio. Ελπίζω πως όχι, γιατί τούτο το «ποδαρικό» είναι καλό. Γιατί διαφέρει.