FreeCinema

Follow us

DJANGO, Ο ΤΙΜΩΡΟΣ (2012)

(DJANGO UNCHAINED)

  • ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια Γουέστερν
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κουέντιν Ταραντίνο
  • ΚΑΣΤ: Τζέιμι Φοξ, Κρίστοφ Βαλτς, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Κέρι Γουόσινγκτον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 165’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD

Νέγρος σκλάβος βρίσκει τη λευτεριά και το μέντορά του στο πρόσωπο εκκεντρικού κυνηγού επικηρυγμένων, ο οποίος θα τον βοηθήσει να ολοκληρώσει τη μοναδική αποστολή που έχει στη ζωή του: να σώσει την αγαπημένη του… Μπρουμχίλντα (!); What the fuck?

Τον Κουέντιν Ταραντίνο τον σέβομαι. Γιατί έμαθε να κάνει σινεμά βλέποντας σινεμά. Το ζήλεψε το σινεμά, το αγάπησε ως θεατής, γνώρισε τους κώδικες των ειδών και, κάποια στιγμή, κατάλαβε πως αυτό ήταν που έλειπε από τη ζωή του. Όχι «αντιγράφοντας» απλά! Ο τύπος και έξυπνος είναι και μάγκας. Και, διάβολε, ξέρει να γράφει. Ειδικά στις ατάκες και για genre exploitation, καλύτερος στον κόσμο δεν υπάρχει σήμερα. Ο Ταραντίνο γράφει διάλογο που αναπνέει μαζί με τους ήρωές του. Ξεστομίζεται σαν τις σφαίρες που βαράνε αβέρτα στις ταινίες του και σε αφήνει στον τόπο. Ή από τα γέλια ή από το θαυμασμό. Κι όταν πιάνει τα κινηματογραφικά είδη στα χέρια του, ξαναγράφει αυτά που νομίζαμε πως ξέραμε απ’ έξω κι ανακατωτά, ειδικά εμείς, οι άνθρωποι που έχουμε ξοδέψει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας μπροστά από μια οθόνη. Αν είσαι κριτικός κινηματογράφου και δεν εκτιμάς την Τέχνη του Ταραντίνο, δεν είχες ιδέα από επαγγελματικό προσανατολισμό…

Το «Django, Ο Τιμωρός» περνιέται για γουέστερν, αλλά με τον τρόπο που το «Άδωξοι Μπάσταρδη» (2009) ήταν μια πολεμική ταινία. Το background και το ενδυματολογικό μέρος του φιλμ σε παρασύρουν προς αυτή την κατεύθυνση. Τα υπόλοιπα πλέουν σε πελάγη αναχρονιστικών αναφορών, σινεφιλικών και μουσικών πρωτίστως. Το παίξιμο έχει τον συνηθισμένο τσαμπουκά, η βία κανένα έλεος (τόσο αίμα σε πιστολίδι είχαμε να δούμε από την εποχή του Πέκινπα!) και οι διάλογοι, ξέρεις, γαμάνε και το πιο τελευταίο εγκεφαλικό σου κύτταρο. Ο Ταραντίνο ξέρει πώς πρέπει να περνάει ένας θεατής στον κινηματογράφο. Είναι χάρισμα αυτό. Τέλος.

