του Νίκου Παλάτου

Αν και (σύμφωνα με τη λαϊκή σοφία) συνταγή που πετυχαίνει δεν αλλάζει, τούτο το sequel του «Μια Χαρούμενη Οικογένεια» (2017) έρχεται ν’ αποδείξει πως στον animated κόσμο το ίδιο μπορεί να συμβεί και στην… αποτυχημένη συνταγή! Για αδιευκρίνιστο λόγο, ο χερ Χόλγκερ Τάπε κάθεται για δεύτερη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, τριμελής επιτροπή γραφιάδων ξεπατικώνει φτου κι από την αρχή την… αγία τριάδα των «Απίθανων», του «Ξενοδοχείου για Τέρατα» και της «Οικογένειας Άνταμς», για λόγους «ανανέωσης» διανθίζει την πλοκή με κόλπα διαστημικά (διότι στα παιδάκια αρέσουν κάτι τέτοια), ενώ για κερασάκι στην τερατόμορφη τούρτα μοστράρει από «Γέτι» μέχρι «Κινγκ Κονγκ», διότι ο καλός ο μύλος όλα τα’ αλέθει. Όπως μια άλλη λαϊκή ρήση αναφέρει, όμως, το δις εξαμαρτείν ουκ Γερμανού σκηνοθέτη σοφού.

Ο δονζουανικός κόμης Δράκουλας, που στο original φιλμ κρατούσε τον βασικό ρόλο του γλαφυρού κακού, εδώ μένει στην οπισθοφυλακή, κάνοντας πέρασμα ακόμα και ως… ολόγραμμα. Ως αντίπαλο δέος της φαμίλιας Γουίσμποουν, στέκει hi-tech ζεύγος πολυεκατομμυριούχων, οι οποίοι μέσω της αθώας τους κορούλας μαζεύουν στο ιδιόκτητο α λα «Moonraker» (1979) διαστημικό τους σταθμό (μην το ψάχνετε…) όλα τα επί Γης τέρατα, προκειμένου να ολοκληρώσουν σατανικό project, που αρχικά μοιάζει αμέμπτου ηθικής και ειλικρίνειας (αλλά δεν χρειάζεται να είσαι… τέρας γνώσεων ώστε ν’ αντιληφθείς με τη μία πως κάτι άλλο παίζει). Την tale quale μεταμόρφωση σε γκομενάρα α λα Ελβίρα, βλακέντιο α λα Φρανκενστάιν, άλιωτη τύπου Νεφερτίτη και άγριο λυκανθρωπάκι των τεσσάρων δυστυχισμένων Γουίσμποουν, δεν αναλαμβάνει η Μπάμπα Γιάγκα, που πλέον έχει δει το φως τα’ αληθινό, αλλά ο βενιαμίν Μαξ, ο οποίος κάνει παιχνίδι με μαγικά κόλπα, αλλά κατά βάθος του λείπει η ατρόμητη λυκάνθρωπη φορεσιά. Μόλις χάνουν μέσα από τα χέρια τους (και κυριολεκτικά μπρος στης εκκλησιάς την πόρτα) την καλή τους μάγισσα, ξεχύνονται σε Σκωτίες και Ιμαλάια για να την φέρουν πίσω, ανακαλύπτοντας όμως δόλιο σχέδιο αρπαγής της γλυκούλας Νέσι και του χαζούλη Γέτι (μεταξύ άλλων), το οποίο και θα προσπαθήσουν να σταματήσουν. Τελικός προορισμός όλων, το… διάστημα!

Η βελτίωση του sequel τούτου σε σχέση με το πρώτο μέρος είναι από ανεπαίσθητη έως… καθόλου, αφού ότι θετικό συντελείται στο τεχνικό κομμάτι του animation, χαντακώνεται από το κάκιστο σενάριο, το οποίο προσπαθώντας να μπλέξει ένα σωρό πράγματα από τη μυθολογία του κόσμου των τεράτων, σε συνδυασμό με κόλπα τεχνητής νοημοσύνης από το διάστημα, καταλήγει να μπλέκει τα μπούτια του. Η «μοντέρνα» ματιά που υιοθετείται σε σχέδιο και αφήγηση κάνουν την «Χαρούμενη Οικογένεια 2» να στερείται την αθωότητα του παραμυθένιου potpourri του περσινού (περίπου αναλόγου) «Τα Κόκκινα Γοβάκια και οι Επτά Νάνοι», που επίσης έμπλεκε μια σειρά από αταίριαστες φαινομενικά ιστορίες, μένοντας σταθερά πιστό στην ανήλικη στόχευσή του.

Τούτο εδώ ασφαλώς και απευθύνεται αποκλειστικά στην πιτσιρικαρία, ρίχνει όμως και κλεφτές ματιές στους μπαμπάδες και τις μαμάδες συνοδούς, τρώγοντας τα μούτρα του στο τέλος. Η παρέλαση μουσικών επιτυχιών από Chic μέχρι πειραγμένους Human League (διότι είμαστε άνθρωποι, γεννημένοι να κάνουμε λάθη…) πέφτει με την ταχύτητα video clip από το TikTok, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε δύο βάρκες, όμως, φευ… βουλιάζει αύτανδρη. Τα μηνύματα περί οικογένειας και αγάπης είναι όσο τυπικά μπορεί κανείς να φανταστεί, διανθισμένα με σχόλια κατά του bullying και υπέρ των αγνών παιδικών αισθημάτων παντοτινής φιλίας. Η δυστυχία (ενίοτε) μας μεταμορφώνει σε «τέρατα», οπότε η ευτυχία στέκει ως το καλύτερο φάρμακο (για να λάβετε κι ένα τελικό συμπέρασμα). Αυτή τη φορά δεν αναλαμβάνει ο Φαρέλ Γουίλιαμς να μας το κάνει λιανά (και τραγουδιστά) στα end credits με το «Happy», αλλά οι Coldplay με το «Something Just Like This». Στους στίχους του αναφέρει από Μπάτμαν μέχρι Ηρακλή. Λέτε;