της Βικτωρίας Μιχαήλ

Αν οι ταινίες μπορούσαν να φέρουν απ’ τον άλλο κόσμο ξανά πίσω στον δικό μας κάποιους σκηνοθέτες, οι μακαρίτες Άλφρεντ Χίτσκοκ και Τόνι Σκοτ την είχαν εξασφαλισμένη τη νεκρανάσταση. Πρώτα για να χειροκροτήσουν και μετά για να βάλουν φρένο στον Καταλάνο, που επιδεικνύοντας στο πιο ματαιωμένο τις ικανότητες του πρώτου έχει βαλθεί να πάρει τη θέση του δεύτερου. Ανακοίνωση (εκ μέρους τους): τελικά απέτυχε ως μηχανοδηγός ενός μοντέλου σύμφωνου προς αντιστοίχως τα «Η Κυρία Εξαφανίζεται» κι «Επίθεση στον Συρμό», που στριμώχνει και σπρώχνει ανάμεσά τους το δικό του «Non–Stop» (για μένα το σχετικά καλύτερο – ακόμη κι απ’ το «Σε Ρηχά Νερά» – τριπάκι του), ταις χερσί τού βαλτού στους λεβιέδες μιας ιστορίας των Γουίλιντζερ και ντε Μπλάζι κονδυλοφόρου του, Ράιαν Ινγκλ.

Είτε ανήκεις στον Σύλλογο των Φίλων του Σιδηροδρόμου είτε όχι, εννοείται ότι θα μεταφερθείς από κάποια ώρα και μετά σ’ ένα σύγχρονο «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές». Όπου, όμως, ο Γιάνκης Πουαρό, ο επιφορτισμένος να εντοπίσει προτού είναι πολύ αργά (deadline στην κυριολεξία) μεταξύ εδώ πολυαριθμότερων πιθανών ενόχων το πρόσωπο που πρέπει να «πληρώσει», είναι όχι μόνο πρώην εκπρόσωπος του νόμου και εκβιαζόμενος από απροσδιόριστη κλίκα πρέπει να τον παραβεί επανειλημμένα καθιστάμενος ο ίδιος ύποπτος, όπως ακριβώς στο αεροπορικό whodunit όπου ο filmer κι ο star είχαν μοιραστεί για τρίτη φορά διπλανές θέσεις στο πλατό, αλλά και εξαρχής να κουτρουβαλήσει απότομα σκαλιά στην κλίμακα του ηθικού και της ηθικής του. Είναι με τον τρόπο του «Το Κορίτσι του Τρένου» της φετινής σεζόν, όπως θα βολόδερνε μια ωραία πρωία αν είχε τεθεί αναίτια «Ελεύθερος Ωραρίου», «Η Παγίδα» τον έβαζε σε περιπέτειες α λα «Νυχτερινή Πτήση» και κάπου στην πορεία ανακάλυπτε ότι πίσω απ’ τον παθών του τον τάραχο κρύβεται μια πολεοδομική υπόθεση Τσαλικίδη, ρε παιδί μου.

