FreeCinema

Follow us
16.1021:00

Φεστιβάλ Λονδίνου: Πού πας χωρίς αγάπη;


Το Φεστιβάλ Λονδίνου ολοκληρώθηκε, οι νικητές ανακοινώθηκαν και τα κόκκινα χαλιά που περπατήθηκαν από φημισμένους stars έχουν πια μαζευτεί. Η διοργάνωση που φημίζεται για την επιλογή της αφρόκρεμας του διεθνούς σινεμά αλλά και για πρεμιέρες αξιόλογων βρετανικών και παγκόσμιων παραγωγών, μπορεί να περηφανεύεται για μια από τις καλύτερες χρονιές της.

Οι πρώτες εντυπώσεις μας για το εξαιρετικό «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά, καθώς βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας, δεύτερη φορά για τον δημιουργό του μετά το «Leviathan», το 2014. Η Πρόεδρος της Επιτροπής, Άντρεα Άρνολντ, εξήγησε πως η ταινία είναι «ποιητική και πανέμορφη. Αν και επικεντρώνεται στην προσωπική ιστορία μιας ρωσικής οικογένειας, την αισθανθήκαμε σαν μια παγκόσμια τραγωδία και την αναγνωρίσαμε ως μια από τις μεγαλύτερες στενοχώριες του κόσμου. Ο δημιουργός ανάγει το προσωπικό σε κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, μια κριτική της σύγχρονης ψυχολογικής και πολιτικής στιγμής».

Κατά τα λοιπά, οι μεγάλες ταινίες που αναμένεται να απασχολήσουν την επικείμενη σεζόν βραβείων συνέχισαν να παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο ευρωπαϊκό ή το βρετανικό κοινό, παρουσία των συντελεστών τους. Το «Last Flag Flying» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ είναι μια ειλικρινά συγκινητική ιστορία που διαδραματίζεται το 2003 και αποτελεί ένα διαφορετικό κι απρόσμενο road movie τριών βετεράνων του Βιετνάμ που ξανασυναντιούνται με τη θλιβερή αφορμή του θανάτου του γιου του νεότερου της παρέας (Στιβ Καρέλ) στον πόλεμο του Ιράκ. Αν και η πλοκή είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά ώστε να της βγει το ταξίδι των τριών, το αποτέλεσμα είναι μια γλυκόπικρη δραματική κομεντί με τα πρέποντα αντιπολεμικά μηνύματα. Παρόντες στην πρεμιέρα ήταν ο Λίνκλεϊτερ και ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο Μπράιαν Κράνστον, ο οποίος έκλεψε την παράσταση και στο φιλμ (στην ουσία, πρόκειται για τον βασικό πρωταγωνιστή) αλλά και στην παρουσίασή του στο κοινό του φεστιβάλ, όπου μας μίλησε με χιούμορ για τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη και τους συμπρωταγωνιστές του, Καρέλ και Λόρενς Φίσμπερν.

Σε ένα άλλο μέρος του φεστιβάλ, ο Ντέιβιντ Φίντσερ μίλησε σε ειδικό gala για την καριέρα του και παρουσίασε σε preview τα δύο πρώτα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «Mindhunter» λίγο πριν την πρεμιέρα της στο Netflix, ενώ ο συγγραφέας / σεναριογράφος Ίαν ΜακΓιούαν μας μίλησε, επίσης σε ειδική συζήτηση, για το λογοτεχνικό του έργο, την παράλληλη (αν και σαφώς μικρότερη) καριέρα του ως σεναριογράφου και τις δυσκολίες τού να μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη «εσωτερικές» ιστορίες όπως τη νουβέλα του «On Chesil Beach» (φωτό), που επίσης προβλήθηκε εδώ. Ως ένα από τα πιο λατρεμένα λογοτεχνικά έργα της υπογράφουσας, δεν ανυπομονούσα για την κινηματογραφική του μεταφορά, γνωρίζοντας τις δυσκολίες εξωτερίκευσης και οπτικοποίησης μιας ελλειπτικής ιστορίας που διαδραματίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο μυαλό των δύο ηρώων της. Παρά τα έξυπνα σεναριακά τεχνάσματα του ίδιου του ΜακΓιούαν, η ταινία δεν καταφέρνει να εκφράσει απολύτως επιτυχημένα τον βαθύ συναισθηματικό κόσμο και τις φοβίες των χαρακτήρων, αν και οι ερμηνείες του καστ (και ειδικά της Σίρσα Ρόναν) είναι παραπάνω από αξιόλογες.

Κι ύστερα ήρθε ο Λάνθιμος… Το «Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού» ήταν το μοναδικό φιλμ που είχε δημοσιογραφική προβολή σε δύο αίθουσες, ώστε να μην επαναληφθεί το… ποδοπάτημα του «Αστακού»! Και δεν απογοήτευσε. Το αντίθετο, μάλιστα. Στην πιο ώριμη, ολοκληρωμένη του ταινία, ο Λάνθιμος αφήνει πίσω τις «ρομποτικές» ερμηνείες που ήταν ώς τώρα ένα από τα πιο γνώριμα σκηνοθετικά του χαρακτηριστικά, δίνοντας στο έξοχο, εντυπωσιακό του καστ την ευκαιρία να ζήσει πιο έντονα τους προκλητικούς (με όλες τις σημασίες της λέξης) ρόλους του – και ίσως και κάποια μεγάλη πιθανότητα να βρίσκονται σε απονομές βραβείων σύντομα (προσοχή στον δεύτερο ανδρικό ρόλο και τον νεαρό Μπάρι Κίγκαν). Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ, με ισχυρές δόσεις κατάμαυρης κωμωδίας που θεμελιώνει οριστικά τον Λάνθιμο ως σπουδαίο σκηνοθέτη παγκοσμίως.