Η πρώτη εντύπωση που είχα για την ταινία, από το promo και τα trailers της, μου μετέδιδε ένα αίσθημα τρόμου, διότι τυγχάνει να βαριέμαι αφόρητα το γουέστερν. Η πρώτη σεκάνς, με τον Κρίστοφ Βαλτς πάνω σε μια γραφική άμαξα οδοντογιατρού, περιπλανώμενου στην άγρια Δύση, με έκανε να αισθανθώ κάπως πιο αναπαυτικά. Με το που άνοιξε το στόμα του, ξάπλωσα ανακουφισμένος… Το «Django» είναι το γουέστερν του Ταραντίνο. Ο άνθρωπος παίρνει το genre, το βάζει κάτω και του λέει: «Θέλεις ρεκτιφιέ»! Και βάζει την υπογραφή του παντού. Μαζί με τις πινελιές που σου κλείνουν το μάτι (ειδικά στο score και σε κάτι cameo φάτσες) και σε βάζουν να κάνεις trivia παιχνίδι. Είμαι σίγουρος πως έχασα αρκετούς πόντους παίζοντας, δεν είναι του στιλ μου το είδος, είπαμε, αλλά η απόλαυση δεν ξεπληρώνεται. Ακόμη και μόνο για τη σκηνή με τους βλαχονότιους του Ντον Τζόνσον που θέλουν να λιντσάρουν το Βαλτς και τον δίχως αλυσίδες, ελεύθερο καβαλάρη (και δεξί του χέρι στο κυνήγι των επικηρυγμένων χάριν ταλέντου στο σημάδι) Τζέιμι Φοξ, σαν ομάδα της Κου Κλουξ Κλαν, αλλά φορώντας τις πιο άβολες κουκούλες στην Ιστορία του «μασκαρεμένου» εγκλήματος, τα ελάχιστα ψεγάδια του φιλμ πάνε περίπατο, καθώς εσύ θα στεγνώνεις τα δάκρυά σου… από τα γέλια, προφανώς.

Τι είναι αυτό που δεν επιτρέπει στο «Django» να αγγίζει την απόλυτη ταραντινική τελειότητα; «What’s not to like?», που λένε και στην ταινία; Ο σκελετός της ιστορίας είναι ισχνός, σχεδόν αδύναμος ν’ αντέξει το φιλμικό σώμα των 165 λεπτών. Όταν το σενάριο δε στηρίζεται σε μια συρραφή από σεκάνς, άπειρους χαρακτήρες και ένα οριακά σπονδυλωτό ύφος (βλέπε «Pulp Fiction», την αποθέωση της τεχνικής του στην αφήγηση), αλλά έχει μια απλή, γραμμική πορεία, με αρχή, μέση και τέλος, αισθάνεσαι τον ιδρώτα στο μέτωπο του γραφιά, που μοχθεί για να σε κρατήσει στην τσίτα, σε ένα joyride που ο ίδιος δε θα ήθελε να σταματήσει ποτέ. Είμαι σίγουρος πως στο πάτωμα του μοντάζ έπεσαν κάμποσα λεπτά ακόμη, γιατί γνωρίζω την όρεξη του δημιουργού να φλυαρεί. Ο ερωτευμένος σκλάβος που ζητά εκδίκηση και βρίσκει για προστάτη τον λόγιο εκτελεστή, όμως, πέφτει λίγο για το έπος που ήθελε να στήσει εδώ ο Ταραντίνο. Και η αλήθεια είναι πως το δεύτερο μισό, με την εμφάνιση του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ειδικά από το σημείο της επίσκεψης στην εξοχική έπαυλη, υποχρεώνεται ν’ αλλάξει ρυθμό, λες και περάσαμε στη δεύτερη ταινία ενός υποθετικού double-bill!