Το σε-ΟΣΕ-φάση τρίο των πενών κάνει φιλότιμη, αρχικά πετυχημένη προσπάθεια να εκδώσει την προσωποποιημένη κάρτα τού ήρωα και να σχεδιάσει τον χάρτη τού μικροκόσμου στον οποίο θα πηγαινοέρχεται για δύο ώρες. Αδρά, τα βιομετρικά χαρακτηριστικά αμφοτέρων, μέσα από την κουβεντούλα, είναι εκεί: απ’ τη μία ένας μεσοαστικά βολεμένος αλλά πάνω απ’ τα όρια τού πορτοφολιού του «κουβαλητής», τον οποίο θα κάνει στην μπάντα λίγο πριν τη σύνταξη το σύστημα που υπηρέτησε, απ’ την άλλη οι κάθε καρυδιάς καρύδια (πολλοί καθημερινοί και, πλέον, λίγο-πολύ οικείοι του) νοματαίοι στα βαγόνια. Μία μυστήρια εξ αυτών, προτού εξαφανιστεί, θα του κάνει μαλαγάνικα μια πρόταση που, από τη στιγμή που στον πανικό της ουρανοκατέβατης ανεργίας θα λερώσει τα χέρια του με βρώμικα dollars, θα διαπιστώσει ότι και να θέλει πια δεν μπορεί να αρνηθεί: ανάμεσά τους υπάρχει κάποιος τρόπον τινά «παρείσακτος», ας τον πούμε… «Ο Άγνωστος», τον οποίο πρέπει να ξετρυπώσει εν ευθέτω χρόνω και να φιλοδωρήσει μουλωχτά μ’ ένα GPS. Δεν είναι για καλό αλλά τα περαιτέρω δεν τον αφορούν, η αποστολή του υποτίθεται ότι τελειώνει εκεί και θα του αποφέρει 100 χιλιάρικα. Με κάποιον τρόπο οι εντολοδότες του τον παρακολουθούν και, αν δεν τη φέρει εις πέρας, απειλούν βάσιμα να βλάψουν τη γυναίκα και τον γιο του. Καθώς υπερβαίνει εαυτόν, με το κυνικό «Τι είδους άνθρωπος είσαι;» της τύπισσας που τον έμπλεξε να αντηχεί στο μυαλό του ενώ δοκιμάζεται στην πράξη, θα βρει μέσα του όπλα και μπροστά του πρόσωπα τού επαγγελματικού παρελθόντος που ώς εκείνη την αποφράδα ημέρα νόμιζε ότι είχε αφήσει έτη πολλά πίσω: του μπάτσου. Μπορεί να το κάνει; Θα το κάνει; Ποιοι και γιατί διάλεξαν αυτόν; Τι λάκκο έχει η φάβα;

Εκτός των χτυπητών (λόγω και του συντονισμένου στις πιασάρικες διαθέσεις της παραγωγής casting) αλλά όχι… κακών σκίτσων των on board νοματαίων – υποψηφίων θυμάτων ή/και θυτών (από μια τσιταρισμένη Σπανιόλα νοσοκόμα μέχρι έναν υπερόπτη Ασιάτη δεύτερης γενιάς μεγαλοχρηματιστή, αφού η φευγάτη εγκάθετη ξένη τού το έχει παίξει συμπεριφορίστρια σαν Jigsaw στο πιο ανφάς και με designer ντύσιμο), το σενάριο χώνει έξυπνα στάσεις ειρωνικών οπτικών μηνυμάτων («Seen someone acting suspiciously?», τον ρωτάει μια αφίσα με κοινωνικό μήνυμα, «You could be home right now», διεκτραγωδεί το «λούκι» του ένα διαφημιστικό tableau) στο σπαρμένο με απρόοπτα και παραπλανητικές ενδείξεις δρομολόγιο τού ταλαίπωρου πάλιουρα, ενώ η αδρεναλίνη του αρχίζει να χτυπάει κόκκινο πάνω-κάτω, μέσα-έξω απ’ το σχεδόν εν συνεχή κινήσει όχημα (από έναν κρυπτικό αεραγωγό στην τουαλέτα, κλείσιμο του ματιού στο προηγούμενο ραντεβού τού σκηνοθέτη και του χήρου της Νατάσα Ρίτσαρντσον, έως τις ράγες και τους τροχούς, όπου σε κάποια δόση κινδυνεύει να γίνει χαλκομανία).

