της Βικτωρίας Μιχαήλ

«Ζωάκια Ενωθείτε» (#diplhs), κατά τον τίτλο και του προηγούμενου, μοναδικού μεγάλου feature του Τάπε που έχουμε δει στην Ελλάδα – στο home cinema μόνο. Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι επαγγελματικά έχει ρίξει λίγο μπόι ο Γερμαναράς, έχοντας καταφέρει να φτιάξει το τούτο και την κίνηση των καραγκιοζακίων του, αλλά και να προσελκύσει και ως συμπαραγωγούς (εξόν στις φωνές των Έμιλι Γουότσον, Τζέισον Άιζαακς, Νικ Φροστ κ.λπ., που θα σας στερήσει η φροντισμένη ελληνικά μεταγλωττισμένη εκδοχή) τους Βρετανούς. Όσο αλήθεια αποτελεί, εντούτοις, και ότι, έχοντας πείσει τον συμπατριώτη του μπεστσελερίστα της παιδικοεφηβικής λογοτεχνίας Ντάβιντ Σαφίαρ να διασκευάσει (με άλλους πέντε, και κάνει κρα…) ένα βιβλίο του σε toon, τις τρώει από το «Οι Απίθανοι» και γυρνάει πέρα δώθε με τις γάζες που ‘χει κλέψει απ’ το ημιπτώμα τού «Ξενοδοχείο για Τέρατα».

Το ψιλομίασμα της τυμβωρυχίας, ως συνήθως, δεν εντοπίζεται στο μπογιάτισμα και σβούρισμα αυτής της CGI «Οικογένειας Άνταμς»-μετά-από-ανάθεμα. OK, ο Άρχοντας του Σκότους κι ο κοκκινομάλλης τζούνιορ θυμίζουν το blockbuster της DreamWorks κι η αποφυγή εκποίκιλσης στα περιβάλλοντα είναι εμφανής. Αλλά οι κασκάντες είναι ζωντανές, αρχής γενομένης απ’ το κυνηγητό τού κουαρτέτου με την εκδικητικά δύστροπη Μπάμπα Γιάγκα (το ρωσικό ισοδύναμο του μπαμπούλα), πρώτα στις στέγες κι ύστερα στο κέντρο της νυχτερινής Νέας Υόρκης, ένα δέον εναέριο τρενάκι του τρόμου. Ο υπνωτισμός της ελεγκτή διαβατηρίων στο αεροδρόμιο, απ’ όπου πρέπει να ξεκινήσουν αγνώριστοι την περιπέτειά τους οι αντι-fab four, παραπέμπει αποτελεσματικά κωμικά (παρότι και ρητά) στο «Η Κατάρα της Μούμιας». Η όαση όπου σέρνονται αλαλιασμένοι απ’ τη δίψα στην έρημο δεν είναι αντικατοπτρισμός fun. Ο με τόσο όσο από Πίτερ Λόρε, αμίλητος Ρένφιλντ ως υπηρέτης του ερωτιάρη κόμη «γράφει». Άσε το ότι ως λεξιλάγνος βρήκα τη συγκυρία της ελληνικής ομοηχίας του ονόματος της ηρωίδας (Έμμα) με την εφεξής αηδή αλλά αναπόφευκτη τροφή της διασκεδαστικότατη.

Αλλά, και παρά τη horror κινηματογραφοφιλική διάθεση, με πορδές δε βάφονται αυγά και… μεγάλα animation. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο – σύνηθες τα τελευταία χρόνια σε δείγματα του genre – γκαγκ τού κατ’ εξακολούθηση πέρδεσθαι, εδώ με άμοιρο δράστη τον κτηνωδώς χαζεμένο μπαμπά (η σκιαγράφηση του οποίου, αντιστρόφως ανάλογη του όγκου του, τον χρίζει τον Γκρουτ της όλης «φάσης»), το οποίο δικαιολογείται μόνο από τις βλέψεις στο γούστο τού πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δημογραφικού. Επειδή αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά, κατά πρώτον, στο σκορποχώρι της δράσης. Η τυχαιότητα των ανά τον πλανήτη και α λα αερικό εμφανίσεων της γιαγιάκας, τα ξόρκια της οποίας ξαφνικά δεν μπορούν να την προσγειώσουν στον επιθυμητό προορισμό, δεν αιτιολογείται μήτε σοβαρά μήτε… αστεία, αλλά κι ο χωρισμός και το ξεμονάχιασμα των τεσσάρων θυμάτων της στην Αίγυπτο, ώστε καθείς να λάβει από ένα μάθημα ζωής, εκθέτει το all-over-the-place της πλοκής, ειδικά οσάκις τη βρυκολακίνα mom παίρνει και σηκώνει κατά βούληση (σε Learjet!) ο δαγκανιάρης επίδοξος εραστής της για κατήχηση στη βαμπιρική και τάισμα με αμπούλα αιμοσφαιρίνης – που δεν φοβίζει και τα τέκνα στη σκοτεινή αίθουσα.

Αφού στο exotica κέντρο διερχομένων φάνε τα μούτρα τους (μαζί με αρκετές πλακίτσες) από έναν Φαραώ μέχρι ένα crew φωτομοντέλων, κι ενώ καταπίνεις εν διαρκεία την κάμηλο της περσόνας της χίπισσας γιόγκι υπαλλήλου τής Έμμα, ακολουθεί ο… κακός χαμός. Κι αν το κλου μιας νιφάδας, με την οποία επαπειλείται μεγάλη συμφορά για τη Γη, δεν στέκει όχι ως κύρια ίντριγκα αλλά ούτε ως μοτίβο (στο «Ψυχρά κι Ανάποδα» είμαστε;), το ότι στο μη παρέκει ένα τρίο νυχτερίδων εδάφους εδάφους (εννόησες, τα pets για τα πιτσιρίκια του κοινού) θα αλλάξει στρατόπεδο απροβλημάτιστα και (υπερ)βολικά για τους κινδυνεύοντες ήρωες τινάζει άσχημα το νεύρο σου. Περισσότερο απ’ τη φρονηματική δραματουργική κεντρομόλο καθενός των ατομακίων (μην είσαι αυστηρός με τους άλλους, η εξωτερική ομορφιά δε διαρκεί, όποιος ποντάρει στο δέος μένει μόνος κ.ο.κ.), που μέσω της αγάπης («η μεγαλύτερη μαγεία!») θα ξαναφέρει κοντά, από κάθε άποψη μεταμορφωμένους, αυτούς τους εξ… αίματος. Όχι όμως περισσότερο απ’ το «Happy» του Φάρελ Γουίλιαμς που, εγκληματικά κερδαλέα ξεκορμισμένο απ’ το soundtrack του «Εγώ ο Απαισιότατος 2», σε συνοδεύει, φτιάχνοντας το κέφι των παιδιών και χαλώντας το δικό σου, στην έξοδο. Για μια στιγμή! Το κόβουν και βάζουν το «Happy» των Surface, ένα απ’ τα αγαπημένα μου tracks όλων των εποχών! Creatures of the night. What (confused, two-faced) music they make…