της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Ο πρωτότυπος, δια χειρός Σαμ Ρέιμι, «Spider-Man» του 2002 ανταποκρίθηκε δεόντως στον πήχη που έβαλαν πολύ ψηλά, δύο χρόνια νωρίτερα, στην αυγή του φαινομένου της κατά συρροήν – περισσότερο ή λιγότερο εμπνευσμένης – κινηματογραφικής μετενσάρκωσης comic υπέρ-ηρώων, οι «X-Men» του Μπράιαν Σίνγκερ. Από τότε μέχρι σήμερα, όμως, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η τεχνολογία των ειδικών εφέ CGI εξελίχθηκε, ξεπερνώντας ακόμα και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη. Παράλληλα, φωτεινοί, σαν τον Iron-Man του Τζον Φαβρό, ή σκοτεινοί (επαναπροσδιορισμένοι) ιππότες, σαν τον Batman του Κρίστοφερ Νόλαν, απέδειξαν πως το ακριβοθώρητο, χολιγουντιανό υπερ-θέαμα μπορεί να είναι ταυτόχρονα Τέχνη, ποτισμένη με αποκαλυπτικό χιούμορ, ακαταμάχητο ρεαλισμό και εύστοχες, αν και διακριτικές, κοινωνικοπολιτικές, αλληγορικές σφήνες.

Ναι, το υπερ-ηρωικό κινηματογραφικό τοπίο έχει αλλάξει δραματικά και οι απαιτήσεις (μετά και τους, αναμφίβολα, πολυδιάστατα γήινους «Εκδικητές» του Τζος Γουίντον) έχουν μεγαλώσει εξωφρενικά. Έτσι, μετά το ποικιλοτρόπως απογοητευτικό «Spider-Man 3» του 2007, η μόνη λύση για να συνεχίσει ο Άνθρωπος – Αράχνη να σώζει τον κόσμο επί της νέων δεδομένων μεγάλης οθόνης, ήταν η (α λα Batman) επανεκκίνηση της ιστορίας του: ο μηδενισμός του κοντέρ και η επιστροφή στην αρχή. Εκεί όπου ο Πίτερ ανακαλύπτει και αντιμετωπίζει τη μοίρα του πολύ πιο συνειδητά, ενώ η φρέσκια αγαπημένη του Γκουέν (αντίθετα με τη συνήθη ύποπτη Μαίρη Τζέιν) είναι κάθε άλλο παρά κοπέλα που χρειάζεται διάσωση. Αυτή τη φορά ο Πίτερ δεν είναι φέρελπις φωτογράφος που μεταλλάσσεται τυχαία μετά από τσίμπημα γενετικά πειραγμένης αράχνης. Ούτε η Γκουέν είναι κακοποιημένη δεσποινίδα από διαλυμένο σπίτι που ονειρεύεται καριέρα ηθοποιού.

Εδώ και τώρα, ο Πίτερ είναι ένας ιδιαίτερα ανήσυχος, ευαίσθητος και απτά οικείος έφηβος, με έφεση στις θετικές επιστήμες, αλλά και στα αχρείαστα ρίσκα, που θέλοντας να διαλευκάνει την τύχη των γονιών του, εισβάλλει λαθραία στο εργαστήριο του πρώην συνεργάτη του πατέρα του, Δρ. Κόνορς, μπαίνει ατρόμητος στο κλουβί με τις μεταλλαγμένες αράχνες και απλώνει το χέρι προς αυτές, προκαλώντας τες, θαρρείς, να τον δαγκώσουν. Απέναντί του, η Γκουέν είναι επίσης ανήσυχη, ευαίσθητη και απτά οικεία, με έφεση στις θετικές επιστήμες, όχι, όμως, και στα αχρείαστα ρίσκα. Υπάλληλος του Δρ. Κόνορς και κόρη του Αρχηγού της Αστυνομίας, παίρνει μόνο τα απαραίτητα ρίσκα, για να βοηθήσει τον (αντάξιό της) αγαπημένο της ή τον κόσμο όλο – ηρωίδα με το δικό της, ιδιαίτερο τρόπο.

Οι φανατικοί του πρωτότυπου comic ήρωα ίσως διαμαρτυρηθούν για τις όποιες ελευθερίες παίρνει το φιλμ, ενώ οι μύστες των φιλμ του Ρέιμι ίσως παραπονεθούν για ουσιαστική έλλειψη πρωτοτυπίας: και αυτή τη φορά, αυτός που πείθει τον Πίτερ να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη που συνεπάγεται η μεγάλη του δύναμη, είναι ο θείος Μπεν, με πανομοιότυπο σχεδόν τρόπο. Ούτε οι μεν, όμως, ούτε οι δε θα αντισταθούν για πολύ σε αυτό το λειτουργικά τρισδιάστατο υπερθέαμα, που χορταίνει το μάτι, χωρίς να αγνοεί το συναίσθημα ή τη σκέψη. Αστείο και ρομαντικό όσο πρέπει, συναρπαστικά ρεαλιστικό και αναπάντεχα άμεσο, είναι σκηνοθετημένο από το Γουέμπ, που ξέρει πώς να αποκρυπτογραφεί ευφάνταστα τις ανθρώπινες σχέσεις («(500) Μέρες με τη Σάμερ»), κρατώντας τες, ταυτόχρονα, αδιαφιλονίκητα γειωμένες. Το μεγαλύτερο, όμως, ατού αυτού του φιλμ είναι το πρωταγωνιστικό ντουέτο του. Ο Βρετανός Γκάρφιλντ («The Social Network») είναι μακράν καλύτερος και πιο πολυσχιδής ποιητής ήθους από το μονόχνωτο, γουρλομάτη Τόμπι Μαγκουάιαρ. Και ενώ δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη Στόουν σε σύγκριση με την Κίρστεν Ντανστ (τις αγαπάμε και τις δύο, για διαφορετικούς λόγους), η χημεία της πρώτης με το συμπρωταγωνιστή της (και σύντροφό της και στην πραγματικότητα) είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Και γίνεται κινητήριος δύναμη του φιλμ, σαν ένα διαρκώς εν κινήσει, ρευστό Γιν και Γιανγκ.