του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και… δεν αντέχεις πια! Είναι λογικό και απολύτως αναμενόμενο, όταν μια ταινία εξελίσσεται σε απρόσμενη εμπορική επιτυχία, να μπει μπροστά η διαδικασία των sequels. Όντως, το «Taken 2» δικαίωσε την απόφαση του παραγωγού Λικ Μπεσόν να μετατρέψει την πρώτη ταινία σε franchise και σε αγελάδα προς άρμεγμα. Το άρμεγμα, όμως, παρατράβηξε και στο τρίτο φιλμ, το γάλα βγαίνει πια ξινισμένο και ξαναζεσταμένο.

Οι δύο πρώτες ταινίες, πέρα από τον πρωταγωνιστή τους, που έφερε μια διαφορετική προσέγγιση στον ρόλο τού ήρωα, ο οποίος από everyday man αναγκάζεται να μεταμορφωθεί σε… superhero προκειμένου να προστατεύσει την οικογένειά του, είχαν και το ενδιαφέρον στοιχείο τού location. Στο Παρίσι η πρώτη, στην Κωνσταντινούπολη η δεύτερη, έδιναν ένα επιπλέον οπτικό ερέθισμα στον θεατή. Η τρίτη ταινία διαδραματίζεται στο εξαντλητικά κινηματογραφημένο Λος Άντζελες, στο οποίο έχουμε δει να συμβαίνει κάθε πιθανό ανθρωποκυνηγητό. Πώς καταφέρνει η ταινία να ξεχωρίσει; Δεν τα καταφέρνει. Ο Μεγκατόν χρησιμοποιεί ζαλιστικές λήψεις και cuts ελάχιστων δευτερολέπτων, αλλά το αποτέλεσμα απλώς ζαλίζει, χωρίς να συναρπάζει.

Επίπεδο είναι το αποτέλεσμα και στην ιστορία, καθώς και στους άλλους ρόλους πέραν του πρωταγωνιστικού. Τη Φάμκε Γιάνσεν τη χάνουμε νωρίς νωρίς, ο Ντούγκρεϊ Σκοτ, που συνήθως αποδίδει ερμηνευτικά, δεν έχει τι να παίξει, το ίδιο συμβαίνει και με τον Φόρεστ Γουίτακερ, ο οποίος περιφέρει τον τύπο του σαστισμένου μπάτσου, ενώ η Μάγκι Γκρέις εμφανίζεται και πάλι ως κυνηγημένη κόρη. Δεν έχεις τι να προσθέσεις σ’ αυτό. Κατανοητή η διάθεση να βγουν κέρδη από μια εμπορική ταινία, αλλά αν δεν υπάρχει ένα στοιχειωδώς πειστικό ή έστω και ελάχιστα δουλεμένο σενάριο, ο λόγος ύπαρξης του franchise αυτοακυρώνεται.