του Ηλία Φραγκούλη

Μετά από το πανηγυράκι της ψηφιακού-animation-με-κάτι-κομπάρσους τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», ο Πίτερ Τζάκσον έπρεπε να βρει κάτι εξίσου μεγάλο για να στηρίξει τη φήμη του. Προφανές. Όπου ακούς για μεγάλα μεγέθη, όμως, μη φαντάζεσαι πως θα σου κάνει και σε απόλαυση το «προϊόν». Ας το πω πιο λιανά: η ταινία του ’30 τα έλεγε όλα (για την εποχή της) και σου έβαζε τα γυαλιά μέσα σε 100 λεπτά, ο Τζάκσον χρειάζεται 187 για να μασουλήσεις τις τροφές των multiplex, το κάθισμα και το χέρι του διπλανού σου! Είναι ανατριχιαστικό αν το σκεφτείς σοβαρά: είναι μια extra ταινία! Γιατί;

Το φιλμ ξεκινά με τον καλύτερο τρόπο. Σωστή απόδοση του οικονομικού κραχ της περιόδου του ’30 στις ΗΠΑ, μια Νέα Υόρκη διχασμένη ανάμεσα στην πείνα και τα θεάματα, ένα ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στο ρόλο της βιομηχανίας αυτής διαχρονικά. Σε μια περίοδο οικονομικής ανέχειας, πολιτικών κρίσεων και σοβαρών ηθικών διλημμάτων σε κάθε τομέα, λοιπόν, ο Τζάκσον έρχεται και μας λέει πως το «φάρμακο» για το σήμερα είναι μια τέτοια ταινία, η φυγή που προσφέρει το σινεμά. Κι ας πεινάσεις πάλι μετά το τρίωρο… Όσο πετυχημένη κι αν φαντάζει η απόπειρα να δώσει βάθος στο περιεχόμενό του ή να σατιρίσει μέχρι και τους μηχανισμούς του Χόλιγουντ μέσα από τα παθήματα του ήρωα – σκηνοθέτη Κάρλ Ντέναμ, ο Τζάκσον χάνει και πάλι πόντους διότι το υπόλοιπο φιλμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανεγκέφαλη, fun περιπέτεια τρόμου και εξωτισμού. Άσε που καταντά και λίγο ειρωνικό να κανιβαλίζει ο συγκεκριμένος άνθρωπος το χώρο που τον ανέδειξε, επιτρέποντάς του να κάνει ότι θέλει!

Ελέγχοντας και πάλι τη διάρκεια του φιλμ, μπορείς να φανταστείς πως κάθε σταθμός δράσης του πλήττεται από… κοιλίτσες πλατειασμού σε οτιδήποτε βλέπεις. Η όλη σοβαρότητα και η σύσταση χαρακτήρων του πρώτου μέρους καταντά βαρετά μεγάλη για τα… κτήνη των νεαρότερων θεατών, τα τρία σκέλη της ανεξερεύνητης νήσου εξαφανίζουν (!) τους διαλόγους, μέλη του καστ μέχρι και την παρουσία του Κινγκ Κονγκ προς όφελος διαρκών καταδιώξεων με δεινοσαύρους και άλλα απεχθή πλάσματα (αποθέωση η σεκάνς μονομαχίας με τις προϊστορικές αστακο-κατσαρίδες που… νοιώθεις ότι δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, έχοντας για μουσικό «χαλί» ένα χαμηλότονα πομπώδες θέμα, το οποίο δήθεν τονίζει την «τραγωδία» του να έρπουν πάνω σου τέτοιες αηδίες), κι εσύ περιμένεις την αιχμαλωσία και την επιστροφή στη Νέα Υόρκη για να δεις κάτι πρωτότυπο και μεγαλειώδες, επιτέλους. Γιατί αυτό που προηγείται είναι… ο «Τιτανικός» συναντά το «Jurassic Park» άνευ παγόβουνου! Μιλάμε περί φθόνου, όχι αστεία! Αλλά μια συρραφή από σκηνές δράσης στην κακιά την άγρια ζούγκλα δε σε φέρνει στην κορυφή του κόσμου, κύριος. Αν το θες πραγματικά, πρέπει να βρεις κάτι άλλο για να φτάσεις εκεί ψηλά: την αγάπη.

Ε ναι, λοιπόν, υπάρχει ένας καλός λόγος για να δεις το «King Kong». Η ερωτική ιστορία ανάμεσα στο «τέρας» και τη… μαλαγάνα ξανθιά. Από εκεί που δεν το περιμένεις, ο Τζάκσον προκύπτει αισθηματίας με balls μεγαλύτερα κι από του τριχωτού ήρωά του, σε ρίχνει κάτω κανονικά στις στιγμές κορύφωσης αυτού του έρωτα δίχως αύριο και σε συγκινεί όσο κανένα άλλο δράμα σχέσεων της φετινής σεζόν! Την ώρα που τα αεροπλάνα γαζώνουν με τις ριπές τους τον Κινγκ Κονγκ, σου ‘ρχεται ν’ ανέβεις πάνω στην οθόνη για να προστατεύσεις τον έρωτα της Ναόμι Γουάτς. Κι ας ξέρεις το τέλος (δεν περνούν ούτε της εκκλησιάς την πόρτα, ούτε καταλήγουν χέρι-χέρι στην ακρογιαλιά). Γι’ αυτή, τη δύναμη της αγάπης, θα μείνει στην ιστορία ο «King Kong» του Τζάκσον. Όσο για «παγόβουνο», μια άλλη φορά…