του Νίκου Παλάτου

Πολύ γρήγορα έρχεται η έβδομη προσθήκη στην οικογένεια του «The Conjuring». Δύο μόλις μήνες μετά την «Κατάρα της Γιορόνα» (2019) και μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο από το λανσάρισμα της «Καλόγριας» (2018), η κούκλα Άναμπελ πρωταγωνιστεί για τρίτη φορά («Annabelle» του 2014 και «Annabelle: Creation» του 2017, οι άλλες δύο) σε αυτό που ξεκίνησε ως spin-off στο «Κάλεσμα» (2013), για να ξεπεράσει (πλέον) σε ποσότητα την αρχική «πηγή», αφού μετρά ήδη δύο sequel έναντι ενός («Το Κάλεσμα 2» του 2016 είναι αυτό το ένα, το καλύτερο φιλμ όλου του franchise κατά τη γνώμη μου).

Το σπίτι στο οποίο έρχεται η Άναμπελ, σύμφωνα με τον τίτλο, είναι μια γυάλινη προθήκη στο υπόγειο της οικίας του ζεύγους των Γουόρεν. Κλειδωμένη εκεί, μαζί με όλα τα άλλα ανάλογα αντικείμενα τα οποία έχουν φτάσει με τα χρόνια στη συλλογή των δύο δαιμονολόγων, και καθιαγιασμένη καθώς είναι από τα χέρια ιερέα ώστε το πνεύμα του κακού που κουβαλάει να φύγει μια για πάντα μακριά, μοιάζει να έχει περιέλθει σε πλήρη αχρηστία. Παρ’ όλα αυτά, όμως, ανακτά τις… δυνάμεις της όταν το ζευγάρι αφήνει για μία βραδιά τη μικρή του κόρη Τζούντι υπό τη φροντίδα της νεαρής babysitter Μαίρη-Έλεν και της φίλης της Ντανιέλα, η οποία δείχνει πολύ μεγάλη περιέργεια για τα διάφορα μαραφέτια των Γουόρεν (κοινώς, την τρώει ο κώλος της…), της ομώνυμης κούκλας συμπεριλαμβανομένης, φυσικά.

Παρά την προειδοποιητική ταμπέλα «Κίνδυνος! Μην Εισέρχεστε!» που υπάρχει στην κλειδωμένη πόρτα του υπογείου, η Ντανιέλα καταφέρνει να τρυπώσει μέσα, ψαχουλεύει στον χώρο γιατί είναι αθώα και γιατί ακόμα βασανίζεται από τύψεις θεωρώντας εαυτόν υπεύθυνο για τον θάνατο του πατέρα της (γεγονός το οποίο δεν έχει ξεπεράσει) και φυσικά ελευθερώνει τον δαίμονα που κατοικεί εντός της ψυχρής Άναμπελ. Αυτός, κατά τις συνήθειές του, αποζητά να κλέψει την ψυχή κάποιου ώστε να βρει επιτέλους το «σπίτι» που εκείνος λογίζει ως τέτοιο (σε μια διττή σημειολογία του τίτλου), τα μικρά κορίτσια είναι μόνα τους άνευ βοήθειας από τους απόντες γονείς της Τζούντι και κάπως έτσι το «γλέντι» ξεκινά.

Ο γραφιάς των δύο προηγούμενων «Annabelle», Γκάρι Ντάουμπερμαν, επιχειρώντας εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (διατηρεί παράλληλα την ιδιότητα του σεναριογράφου), προκειμένου να τρομάξει τις τρεις νεαρές κοπέλες, ρίχνει στη δαιμονισμένη αρένα της οικίας των Γουόρεν ό,τι βρίσκει πρόχειρο στο υπόγειό τους. Αναλογιζόμενοι βέβαια πως τόσο η «Καλόγρια», όσο και ο επερχόμενος «Crooked Man» πρωτοεμφανίστηκαν στα δύο «Conjuring», κάπου γίνεται αντιληπτό πως οι λογιών λογιών Ferryman, Black Shuck και λοιποί που κάνουν τα περάσματά τους εδώ, μάλλον συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Από τη μία επιτελούν το τρομακτικό τους έργο (μέσω αμέτρητων «μπου», τα οποία οι φίλοι του franchise γνωρίζουν καλά πια), ενώ από την άλλη μετρούν δυνάμεις ώστε στο μέλλον να αποκτήσει κάποιο από αυτά τα πλάσματα το δικό του spin-off, καθώς το «εργοστάσιο» του εμπνευστή Τζέιμς Γουάν δουλεύει όπως φαίνεται κάτι περισσότερο από επιτυχημένα (ειδικά η πρέσα της γραμμής παραγωγής, εάν με εννοείτε).

Ο παλιομοδίτικος τρόμος και η retro ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ‘70 σε γενικές γραμμές δεν απογοητεύουν, βάσει όλων όσων έχουμε δει στο παρελθόν από τις προηγούμενες έξι ταινίες της σειράς (διότι, φυσικά, το PG 13 ζει και βασιλεύει σταθερά, σε μια εκ νέου ανεκτή του μορφή εδώ). Αυτό που διαφοροποιεί αισθητά τούτη την «Annabelle» από τα προηγούμενα, κάνοντάς τη να στέκει ως ανώτερη των προκατόχων της από πλευράς τουλάχιστον διαφορετικότητας (ομολογώ πως δεν μου άρεσε το original φιλμ, το δε προπέρσινο sequel ήταν ακόμη χειρότερο), είναι οι αρκετές δόσεις γυμνασιακού χιούμορ που κρύβει. Μέχρι και ευθεία αναφορά σε εκείνη τη σκηνή του «Πες το Όπως Θες» (1989) υπάρχει, με τον αδέξια ερωτευμένο Μπομπ να προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά ενός εκ των κοριτσιών που του κάνει τα γλυκά μάτια. Τον παίρνουν στο κυνήγι τα κακά πνεύματα κι αυτόν, βέβαια, καθώς οι δαίμονες δεν καταλαβαίνουν από έρωτες, με την υποπλοκή τούτη να μην είναι η μόνη της κατηγορίας «εφηβικός προβληματισμός» που παίζει εδώ. Υπάρχει από δίπλα και το bullying που υπομένει στο σχολείο η Τζούντι εξαιτίας των «παράξενων» γονιών της. Είναι οι πινελιές αυτές που δείχνουν πως ίσως κάτι πιο ολοκληρωμένο από πλευράς αφήγησης μπορούμε να προσδοκούμε προσεχώς από τη σειρά. Καλοδεχούμενα τα κάποια επιτυχημένα (έστω) τινάγματα από το κάθισμα, όμως πόσες φορές ακόμα να δούμε την ίδια (σε γενικές γραμμές) συνταγή;