Τουλάχιστον, το fun είναι πάντοτε παρόν, δεν καλύπτεται από δευτέρου επιπέδου «αναγνώσεις», σοβαροφανή σημειολογία και κοινωνικοπολιτικά σχόλια πάνω στο ζήτημα της σκλαβιάς και της βασανισμένης, νέγρικης φυλής. Να ευχαριστείς το Μεγαλοδύναμο, εδώ δεν είναι «Lincoln» και η διάρκεια δε μεταφράζεται σε βαθύ ύπνο! Η Ιστορία (ή ο Σπάικ Λι) μπορεί να τρώει φρίκη, η pop κουλτούρα, όμως, μπορεί να συνεχίσει να υμνεί τον Ταραντίνο, πόσω μάλλον για το κατόρθωμά του να σε κάνει να ανεχθείς ακόμη ένα ψόφιο κινηματογραφικό είδος…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αν έχεις συνηθίσει το σινεμά του Ταραντίνο, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Αν σε ξενίζει το είδος του γουέστερν, μην τρομάζεις, δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι. Το «Django» βρίσκεται στα πρόθυρα της σάτιρας α λα Μελ Μπρουκς («Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες») σε επικίνδυνο (και υπερ-βίαιο) συνδυασμό με το πλέον μη πολιτικώς ορθό συναίσθημα σε οτιδήποτε καταπιάνεται! Οι τσαμπουκαλεμένες γκόμενες να σπεύσουν, τα υπόλοιπα θηλυκά ας κάνουν έναν περίπατο μέχρι τη διπλανή αίθουσα…


MORE REVIEWS

UNTIL DAWN

Παρέα φίλων ακολουθεί τα ίχνη της προ ενός έτους εξαφανισμένης αδελφής μιας από αυτούς και καταλήγει παγιδευμένη σε μία λούπα του χρόνου, στην οποία όλοι πεθαίνουν ξανά και ξανά, με μοναδική ελπίδα διαφυγής να μείνουν ζωντανοί μέχρι το ξημέρωμα. Γιατί; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Ο ΛΟΓΙΣΤΗΣ 2

Όταν ένας παλιός γνωστός του από το Υπουργείο Οικονομικών δολοφονείται, ο Κρίστιαν Γουλφ καλείται να αναλάβει δράση, έχοντας στο πλευρό του τον αδελφό του, Μπράξτον. Η υπόθεση δεν κρύβει μονάχα ένα οικονομικό σκάνδαλο, αλλά κι ένα τεράστιο κύκλωμα trafficking που ξεκινά από τη Λατινική Αμερική, περνά από τα σύνορα με το Μεξικό και φτάνει μέχρι τις ΗΠΑ.

Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ ΜΑΥΡΟΔΟΝΤΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΜΙΣΣΑ ΤΟΥ ΓΚΡΕΛ

Η μοχθηρή κόμισσα Σιμπίλα υφαίνει πανούργο σχέδιο παγίδευσης του Πειρατή Μαυροδόντη, με απώτερο στόχο την κυριαρχία στις επτά θάλασσες. Γενναίο κοριτσάκι, χαζοβιόλης μάγειρας και ένας… δράκος κινούν για να τον σώσουν.

BABY

Μετά από έκτιση ποινής σε κέντρο κράτησης για ανηλίκους, ο Γουέλινγκτον βρίσκεται και πάλι ελεύθερος στους δρόμους του Σάο Πάολο, όπου ανακαλύπτει ότι μέλη της οικογένειάς του έχουν αλλάξει τόπο κατοικίας. Η μοναξιά δεν θα κρατήσει για πολύ. Η συντροφικότητα θα έρθει γνωρίζοντας τον Ρονάλντο, που θα τον οδηγήσει στην εκπόρνευση αλλά και σε μια νέα οικογένεια.

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΫΜΑΝ

Πρόσφυγας από τη Γουινέα εργάζεται ως ντελιβεράς, ποδηλατώντας όλη τη μέρα στους δρόμους του Παρισιού. Η μοναδική του ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι να εγκριθεί η αίτηση ασύλου που έχει υποβάλει. Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει να μάθει καλά την «ιστορία του».

MR KLEIN

MR KLEIN

Αχ, ρε Κουέντιν! Μέχρι και γουέστερν βλαχιά και τη σκυλαραπιά, για σένα όλα τα σηκώνω, γιατί το σινεμά σου βαράει στα σκέλια, ρε μάστορα. Κάτω ο ρατσισμός! Ψόφα Σπάικ Λι! Πίσσα και πούπουλα στους άπιστους! (Αλλά, ας του πει κάποιος, το διωράκι ο Θεός το έπλασε κι αυτό…)