Περιττό να τονιστεί ότι η φωτογραφία κι η μουβιόλα, απίκο στη σκευοφόρο, υποχρεώνουν τον αμφιβληστροειδή να κρατηθεί από τις χειρολαβές που του τείνουν οι κασκάντες και το CGI στις πιο εκτροχιασμένες σεκάνς, με θέση ακόμα και για εκρήξεις First Class εικαστικής βιρτουοζιτέ, όπως το παρατεταμένο traveling προς τα πίσω ανάμεσα στα καθίσματα (ανάποδος φόρος τιμής στο «Δεσμώτης του Ιλίγγου»). Και τον Κόλετ-Σέρα να γρασάρει άγρια το θέαμα στα υφοποιημένα ρεαλιστικά man to man ξυλικίου για το fan club τού πρωταγωνιστή των όμορων τριών «Η Αρπαγή», με θεαματικό αποκορύφωμα ένα γυαλιά-καρφιά όπου, εκτός από δύο ανδρικά κορμιά κι ένα μαχαίρι, ένα mini σκαπτικό χειρός κι ένα μουσικό όργανο κοπανάνε και κοπανιούνται αβέρτα. Η λιγότερο αφηγηματική και περισσότερο μυθοπλαστική συντριβή δεν αποφεύγεται όμως, παρά τις προσπάθειες να μονωθεί δραματουργικά το κουπέ τού στόρι. Και αρχίζει να σπάει μπάρες μπροστά στα μάτια σου, προτού στον τερματικό σταθμό γίνει του «Ασταμάτητου» μια «Σκυλίσια Μέρα» ένα πράγμα, κάτι που αποσυμφορίζει με την κακή έννοια την κεντροΐντριγκα, και μαζί την ψυχαγωγία. Στο τέρμινο μπασκινοδιαχείρισης κρίσης, το έξυπνο κάρφωμα των «ασφαλών» νέων τεχνολογιών στην υπηρεσία των Αρχών φορτώνεται και την ακύρωση ενός… ελεγκτή της μοίρας τού πολύ σκληρού για να πεθάνει ήρωα αλλά η genre τρασίλα, που επί ώρα απέδιδε στις πατημένες σκηνές, είναι προ πολλού εξαφανιζόλ και η (στα χαρτιά καλή ιδέα, α λα Χιτς) τράμπα προσήμων στη ράμπα της χαρακτηρολογίας μοιάζει στημένη στην αποβάθρα.

Το χειρότερο είναι τα τσαφ (κι όχι τσουφ), όμως, είπαμε. Ακόμη κι όταν ο ψάξε-ψάξε-δεν-θα-τον-βρεις insider της βγαίνει από τη μέση, η συνωμότισσα είναι δια τηλεφώνου άλογα παντόπτις του πιονιού της. Παρεξηγώντας την επιθετική πρεμούρα του, μια ξεμοναχιασμένη μικρή (αγνώριστη η Φλόρενς Πιου του «Λαίδη Μακμπέθ») τον ψεκάζει στα μάτια με spray πιπεριού και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο τον παίρνει με το καλό, άσε ότι αυτός τα σκουπίζει με δύο κινήσεις και έχει στο άψε-σβήσε πάλι όραση 10 στα 10. Οι καθ’ εκάστην ηλεκτροκινούμενοι buddies του δεν δείχνουν να απορούν αρκετά ή αρκετά συχνά (κι όχι λόγω τρόπων – η στο τρέξιμο και υπό αίρεση ανθρωπιά, στη μεγαλούπολη της μεσοαστικής βιοπάλης, υπό το πρίσμα της εθιμοτυπίας κατά τον συγχρωτισμό στις συγκοινωνίες, όλα διαγκωνίζονται ως μοτίβα στη λοκομοτίβα) για ποιον λόγο έχει τα χάλια του όταν βολτάρει μεταξύ τους αναμαλλιάρης, καπνισμένος και γεμάτος πληγές από τις δοκιμασίες του επί του μουντζούρη. Ο γερο-ελεγκτής βάζει λόγια βαλτά επεξηγηματικά σε μια κρίσιμη ανάπαυλα. Κι ο πιο απατηλός παλιοχαρακτήρας ξεφορτώνει και… αδειάζει εις επήκοον της survivor ομήγυρης τις αποσκευές μιας πλεκτάνης – raison d’être (μαζί με το ασταμπάριστο επίμαχο πρόσωπο) τού αινίγματος στην καρδιά τού μυστηρίου. Διακοπή κυκλοφορίας στους νευρώνες του εγκεφάλου σου, εννοείται, μπορεί να προκαλέσει το ότι ιδωμένη εκ των υστέρων η στρατολόγηση του mister Interamerican δείχνει αναίτια κι εξωφρενικά περίπλοκη ως σχέδιο (που μπάζει στις παραμέτρους του) μιας παρεάρας δολοπλόκων με τα… μέσα να πετύχει πολύ πιο άκοπα τους σκοπούς της. Εννόησες, τελοσπάντων. Δεν στουκάρει αλλά βγάζει μειωμένο(υ καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος) εισιτήριο πάλι το δίδυμο. Κι εσύ ολόκληρο, μόνο αν παίζεις μάπες για ΜΜΜ πριζωμένο και πήχτρα στη σκευωρία. Σε κάθε περίπτωση, προσοχή στο κενό…