FreeCinema

Follow us

ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΧΕΡΤ: ΑΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΦΟΒΟΥ.


Συναντηθήκαμε το καλοκαίρι του 2004 στη Νέα Υόρκη, με αφορμή την έξοδο του «Σκοτεινού Χωριού» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Ήταν ενθουσιασμένος με την εμπειρία της συνεργασίας τους. Θαυμάσιος ηθοποιός, ίσως ακόμα πιο ωραίος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Ο θάνατός του, σε ηλικία 71 ετών, από φυσικά αίτια, ξάφνιασε τους πάντες χθες το βράδυ και με έκανε να θυμηθώ αυτή τη συνέντευξη από τότε…

Η εντελώς αιφνίδια είδηση του θανάτου του ηθοποιού Γουίλιαμ Χερτ στενοχώρησε πολλούς ανθρώπους χθες το βράδυ. Γοητευτικός με έναν εντελώς δικό του τρόπο, μυαλωμένος, προσγειωμένος, θαυμαστός για τη δουλειά του στον κινηματογράφο και το θέατρο, τιμημένος με ένα Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου (με την πρώτη του υποψηφιότητα!) για το «Φιλί της Γυναίκας Αράχνης», το 1986, ο Χερτ είχε μια απόλυτα διακριτική καριέρα, απασχολώντας τον Τύπο αποκλειστικά και μόνο για τις ερμηνείες του, έξω από όλη αυτή την τρέλα της showbiz. Το καταλάβαινες (με ειλικρίνεια) και όταν μιλούσες μαζί του.

Από εκείνη τη συνέντευξή μας, έχω να θυμάμαι κι ένα ευτράπελο που συνήθως περιγράφω ως… «ο Γουίλιαμ Χερτ με είχε χτυπήσει με ένα μπουκαλάκι νερού στο κεφάλι»! Όχι για κάτι που τον ρώτησα! Με είχε πιάσει κάτι σαν αλλεργικός βήχας, εκείνος νοιάστηκε αμέσως και σκέφτηκε ότι μπορεί να χρειάζομαι νερό και, μάλλον επηρεασμένος από το παιχνίδι του baseball, χωρίς να το περιμένω καθόλου, άρπαξε το μπουκαλάκι με το νερό που είχε μπροστά του και το πέταξε προς το μέρους μου, θεωρώντας ότι μπορεί να είμαι ένας καλός catcher. Σημείωση: δεν πιάνω εύκολα πράγματα που ίπτανται προς το μέρος μου… Ανησύχησε ακόμα περισσότερο όταν αυτό μου ήρθε στο κεφάλι (!), τον καθησύχασα λέγοντάς του ότι δεν μου συνέβη κάτι κακό και δεν θα του έκανα μήνυση. Και συνεχίσαμε να γελάμε, μέχρι να ξαναμπούμε στον κανονικό ρυθμό της κουβέντας. Η οποία ακολουθεί, όπως είχε δημοσιευτεί τότε.

Με συγχαίρει για το Κύπελλο, απαγγέλλει Σαίξπηρ στα ξαφνικά και ξεχνά πως αυτό που κάνουμε είναι μια τυπικά προγραμματισμένη συνέντευξη. Φανερά «σπασμένος» στο πρόσωπο, πλέον, αλλά σαν μια πατρική φυσιογνωμία που σε συγκινεί, ο Γουίλιαμ Χερτ επέστρεψε μ’ έναν ρόλο που είχε ανάγκη, για να μας θυμίσει πόσο αντέχει ακόμα αυτό το ταλέντο. Άλλος ένας εκστασιασμένος πρωταγωνιστής του «Σκοτεινού Χωριού» συνιστά Σιάμαλαν!

Ποια ήταν η προηγούμενη επαφή σας με το σινεμά του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν;

Είχα δει τον «Άφθαρτο» και μου άρεσε υπερβολικά! Τίποτε άλλο. Ξέρετε, έχω παιδιά… (γελάμε) Αυτά με κρατούν απασχολημένο. Διάβασα το σενάριο του «Σκοτεινού Χωριού», με εξέπληξε και θέλησα να κάνω την ταινία.

