του Ηλία Φραγκούλη

Συνεχίζοντας από τα… συντρίμμια που άφησε πίσω του το «Batman V Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης», το «Justice League» έρχεται να περισώσει την… ηρωική αξιοπρέπεια των κομιξικών χαρακτήρων της DC,  με το ακόμη πιο αποτελεσματικό «Wonder Woman» να έχει προηγηθεί. Τούτο το… «group play» σίγουρα δεν είναι εφάμιλλο της πρώτης ομαδικής μάζωξης των «Avengers», για λογαριασμό της αντίπαλης Marvel, αλλά τηρεί τις προδιαγραφές μιας υπερ-θεαματικής περιπέτειας του genre, με production value, super ονομαστούς πρωταγωνιστές και μια αμφιλεγόμενη (και της μόδας εσχάτως) δόση χιούμορ, που κάποτε ίσως αποτελειώσει το όλο πατιρντί. Γιατί δεν θα έχει μείνει και τίποτε που να μην έχουν κάνει για να «ανανεωθούν» στη μεγάλη οθόνη.

Με αναπάντεχη επιλογή τη διασκευή της Νορβηγής Σίγκριντ στο «Everybody Knows» του Λέοναρντ Κοέν, ο Ζακ Σνάιντερ κάνει ένα πένθιμο ποδαρικό που φέρνει στον νου τη σκηνή της κηδείας το The Comedian από τους «Watchmen» (εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το φιλμ πραγματικά αδικημένο), τιμώντας την απώλεια του Superman από τούτον τον (μάταιο) κόσμο. Η απαραίτητη «γνωριμία» με τους χαρακτήρες του DC Universe (υποχρεωτική για τους μη fans του είδους) γίνεται σε μορφή στρατολόγησης, καθώς ο Batman / Μπρους Γουέιν συνδέει κάποια κρούσματα επιθέσεων από «αλλούτερα» πλάσματα με τον ερχομό του κακού «αφεντικού» τους, το οποίο στοχεύει στην απόκτηση τριών μυθικών κουτιών που θα του χαρίσουν μια υπερ-δύναμη ικανή να καταστρέψει ολόκληρη τη Γη και να την παραδώσει σε μια κατάσταση που θα κάνει τα έργα του Ιερώνυμου Μπος να μοιάζουν με «παιδική χαρά».

Η αλήθεια είναι πως ο τόσο ταλαιπωρημένος (από sequels, reboots και εκάστοτε αισθητικές αντιλήψεις των σκηνοθετών που αναλάμβαναν τις ταινίες του Batman) ήρωας του Μπρους Γουέιν δεν έχει την αίγλη του πραγματικού πρωταγωνιστή / leader εδώ, όσο και να το προσπαθεί η πλοκή. Η (ξανά) εντυπωσιακή παρουσία της Wonder Woman είναι εκείνη που ανυψώνει κάπως το όλο εγχείρημα, δίπλα στον The Flash (του Έζρα Μίλερ) που κλέβει άνετα την παράσταση με ατάκες και slo-mo σεκάνς δράσης που ενίοτε ειρωνεύονται τα τεκταινόμενα. Ελαφρώς αδικημένος, από την άλλη, ο Aquaman δεν αποκαλύπτει πολλά γύρω από την προέλευσή του και μπαινοβγαίνει σαν «αναπληρωματικός» της ομάδας, μάλλον υποδεέστερος. Όσο για τον Cyborg, βρίσκεται σε μια διαρκή φάση μετάλλαξης του σώματός του και ακόμη προσπαθεί να καταλάβει πόσο αναπτύσσονται οι ικανότητές του, ενώ ταυτόχρονα παριστάνει την πιο μελοδραματική φιγούρα του έργου.

Η φήμη ότι ο Τζος Γουίντον ολοκλήρωσε τα reshoots και το post-production, δίχως credit στη σκηνοθεσία, μάλλον δικαιολογεί το περισσότερο uptempo (αλλά και κοινότοπο) ύφος των μονομαχιών ή της κορύφωσης, σε γκαζωμένες ταχύτητες (όπως και ολόκληρο το φιλμ, άλλωστε, το οποίο δεν ξεπερνά το δίωρο, να είναι καλά οι άνθρωποι…). Γενικά, το φανταχτερό (και loud στα CGI του) σύμπαν του «Justice League» δείχνει συχνά «θολωμένο» μέσα στην υπερβολή του και τα τόσο διαφορετικά backgrounds, από τον κόσμο των Αμαζόνων της Wonder Woman ή την γκλαμουριά της Ατλαντίδας για τον Aquaman, μέχρι το… παρανάλωμα του κακού Steppenwolf και της ιπτάμενης στρατιάς του (που παραπέμπει ελαφρώς στα πιθήκια της κακιάς μάγισσας από τον «Μάγο του Οζ»!).

Σχεδόν καταδικασμένο από την προβλεψιμότητα της κατάληξής του, το φιλμ του Σνάιντερ προσφέρει μεν ψυχαγωγία, αλλά δεν προσφέρει κάτι… πιο «ανεβαστικό» (όπως έκανε η «Wonder Woman» της Πάτι Τζένκινς). Σίγουρα επαναφέρει σε ένα θετικό spotlight μερικούς από τους superheroes της DC, όμως κανονικά το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι αυτό το… πανηγύρι που επικρατεί στη μεγάλη οθόνη, αλλά ένας φανταστικός κόσμος στον οποίο το σκότος και οι δυνάμεις του θα έπρεπε να φοβίζουν παρά να… σέρνουν τον χορό σε kitsch ψηφιακές «πίστες» που θυμίζουν περισσότερο games παρά κινηματογραφική υπερπαραγωγή. Έστω, επιτεύχθηκε ένα κάποιο upgrade από εκείνη την ήττα της συνάντησης του Batman με τον Superman. Δεν το λες και λίγο…