του Ηλία Φραγκούλη

Προς τα εκεί γέρνει, όμως. Και δεν το μάθαμε καν σήμερα… Προ ολίγων εβδομάδων, όταν το φιλμ του Μπεν Άφλεκ άνοιξε και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, έκλεινα την κριτική του έτσι: «Ναι, αν το ‘Argo’ καταλήξει να είναι το φετινό Όσκαρ καλύτερης ταινίας, δε θα εκπλαγώ καθόλου». Ο προσανατολισμός προς αυτή τη βράβευση είναι ένα προφανές «πατ πατ», όπως κάνουν στα σκυλάκια κι ύστερα τους δίνουν το μπισκοτάκι τους. Ή μια άλλη πρακτική αυτοϊκανοποίησης (διπλής ανάγνωσης). Το «Argo» δεν είναι μια πολιτική ταινία. Είναι μια ταινία για το Χόλιγουντ. Μια ταινία που λέει στο Χόλιγουντ πως μπορεί να πάρει τη δύναμη στα χέρια του. Και να τη μετατρέψει και σε πολιτική δύναμη! Το μόνο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει ο Άφλεκ από εδώ και πέρα, ως την απονομή των Όσκαρ, όμως, είναι η ίδια η πολιτική του Χόλιγουντ. Κι αυτό είναι ένα άλλο παιχνίδι…

Δεν είναι εύκολη κούρσα η φετινή. Και όχι ακριβώς προβλέψιμη. Άλλο βιολί έπαιξαν οι Ενώσεις Κριτικών της Αμερικής, αλλιώς τους τη βγήκαν οι οσκαρικές υποψηφιότητες, πλάγια… μετωπική χτύπησε τους πάντες στις Χρυσές Σφαίρες και σήμερα τα PGA ενισχύουν τη λογική του Χόλιγουντ… σαν θεματολογία, όμως. Διότι, τα politics δεν ταυτίζονται απαραίτητα με αυτή την κατεύθυνση.

Αντίπαλος ένα. Ή υπ’ αριθμόν ένα. Το «Λίνκολν». Είναι ο μπροστάρης στις υποψηφιότητες αριθμητικά (12). Είναι μια πολιτική ταινία που ταιριάζει στο φιλο-ομπαμικό Χόλιγουντ. Είναι του Στίβεν Σπίλμπεργκ. «Μιλάει» δυνατά ακόμη και στους Αφροαμερικανούς ψηφοφόρους (το τέλος της δουλείας στις ΗΠΑ). Είναι υποψήφιο και για την καλύτερη σκηνοθεσία (ενώ ο Άφλεκ δεν είναι). Βέβαια, η Ιστορία μας έχει πει κάτι ακόμη για την περίπτωση του Στίβεν Σπίλμπεργκ: «Πορφυρό Χρώμα».

Αντίπαλος δύο. Οι αδελφοί Γουάινστιν. Θυμάσαι εκείνη τη χρονιά που όλοι έκαναν τούμπες για τη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» και το Όσκαρ πήγε στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» (ο Σπίλμπεργκ βραβεύτηκε στη σκηνοθεσία); Οι Γουάινστιν το είχαν κάνει! Μόλις πέρσι το έκαναν με το «The Artist». Δεν έχει περάσει η μπογιά τους. Φέτος σπρώχνουν το «Django, Ο Τιμωρός» και το «Silver Linings Playbook». Το πρώτο δεν έχει τύχη. Άρα, θα ρίξουν όλη τους τη δύναμη στο δεύτερο, που έχει και υποψηφιότητα στην κατηγορία της σκηνοθεσίας. Αν τα SAG απόψε δώσουν στην ταινία του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ το βραβείο του καλύτερου ensemble για το καστ (τέσσερις υποψηφιότητες σε όλες τις κατηγορίες ρόλων στα Όσκαρ!), μπορεί να είναι ένα spoiler. Αλλά σε μια χρονιά με τόση πολιτική βαρύτητα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μπορεί μια μικρή, ρομαντική δραμεντί να βάλει την τρικλοποδιά και να γελάσει τελευταία;

Τα τελευταία πέντε χρόνια, το βραβείο των παραγωγών του Χόλιγουντ ήταν και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Θα ισχύσει και φέτος αυτό; Αν μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο, θα σου έλεγα πως το «Argo» θα είναι ο νικητής. Είναι μια ταινία που μιλάει για αυτούς που ψηφίζουν για τα Όσκαρ. Από έναν ηθοποιό που έχουν βραβεύσει και στο παρελθόν (ως σεναριογράφο, το 1998). Και θα μπορούσαν να το ξανακάνουν, γιατί αγαπάνε τους ηθοποιούς που μπορούν να αποδείξουν και κάτι παραπάνω. Έστω και τους πιο μέτριους ηθοποιούς… Αν, όμως, μου ζητούσες να στοιχηματίσω με χρήματα για το φετινό Όσκαρ, δεν θα έβαζα το χέρι στην τσέπη. Ειδικά φέτος. Κι αυτό είναι το πιο ευχάριστο στοιχείο της 24ης Φεβρουαρίου. Οι εκπλήξεις που θα δούμε.