του Νίκου Παλάτου

Σε κάποια στιγμή τούτου του νέου reboot του Aνθρώπου Αράχνη (που έρχεται πέντε μόλις χρόνια μετά το… προηγούμενο του «The Amazing Spider-Man»), ο Πίτερ Πάρκερ περνά μπροστά από μια τηλεόραση στην οποία προβάλλεται το φιλμ «Η Πιο Κουφή Μέρα του Φέρι Μπούλερ». Πιθανότατα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει σαφέστερο δείγμα του σινεμά που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης Τζον Γουάτς, καθώς ο δικός του Πίτερ είναι πρωτίστως ένα παιδί που πηγαίνει ακόμη σχολείο κι έπειτα ο super ήρωας που έχει ως σκοπό να καθαρίσει τον τόπο από τους κάθε λογής κακούς. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το πνεύμα του Τζον Χιουζ υπάρχει διάχυτο εδώ, με τον άξονα της ιστορίας να περιστρέφεται γύρω από έναν συναισθηματικά αβέβαιο έφηβο, ο οποίος προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με τη διπλή ζωή του, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως, ετούτη την πρώτη φορά που ο Spider-Man εντάσσεται ολοκληρωτικά στο υπερ-ηρωικό σύμπαν της Marvel, η ταινία η οποία προκύπτει είναι μια… γυμνασιακή κομεντί! Ο Γουάτς δεν ξεχνά πού βρίσκεται, ούτε το status τού franchise (το τιμόνι τού οποίου πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια του), όμως η διαφορετική του προσέγγιση στο θέμα, τόσο από τις προηγούμενες δύο ταινίες του Μαρκ Γουεμπ, όσο και από την τριλογία του Σαμ Ρέιμι, είναι φανερή.

Το στόρι ξεκινά μέσω μιας πανέξυπνης (σε στυλ footage) σεκάνς, από το αεροδρόμιο του Βερολίνου και τη σχετική μάχη του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος», όπου φυτεύονται οι σπόροι της σχέσης του Πίτερ με τον Τόνι Σταρκ, με τον πρώτο να μη χορταίνει την τεχνολογία της εξωφρενικά τέλειας καινούργιας του στολής, μην κρύβοντας ταυτοχρόνως ούτε στιγμή την υπέρμετρη φιλοδοξία του: να ενταχθεί στην ομάδα των Εκδικητών του δεύτερου. Οι μέθοδοι που ακολουθεί για την καταπολέμηση του εγκλήματος είναι όσο άτσαλοι αρμόζουν σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, βάζοντας συχνά σε κίνδυνο αθώους, ενώ προσπαθεί να πείσει τον μέντορά του για την αξία του. Είναι κι αυτό κάτι που δεν έχουμε δει τόσο καθαρά σε κάποια από τις προηγούμενες ταινίες του ήρωα, αφού πέραν ενός μοντάζ σκηνών όπου ο Πίτερ εξερευνούσε τις δυνατότητές του ως Spider-Man, ουδέποτε δόθηκε ανάλογη σημασία στην απότομη καμπύλη εκμάθησης μπροστά στην οποία βρίσκεται, άπαξ και φορέσει τη στολή του. Ο πιτσιρικάς Πάρκερ μεταμορφώνεται αργά-αργά στον ατρόμητο ήρωα, με την κλιμάκωση των μαχών ενάντια στη συμμορία του… εργολάβου που είχε αναλάβει να καθαρίσει την πόλη από τα εξωγήινα σκουπίδια της πρώτης μάχης των «Εκδικητών» (προτού συνειδητοποιήσει το κέρδος κάθε είδους που μπορεί αυτά να κρύβουν), να έρχεται ως επίρρωση της μη γνώσης των δυνατοτήτων του.

Η αφηγηματική εστίαση στη σύγκρουση της προσωπικής ζωής του Πίτερ ασφαλώς και υπήρχε πάντα στις ταινίες του ήρωα, με τη διαφορά ότι εδώ δεν εξαντλείται στο ρομάντζο του με κάποια αντίστοιχη Γκουέν ή Μέρι Τζέιν, αλλά παρουσιάζει ένα πολύ πιο πλούσιο σύνολο χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν κύρια να κάνουν με τη γυμνασιακή του ρουτίνα. Ό,τι έχουμε δει κατά καιρούς στις δεκάδες αμερικάνικες ταινίες σχολικού ενδιαφέροντος βρίσκεται κι εδώ, υπό το πρίσμα όμως της ταινίας ενηλικίωσης ενός εκκολαπτόμενου super ήρωα, κάτι πρωτότυπο αν μη τι άλλο. Από τον αντιπαθητικό συμμαθητή του που τον χλευάζει καθημερινά και τον loser κολλητό του φίλο, μέχρι την ομάδα της τάξης που ετοιμάζεται να λάβει μέρος στον παναμερικανικό διαγωνισμό γνώσεων και τον απαραίτητο χορό τελειοφοίτων, στον οποίο ελπίζει να παραβρεθεί με το αντικείμενο του πόθου του ονόματι Λιζ, ο κόσμος του Πίτερ έχει περισσότερες ομοιότητες με αυτόν του «Breakfast Club» (με τη σκηνή ευθείας αναφοράς στο τότε φιλμ να είναι σκέτη απόλαυση) ή του «Sixteen Candles», παρά με οποιαδήποτε από τις πολλές προηγούμενες ταινίες του κόσμου της Marvel.

Ασφαλώς, η συντριπτική πλειονότητα του target group του φιλμ πιθανότατα δεν θα έχει καν υπόψη της τον νεανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’80, ο οποίος συχνά-πυκνά έχει εδώ την τιμητική του. Ο Γουάτς προσπαθεί να συγκεράσει δύο είδη ταινιών, ώστε να ικανοποιήσει άπαντες και τα καταφέρνει καλά σε αυτό το κομμάτι, αν και κάπου φαίνεται πως η υποχρεωτική μανιέρα του κομιξάδικου σύμπαντος περισσότερο τον αποπροσανατολίζει από αυτό που πιθανότατα ήθελε να παρουσιάσει, παρά τον βοηθά. Έχει πετύχει, πάντως, διάνα στον πρωταγωνιστή, καθώς ο Τομ Χόλαντ είναι αποκάλυψη ως Πίτερ Πάρκερ, όντας ο πλέον πειστικός όσον αφορά την παιδικότητα του ήρωα, σε σχέση με τους προκατόχους του. Οι σκηνές δράσης δεν θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο, το χιούμορ είναι έντονο σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, πρέπει όμως να επισημανθεί το καμπανάκι που ακούγεται, μιας και ο σαρκασμός εν είδει cool attitude που ο «Deadpool» εύστοχα λάνσαρε, κινδυνεύει να γλιστρήσει στην αφελή παρωδία εάν δεν συγκρατηθεί στο μέλλον.