του Ηλία Φραγκούλη

Η «οικογένεια» του franchise τρόμου «The Conjuring» μεγαλώνει! Μετά το «Κάλεσμα», την κούκλα «Annabelle» και την «Καλόγρια», καλωσορίζουμε τη «Γιορόνα», μέσω ενός folklore μύθου από το Μεξικό, που θέλει την πανέμορφη ομώνυμη ηρωίδα να «τυλίγει» τον πλούσιο γαμπρό και να φτιάχνουν μαζί μια ευτυχισμένη οικογένεια, η οποία θα έχει τραγικό τέλος, όταν η Γιορόνα ανακαλύπτει πως ο αγαπημένος της σύζυγος έχει ερωμένη. Τυφλωμένη από το μίσος, για να τον εκδικηθεί, θα του πνίξει τα δύο τους παιδιά και όταν συνειδητοποιήσει τη φρίκη της πράξης της θα αυτοκτονήσει πέφτοντας στα νερά ενός ποταμού. Η «Κατάρα» που παρακολουθεί η αφήγηση της ταινίας, κατόπιν αυτού του κατατοπιστικού flashback, μας πηγαίνει στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του ’70, εκεί όπου η Γιορόνα εντοπίζει οικογένειες με δύο τέκνα και τα παρασύρει προς τον θάνατο, για να καταπνίξει τη δική της θλίψη.

Από τα πρώτα πλάνα της «σύγχρονης» περιόδου δράσης του φιλμ, αντιλαμβανόμαστε πως ο πρωτοεμφανιζόμενος Μάικλ Τσάβες (που ήδη έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει και «Το Κάλεσμα 3») έχει σωστή αντίληψη του horror genre, ενορχηστρώνοντας λειτουργικά όλα τα μέσα που του παρέχονται. Η «Κατάρα της Γιορόνα» είναι ένα έργο με σωστό ρυθμό, μοντάζ που υπηρετεί τη… φοβέρα και φωτισμούς που παίζουν δημιουργικά με το κλίμα φόβου. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει την ομάδα της παραγωγής για… «μια από τα ίδια», όμως το «Κάλεσμα» δεν πλασαρίστηκε ποτέ σαν ένα franchise που ήρθε για να πρωτοτυπήσει στο είδος, αλλά σαν μια σειρά από popcorn movies που σχεδόν πάντα ξεπερνούν τον μέσο όρο ποιότητας στον τρόμο και ψυχαγωγούν με αποτελεσματικά jump scares το σημερινό κοινό των multiplex. Επειδή το κάνουν τίμια, λοιπόν, δεν έχω κανέναν λόγο να «κανιβαλίσω» τα στερεότυπα τούτου του έργου. Αντιθέτως, εδώ παρατήρησα και μια επιπλέον σκηνοθετική φροντίδα που ανεβάζει το επίπεδο, πόσω μάλλον εάν αναλογιστεί κανείς πόση σαβούρα καταναλώνουμε ετησίως για να… τρομάζουμε στο σινεμά (κάργα #diplhs ο υπαινιγμός).

Αυτό που λείπει από τη «Γιορόνα» (ώστε να την παίρναμε και λίγο περισσότερο στα σοβαρά) είναι ένα πιο καλά «ριζωμένο» στην ιστορία υπόβαθρο. Το flashback / πρόλογος θα ήταν σωστό να «αναπνεύσει» καλύτερα και να επεκταθεί χρονικά, ώστε το στοιχειό της ηρωίδας να αποκτήσει μια ουσιαστικά δραματική (και οργισμένη) υπόσταση που θα ένιωθε ο θεατής, ενώ και στο κομμάτι της οικογένειας της Άννα (η Λίντα Καρντελίνι του «Πράσινου Βιβλίου») χρήσιμη θα ήταν μια «υποπλοκή» που θα εμφάνιζε τον απόντα σύζυγο και πατέρα των δύο παιδιών, για να προστεθεί ένα πιο ειλικρινές συναίσθημα. Αντ’ αυτών, προφανέστατα, ο Τζέιμς Γουάν και η ομάδα του προτίμησαν να αναλώσουν τη μιάμιση ώρα της «Κατάρας της Γιορόνα» σχεδόν αποκλειστικά στο χτίσιμο ενός κλίματος τρόμου, που επιφυλάσσει όχι απαραίτητα αξιομνημόνευτες σεκάνς αλλά έξυπνες μικρές σκηνές οι οποίες κρατούν το ενδιαφέρον (και το διερευνητικό βλέμμα) αναπόσπαστο από τη μεγάλη οθόνη (η σκηνή της ομπρέλας που μεθοδικά κατευθύνεται προς την πισίνα ή εκείνη στο πατάρι αποτελούν άψογα παραδείγματα).

Προσωπικά, αισθάνθηκα μια γλυκιά νοσταλγία για το «Πνεύμα του Κακού» (1982) του Τόμπι Χούπερ, το οποίο μπορεί να μην έχει απόλυτη σχέση με το θέμα και την πλοκή της «Γιορόνα», όμως κάπου θα σου το φέρει στο νου η όλη πάλη της δύναμης του Κακού ενάντια στην οικογένεια της Άννα. Το καστ πετυχαίνει μια καλή «χημεία», με τον Ρέιμοντ Κρουζ (ο «curandero» πρώην ιερέας) να κλέβει την παράσταση και να μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλο και κάπου θα τον ξαναπετύχουμε στο franchise, αν λάβουμε υπόψη την έξυπνη (αν όχι ύπουλη) προσθήκη του Πατέρα Πέρεζ (Τόνι Αμεντόλα), τον οποίο είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά στην «Annabelle», το 2014.