του Ηλία Φραγκούλη

Θησαυρός αποδείχτηκε το project της ταινίας τρόμου «Το Κάλεσμα» (2013), καθώς ακολουθήθηκε από μια σειρά ιδιαίτερα προσοδοφόρων sequel ή spin-off (μαζί με τα φιλμ της κούκλας «Annabelle» (2014). Αναπτύσσοντας ακόμη περισσότερο το backstory της μυθολογίας του franchise (πλέον), οι παραγωγοί του αποφασίζουν εδώ να ρίξουν άπλετο… σκοτάδι στην περίπτωση μιας σατανικής μορφής με το παρουσιαστικό καλόγριας, η οποία εμφανίστηκε ως υποπλοκή με ιδιαίτερα απειλητικές προθέσεις στο «Κάλεσμα 2» (2016), αφήνοντας υπόνοιες ότι θα πρωταγωνιστήσει στο κοντινό μέλλον. Όπως και συνέβη, δηλαδή.

Μια ατμόσφαιρα old-school τρόμου διαπνέει την «Καλόγρια», η οποία με λίγη φροντίδα στη χρωματική παλέτα της θα μπορούσε να φλερτάρει ακόμη περισσότερο με το κλίμα των κλασικών βρετανικών παραγωγών της Hammer (ουκ ολίγες ήταν οι στιγμές στις οποίες το μυαλό μου ταξίδευε μέχρι το «The Gorgon» του 1964!), κάτι που ενδεχομένως σκέφτηκαν και ο Κόριν Χάρντι και ο Τζέιμς Γουάν (συν-σεναριογράφος, σκηνοθέτης στα δύο πρώτα «Καλέσματα» και υπεύθυνος για κάποια εξωτερικά reshoots που έγιναν εδώ), αλλά δεν φέρνουν εις πέρας με συνέπεια ή πραγματικό ενδιαφέρον. Σχεδόν όπως και στο σύνολο του φιλμ, υπάρχει μια αίσθηση κόντρας για τον προσανατολισμό θέματος και αισθητικής, με το σενάριο να περιλαμβάνει πολλές γκρίζες ζώνες στο επεξηγηματικό κομμάτι της παρουσίας της καλόγριας / δαίμονα (που γνωρίζαμε ότι ακούει στο όνομα Βάλακ από το «Κάλεσμα 2» κιόλας).

Μοιραία, η «Καλόγρια» εμφανίζει ακόμη μια υποπλοκή από το παρελθόν, η οποία (έστω) συνδέεται με τον ομώνυμο χαρακτήρα, όμως ποτέ δεν αναλύεται επαρκώς η προϊστορία της, μπλέκοντας την ύπαρξη του μοναστηριού με κάτι ιδιαίτερα εξωπραγματικό και σαφώς δαιμονικό. Η έλλειψη εστίασης σε αυτό το κομμάτι είναι που πλήττει κάπως την αφήγηση, με την κορύφωση του φιλμ να σκορπίζει ανάμεσα σε σκηνές έντασης και… αντιχριστιανικού μένους (με την υποστήριξη στερεοτυπικών συμβόλων). Ο μύθος της φρικαλέας στην όψη μοναχής μένει ασαφής και όχι αρκετός για να στηρίξει το οικοδόμημα της ταινίας, αφήνοντας την υποψία ότι (όπως συνέβη και με την «Annabelle») ίσως πρέπει να περιμένουμε ένα κάπως πιο διαφωτιστικό prequel, πράγμα παράδοξο, αν ρωτάς κι εμένα, αφού η «Καλόγρια» χρονικά τοποθετείται πριν από όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια του franchise (κοινώς, πόσο ακόμη θα το μπερδέψουν, πια;).

Όχι ακριβώς αποτυχία, αλλά σίγουρα χαμένη ευκαιρία, η «Καλόγρια» αποτελεί ένα ανομοιογενές υλικό από παλιομοδίτικο τρόμο (χωρίς να τολμάει να ξεφύγει προς την πιο gore πλευρά τού πράγματος) και καλοδεχούμενα ίχνη χιούμορ (ενίοτε ακόμη και ο υποτιτλισμός το υποστηρίζει έξυπνα αυτό) και προσφέρει ένα ψυχαγωγικό, ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα για το νεολαιίστικο κοινό που μαθαίνει το horror genre στα multiplex, χωρίς να ζητά κάτι το πραγματικά αξιομνημόνευτο. Τουλάχιστον, δεν κατεβάζεις… Παναγίες και καντήλια όπως στα περισσότερα PG-13 (και ντροπιαστικά παιδιάστικα σε θέαμα) ανοσιουργήματα «τρόμου» του σήμερα (respect για την προσήλωση της παραγωγής τούτου του franchise στο R rating).