Πιο συγκεκριμένα;

Μιλά για το φόβο. Γι’ αυτό που πραγματικά γεννά το φόβο. Θα σας πω ότι ο Νάιτ είναι ένας auteur. Σχεδόν με τον τρόπο που ήταν και ο (Άλφρεντ) Χίτσκοκ. Πιστεύω ότι χρησιμοποιεί στοιχεία του, άλλωστε… Ο Νάιτ είναι μια θαυμαστή εξαίρεση στον κανόνα σήμερα. Και κάνει σινεμά που σου θυμίζει ότι βλέπεις ταινία! Αυτό αγαπώ σε τούτη την Τέχνη. Δεν ανέχομαι ταινίες που υποκρίνονται πως προσφέρουν κάτι «άλλο». Για μένα, αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει να σου κλείνει το μάτι με τις ταινίες του. Κι αυτό είναι σπουδαίο. Επιπλέον, στο «Χωριό» μεταδίδει στο θεατή μια μεγαλύτερη ευθύνη συνειδητοποίησης, καλώντας τον να σκεφτεί την αλληγορία που κρύβεται πίσω από το σενάριο. Εάν έχει χρόνο να σκεφτεί… (γέλια) Γιατί, φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που θα μπουν στην αίθουσα για να τρομάξουν – και μόνο. Προφανώς, αυτοί είναι οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πως να τα βγάζουν πέρα με το φόβο και στη ζωή τους!

Πως αντιμετωπίζετε εσείς το φόβο μέσα στην οικογένειά σας, σαν πατέρας;

Αρχικά, θα σας πω ότι στην οικογένειά μου μιλάμε μεταξύ μας για τα όνειρα που βλέπουμε. Καθημερινά. Στο πρωινό! Είναι το πρώτο πράγμα για το οποίο κουβεντιάζουμε. Τι όνειρο είδες χθες; Αν θέλεις να είσαι νορμάλ, πρέπει ν’ αντιμετωπίζεις τις φοβίες σου. Και πάντοτε να προσπαθείς να τις «λύνεις». Εκεί που υπάρχει φόβος, υπάρχει και το πρόβλημα.

Πως ήταν όλη αυτή η διαδικασία του στησίματος της μικρής κοινότητας που βλέπουμε στο φιλμ;

Αν πιάσετε έναν οποιοδήποτε θεατρικό οργανισμό, το ίδιο πράγμα θα δείτε. Είναι θαύμα το πως λειτουργήσαμε έτσι, μέσα σε μια παραγωγή των μηχανισμών του Χόλιγουντ, μέρος του οποίου θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι. Είχαμε ένα καλό ensemble καστ, όπως λένε. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δουλεύεις και με λιγότερα λεφτά, αν χρειαστεί να υποστηρίξεις ένα τέτοιο σενάριο… Ο Σιάμαλαν δημιούργησε ένα ιδανικό σύμπαν για να κάνουμε πρόβες, βάζοντάς μας να ζήσουμε για μερικές εβδομάδες σε μια στρατιωτική βάση, με την ανάλογη πειθαρχία. Επίσης, επισκεφτήκαμε φάρμες που υπάρχουν από τον 19ο αιώνα, μέρη στα οποία μάθαμε την όποια αγροτική τέχνη. Μιλήσαμε με ανθρώπους που έζησαν σε κομμούνες. Και, ίσως πιο σημαντικά, βιώσαμε όλοι μια ιδιαίτερα προσωπική επικοινωνία. Είναι πιο εύκολο ν’ ανοιχτείς στο διπλανό σου όταν απομακρύνεις το μύθο της επιτυχίας από πάνω σου.

Είπατε πως δεν ανήκετε στην όλη βιομηχανία του κινηματογράφου. Απεχθάνεστε τόσο πολύ τον τρόπο λειτουργίας της;

Όχι, όχι… Ο μηχανισμός είναι σημαντικός, πρέπει να υπάρχει. Βγάζει το προϊόν. Τον έχουμε ανάγκη. Δεν θα κάτσω να σας πω αυτές τις συνηθισμένες αηδίες για τους ανθρώπους που το έχουν μετατρέψει σε business, όλους αυτούς τους «κακούς» κερδοσκόπους. Το να κάνεις business έχει μια κάποια δομή. Έτσι αναπτύχθηκαν τα studios.

