Η ταινία μοιάζει να μελετήθηκε και να γυρίστηκε καρέ-καρέ πάνω στους ρυθμούς των τραγουδιών, σε στίχους, σε ατάκες, στη συνολική ηχητική μπάντα και τα παραμικρά sound effects, τα οποία λειτουργούν μαζί σε πλήρη αρμονία, για να είμαστε εμείς, οι ταπεινοί θεατές, μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απόλαυσης που ακούει στο όνομα «Baby Driver». Όσο για τον ομώνυμο ήρωα του φιλμ, έχει ήδη γίνει ο καλύτερος φίλος του Φέρις Μπιούλερ, του Τζόελ (από το «Risky Business») και του Άλεξ (από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»). Δηλαδή, ήρθε για να διδάξει σε μια ολόκληρη γενιά τις δικές του τακτικές στον αμοραλισμό και την εφηβική επαναστατικότητα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μονάχα σεβασμό μπορώ να δείξω απέναντι σε ένα έργο που φτιάχτηκε για παιδιά και μιλά για τον θάνατο. Όχι ακριβώς με τον (μακάβρια γοτθικό) τρόπο του Τιμ Μπέρτον στη «Νεκρή Νύφη», του νεκροζώντανου «ParaNorman» ή του συγγενούς αισθητικής και θεματικής «The Book of Life». Τούτο εδώ το έργο φέρει το σήμα της εταιρείας Pixar. Που όσο κι αν έχει προσπαθήσει να την «αφομοιώσει» με τα δικά της μαρκετίστικα πλάνα η «μαμά» (πλέον) Disney, η σπίθα της διαφορετικότητάς της υπάρχει. Και ενίοτε λαμπαδιάζει το σύμπαν με κάτι το εικαστικά ανώτερο, που υπολογίζει περισσότερο στην ψυχή που παραδίδει στη μεγάλη οθόνη παρά τον… οβολό του οικογενειάρχη. Μια τέτοια περίπτωση είναι το «Coco». (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Το «Ready Player One» δεν είναι μια απλή βόλτα «down the memory lane». Πρέπει να ιδωθεί σαν μια πολυεπίπεδη αλληγορία για τη σημασία της διαμόρφωσης της μνήμης μέσω προϊόντων που καταναλώνουμε καθημερινά εξαιτίας της ύπαρξης της pop κουλτούρας. Προϊόντων / δειγμάτων ενός πολιτισμού που βασίστηκε στη μόρφωση, τη γνώση, τη σκέψη και την έμπνευση. Όλα αυτά μαζί παρήγαγαν «προϊόντα» κατανάλωσης που πορεύτηκαν μαζί μας, προκάλεσαν εσωτερικές διεργασίες, μας σύστησαν πρωτόγνωρα συναισθήματα, μας «έπλασαν» σε έναν μεγάλο βαθμό (και) ως οντότητες, άπαξ και προσανατολιστήκαμε προς αυτά για να «φυγαδευτούμε» από την πραγματικότητά μας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

«Η Πιο Σκοτεινή Ώρα» δεν μιλά τόσο για έναν πόλεμο όσο για την υποδούλωση ενός λαού, ο οποίος κινδυνεύει να χάσει ακόμη και το δικαίωμα της πάλης απέναντι στον εχθρό του. Είναι συγκλονιστικό το πώς μπορεί να αναγνώσει ο θεατής το επίκαιρο του διλήμματος, μαζί με την τελική (και ιστορικώς δεδομένη) απόφαση της μη παράδοσης «των όπλων», σε συνάρτηση με το πρόσφατο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος των Βρετανών για το Brexit. Οι παραλληλισμοί σε κάνουν να σαστίζεις! Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, άλλωστε, διαφέρει από το σήμερα μονάχα στα όπλα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μια αλληγορία χτισμένη πάνω σε βιβλικά γραπτά, στερεότυπα συμβόλων που μια κάποια θρησκεία μετεξέλιξε σε Πίστη και μέσω αυτής εξουσιάζει (ακόμη και σήμερα) εκατομμύρια ανθρώπων, σχεδόν… «τυφλά». Η ίδια η Φύση, όμως, θα την αμφισβητήσει πάντοτε. Διότι εκείνη είναι η ουσιαστική «Μητέρα» (μας). Υπό αυτή την οπτική, ο Ντάρεν Αρονόφσκι έχει γυρίσει το πιο βλάσφημο έργο που έχουμε δει στο σινεμά εδώ και πολλά έτη. Γιατί είχε την εξυπνάδα να «παντρέψει» σε αυτό την ίδια τη Φύση και Εκείνον! Και να κρίνει και τους δύο. Και τους πιστούς τους. Έως και ολόκληρη την πορεία (αν όχι και τη μοίρα) ενός σύμπαντος ειρωνικά κολλημένου στο… rewind! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)