του Ηλία Φραγκούλη

Αμερική και Κίνα συναντιούνται δημιουργικά σε τούτη την animated (συμ)παραγωγή της εταιρείας Pearl (μέχρι πρόσφατα Oriental DreamWorks), η οποία καταφέρνει να μας δώσει ένα τελικό προϊόν σίγουρα αρεστό για το κοινό κάθε πολιτισμικής παράδοσης και, πρωτίστως, για όλη την οικογένεια. Όχι ότι πετυχαίνει κάτι το εξαιρετικά πρωτότυπο ή το «μαγικό» τούτο το «Γέτι: Ο Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων», όμως (θα) είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στο τόσο καλόψυχο πνεύμα του φιλμ.

Στην ουσία, το έργο πατάει πάνω στο κλασικό μοτίβο «ξένο πλάσμα βρίσκεται μόνο μακριά από τον τόπο του και καταδιώκεται από κακούς, αλλά θα πέσει στα χέρια γήινου παιδιού το οποίο θα καταφέρει να το σώσει και να το βοηθήσει να γυρίσει από εκεί που ήρθε». Με άλλα λόγια, αυτό που όλοι μας λατρέψαμε στον «Εξωγήινο» (1982) του Στίβεν Σπίλμπεργκ δίνει την έμπνευση της ιστορίας κι εδώ (όπως και στο πρόσφατο «Φαρμαγεδών», άλλωστε), εμπλουτίζοντας την ιστορία και με στοιχεία άλλων παιδικών ταινιών, όπως το «Ψηλά στον Ουρανό» (2009) της Pixar. Η έφηβη Γι δεν είναι ακόμη έτοιμη να αντιμετωπίσει τη ζωή, μετά τον χαμό του πατέρα της, από τον οποίο έχει κρατήσει το βιολί του και μία σειρά από ταξιδιωτικές εικόνες που δημιουργούν στο μυαλό της ένα travelogue ιδεατής «φυγής» (με ή χωρίς εισαγωγικά). Με τον σκοπό αυτό, η Γι κάνει δουλειές του ποδαριού όλη μέρα ώστε να εξοικονομήσει λίγα χρήματα, χάνοντας έτσι (και) τις παρέες της. Ένα βράδυ θα βρει στην ταράτσα της πολυκατοικίας, στην οποία διαμένει με τη μητέρα και τη γιαγιά της, ένα τρομαγμένο γέτι που μάλλον καταδιώκεται από ελικόπτερα τα οποία «χτενίζουν» την περιοχή. Το μυθικό ζώο το έχει σκάσει από έναν πάμπλουτο συλλέκτη και μία ζωολόγο που, αν και συνεργάζονται μεταξύ τους για να το πιάσουν ξανά, έχουν εντελώς διαφορετική agenda για το μέλλον του. Η Γι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του γέτι και θα αποφασίσει να το βοηθήσει να διαφύγει, αν όχι και να επιστρέψει στους δικούς του, ξεκινώντας έτσι ένα ταξίδι περιπέτειας μέχρι… το όρος Έβερεστ!

Σε αντίθεση με animated φιλμ που μας είχε δώσει στο παρελθόν η DreamWorks και δεν έκρυβαν τους αποκλειστικά εμπορικούς τους στόχους, το «Γέτι» εκπλήσσει από νωρίς με σύγχρονες αναφορές για την καθημερινή ζωή, έως και με μικρά ταξικά σχόλια που θα ξαφνιάσουν (μάλλον ευχάριστα) κυρίως τους γονείς – συνοδούς των μικρών θεατών, οι οποίοι θα ταυτιστούν γρήγορα με το πρωταγωνιστικό δίδυμο που γίνεται γρήγορα αξιαγάπητο. Σταδιακά, το γέτι θα αποκαλύψει και μία (όντως) υπερφυσικά μαγική του ικανότητα, που θα βοηθά τη μικρή Γι και δύο γειτονόπουλα που τη συνοδεύουν στο ταξίδι αυτό να ξεφεύγουν από τις κακοτοπιές ή και να δημιουργούν αστείους μπελάδες (όπως στη σκηνή της καταδίωξης από τα γιγάντια μύρτιλα!). Στο κατόπι τους πάντα, οι χαρακτήρες των «κακών» γίνονται το bonus της δράσης, προσθέτοντας κάποια ενδιαφέροντα οικολογικά μηνύματα.

Σίγουρα υπάρχουν χαμένες ευκαιρίες σε σχέση με τον σχεδιασμό του γέτι και τα χαρακτηριστικά του, ενώ μεγάλο κρίμα είναι και η ελάχιστη χρήση του φιδιού που κάνει «Whoop!» και αποτελούν ένα ωραίο κωμικό εύρημα που άξιζε (χιουμοριστικής) ανάπτυξης, όμως αυτό το «Γέτι» καταφέρνει και χωρίς να ικανοποιεί τις πιο σοβαρές απαιτήσεις (ή προσδοκίες σου) να κερδίζει μικρούς και μεγάλους, προκαλώντας μία ευχάριστη θέρμη συγκίνησης στην καρδιά μέχρι το (προφανώς χαρούμενο) φινάλε του.