Πως αντιλαμβάνεστε το ναρκισσισμό αυτού του επαγγέλματος;

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη! (γέλια) Είναι αλήθεια ότι «ψήνεσαι» στην ιδέα πως είσαι κάτι σημαντικό, συμβαίνει σε όλους μας. Εγώ δεν υπήρξα. Δεν είμαι. Μόλις τελειώσουμε με τη συνέντευξη, θα βγω στο δρόμο και θ’ αρχίσω να σκέφτομαι «που έχω παρκάρει τ’ αμάξι;». Εγώ οδηγώ. Θα αναρωτηθώ αν έχω χρήματα να πληρώσω το parking, αν έχω μαζί μου την κάρτα για να «σηκώσω» μετρητά…

Και η διασημότητα;

Είναι σαν το δελτίο καιρού! Ανάλογα με τα κλιματολογικά φαινόμενα, μαθαίνεις πως να τη μεταχειρίζεσαι. Είναι ένα καπρίτσιο… Να σας πω κάτι; Κάποτε θα πεθάνω. Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνώρισαν ποτέ ότι υπήρξε κάποιος Σινάτρα! Φαντάζεστε τι θ’ απογίνει το δικό μου όνομα; Καπνός! Ένα απ’ τα παιδιά μου έμεινε έκπληκτο όταν ανακάλυψε πως υπάρχει το όνομά μου σε μια εγκυκλοπαίδεια. Πως απάντησα; Στην επόμενη έκδοση θα με έχουν αποσύρει.


MORE INTERVIEWS

Ο Κρίστιαν Φρίντελ για τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος».

Ο Κρίστιαν Φρίντελ, πρωταγωνιστής της «Ζώνης Ενδιαφέροντος» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, δεν παρουσιάζει τον ήρωά του σαν ένα κτήνος του ναζισμού στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Απλά, υποδύεται έναν Γερμανό αξιωματικό που τυγχάνει να μεγαλώνει την οικογένειά του, όμορφα και ειρηνικά, δίπλα από το στρατόπεδο του Άουσβιτς! Ας δούμε τι είχε να μου πει για την εμπειρία της προετοιμασίας και των γυρισμάτων της καλύτερης ταινίας του 2023.

Τζον Κάμερον Μίτσελ: The cum revolution.

Στις Κάννες του 2006, ένα φιλμ τόλμησε να προκαλέσει όσο κανένα άλλο στο παρελθόν, προτείνοντας την ευφορία του πανηδονισμού σαν λύση απέναντι στην ολοταχώς οπισθοδρομική Αμερική του Μπους. Είχα την τύχη να ζήσω το «Shortbus» ακριβώς όταν… έσκασε εκεί, όσο και την τεράστια απόλαυση του να μιλήσω με τον Τζον Κάμερον Μίτσελ για μια ταινία που θεωρώ instant classic, όσο κι αν φόβισε (και θα φοβίζει πάντα) το κοινό!

Ο Βασίλης Κατσούπης για το «Inside».

Το «Inside» αποτελεί το ντεμπούτο του Βασίλη Κατσούπη στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους. Αλλά δεν είναι μία κοινή «ελληνική» ταινία. Ομιλεί την αγγλική, πρωταγωνιστεί ο Γουίλεμ Νταφόου και διανέμεται παγκοσμίως από το studio της Universal! Πως έγιναν όλα αυτά; Βρεθήκαμε στην Αθήνα για να μου «ξηγηθεί», κανονικά και συνολικά.

Τζόρνταν Πιλ: Hell yeah!

Η απόλυτα απρόσμενη επιτυχία του «Τρέξε!» πρόσφερε στον Τζόρνταν Πιλ την ελευθερία να τολμήσει ακόμη περισσότερο και να ξεφύγει από τα όρια του mainstream σινεμά, παραμένοντας εντός του πλαισίου των μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών! Το «Ούτε Καν» είναι η πιο… ακραία (μέχρι σήμερα) περίπτωση της σπουδαίας και ανανεωτικής για τα είδη του σινεμά τρόμου και φαντασίας πορείας του. Ο Ηλίας Φραγκούλης μίλησε μαζί του, σε αποκλειστικότητα για την Ελλάδα και το FREE CINEMA.

Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος για το «Monday».

Δεν είχε τύχει να το κάνουμε ξανά έτσι, να μιλάμε μόνοι μας, μπροστά από κάμερες. Μας αρέσει να μιλάμε εκεί έξω, γενικά. Το «Monday», η νέα ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, στάθηκε η καλύτερη αφορμή για να βρεθούμε… κι έτσι. Όπως συμβαίνει συνήθως, με ανθρώπους του (ελληνικού) σινεμά που εκτιμώ καλλιτεχνικά, δεν προέκυψε μία «συνέντευξη», αλλά μια μεγάλη σε διάρκεια κουβέντα. Που θα μπορούσε να συνεχίζεται για ώρες…