Δυο άλλες σημαντικές ταινίες με «βαριά» θεματική που, όμως, προσφέρουν απόλυτη κινηματογραφική ψυχαγωγία χάρη στη χρήση του στοιχείου της μαύρης κωμωδίας ήταν το «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε και η ταινία λήξης του Φεστιβάλ, το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» του Μάρτιν ΜακΝτόνα (φωτό). Ο Χάνεκε, στα πιο «προσβάσιμά» του, περιγράφει τη δύσκολη περίοδο της ζωής μιας άκρως δυσλειτουργικής μεγαλοαστικής γαλλικής οικογένειας με τον δικό του, ψυχρά αποστασιοποιημένο τρόπο (φαινομενικά, πάντα), που όμως κρύβει μεγάλη, βαθιά αγάπη για τα μέλη της. Ο αληθινός θρίαμβος, όμως, προέκυψε με την πιο πρόσφατη ταινία του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και δημιουργού τού «Εφτά Ψυχοπαθείς» ΜακΝτόνα, ο οποίος συνθέτει μια συμφωνία χαρακτήρων που σπάνια πια βλέπουμε τόσο επιτυχημένα στο σινεμά (και δη το αμερικάνικο), συνδυάζοντας το γνώριμό του μαύρο, κυνικό χιούμορ με μια τραγική ιστορία με πολλαπλές συνέπειες. Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ υποδύεται τη χαροκαμένη μάνα μιας κοπέλας που βιάστηκε και δολοφονήθηκε αρκετούς μήνες πριν, χωρίς να βρεθεί ποτέ ο δράστης. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια συνέχισης της έρευνας, νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες και ποστάρει ένα προσωπικό μήνυμα στον Σερίφη της περιοχής, που τον υποδύεται με άπειρη συμπάθεια ο Γούντι Χάρελσον, όμως αυτό θεωρείται προσωπική επίθεση σε έναν συνετό άνθρωπο και η μικρή κοινωνία του Έμπινγκ θα διχαστεί. Η πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία της ΜακΝτόρμαντ πάει σφαίρα για αρκετά από τα φετινά βραβεία, αν και θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη Βρετανίδα Σάλι Χόκινς, που πρωταγωνιστεί στο υπέροχο «The Shape of Water» του Γκιγέρμο ντελ Τόρο, ως μουγκή καθαρίστρια που βρίσκεται μπροστά σε ένα άκρως απόρρητο πείραμα στην Αμερική του Ψυχρού Πολέμου. Μπορεί να μην φτάνει τα συναισθηματικά ύψη του «Λαβύρινθου του Πάνα», όμως ο μεγάλος παραμυθάς – σκηνοθέτης μάς παραδίδει άλλη μια έξοχη, αισθητικά πανέμορφη ταινία – έργο τέχνης. Ο ντελ Τόρο βρέθηκε και αυτός στο Λονδίνο για την πρεμιέρα του φιλμ και μια ειδική συζήτηση για την καριέρα του.

Τέλος, δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω αυτόν τον τελικό απολογισμό χωρίς την αναφορά σε άλλες δυο ταινίες που λάτρεψα (και δεν ήμουν η μόνη…): το «Lucky» σε σκηνοθεσία του καρατερίστα ηθοποιού Τζον Κάρολ Λιντς, το κύκνειο άσμα του Χάρι Ντιν Στάντον, που εδώ υποδύεται μια version του εαυτού του και ορισμένων από τους ρόλους που τον έκαναν γνωστό. Ο πεισματάρης ηλικιωμένος άνδρας που ζει αυτόνομα στη μοναχικότητά του μέχρι τη στιγμή που αντιλαμβάνεται την ευθραυστότητα της ζωής και παθαίνει υπαρξιακή κρίση, την ίδια στιγμή που ο φίλος του (απολαυστικότατος ο Ντέιβιντ Λιντς, αποκλειστικά ως ηθοποιός εδώ) είναι απαρηγόρητος διότι χάνει την υπεραιωνόβια χελώνα του! Αστείο, αστείρευτα συγκινητικό και σε στιγμές εμβριθώς υπαρξιακό, το «Lucky», ακόμη και χωρίς τη θλιβερή συγκυρία του πρόσφατου θανάτου του Στάντον, είναι από τα πιο ανθρώπινα φιλμ που θα δείτε φέτος.

Η άλλη «εύφημος μνεία» πηγαίνει σε ένα έτερο αμερικανικό ανεξάρτητο φιλμ, το «The Florida Project» του Σον Μπέικερ. Μετά την απρόσμενη (αλλά εντελώς δίκαιη) επιτυχία του προπέρσινου «Tangerine» του, ο Μπέικερ δημιουργεί άλλη μια low budget, απολαυστική, κατά καιρούς πολύ αστεία κοινωνική σάτιρα για τα ψεύτικα όνειρα που πουλά το «αμερικανικό όνειρο», σε πλήρη αντίθεση με την καθημερινότητα των φτωχότερων, ξεχασμένων μελών της εκεί κοινωνίας. Ο Γουίλεμ Νταφόου είναι εξαιρετικός και συμπαθέστατος ως ο διαχειριστής μιας φτωχής κοινωνικής εστίας λίγο πιο έξω από την Disneyland, όμως πραγματική αποκάλυψη της χρονιάς είναι η 6χρονη πρωταγωνίστρια Μπρούκλιν Πρινς, η οποία δίνει μια ατρόμητη ερμηνεία για τη χαρά τού να είσαι παιδί αλλά και τις επιπτώσεις που μπορεί να φέρνει η οικονομική ανέχεια στη ζωή σου.