του Ηλία Φραγκούλη

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2019 – 2020 ήταν «Ο Φάρος» του Ρόμπερτ Έγκερς, μία από τις πλέον εξουθενωτικές (και μόνο η ηχητική μπάντα σε έκανε να θέλεις να κόψεις τα αυτιά σου με τσεκούρι!) εμπειρίες που είχα στο σινεμά εδώ και πολλά χρόνια! Ένας αχταρμάς, από εμφανώς κλεμμένες «αναφορές» σε ζωγραφικούς πίνακες (από Σάσα Σνάιντερ μέχρι Ζαν Ντελβίλ) και φιλμικά παραδείγματα (από Ζαν Επστάιν μέχρι Καρλ Ντράγερ) ή οτιδήποτε το avant-garde, που έμοιαζε να σε καλεί να παίξεις ένα test γνώσεων, από το οποίο «κερδισμένος» (θα) έβγαινε πάντα ο σκηνοθέτης, διότι είχε από πριν τα θέματα σε «σκονάκι».

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 10 της σεζόν ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): το «Gemini Man» του Ανγκ Λι («η σχέση του Λι με τις τεχνολογικές εξελίξεις στον κινηματογράφο φοράει εδώ την απόλυτη… πλερέζα»), το «Πινόκιο» του Ματέο Γκαρόνε («με διάρκεια δύο ωρών, κι εσείς θα ελπίζετε να σας καταπιεί κάποιος, όσο το δυνατόν νωρίτερα»), ο «Διαφορετικός Kύριος Κόπερφιλντ» του Αρμάντο Ιανούτσι (άντεξα να δω περίπου μία ώρα, δεν ξέρω αν το αδίκησα, μα πάνω απ’ όλα… άνθρωπος είμαι κι εγώ), το «Μια Κρυφή Ζωή» του Τέρενς Μάλικ («πόσες φορές χρειάζεσαι για να πειστείς ότι ο Τέρενς Μάλικ μας κοροϊδεύει στεγνά;»), το «Οι Άγγελοι του Τσάρλι» της Ελίζαμπεθ Μπανκς («είναι για σπίτι, σε streaming, που έχεις και το fast forward και θα μπορέσεις να συντομεύσεις αυτόν τον σχεδόν δίωρο εφιάλτη»), το «Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη» του Γούντι Άλεν («σε πολλά από τα one-liners που ακούγονται εδώ, αισθάνθηκα πως ο Άλεν γράφει ‘αστεία’ για τη Νόρμα Ντέσμοντ»), το «Cats» του Τομ Χούπερ (δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει και το ίδιο το μιούζικαλ…), το «Ταξίδι στην Ελλάδα» του Μάικλ Γουίντερμποτομ («τρέμε Tripadvisor») και ο «Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε («κόντεψα να πεθάνω στο κάθισμα του κινηματογράφου για 209 λεπτά non-stop»).

Εκτός συναγωνισμού, τρεις ελληνικές ταινίες που αψήφησαν τη λογική, το καλό γούστο και την υγεία κριτικών και κοινού (το τελευταίο απείχε, παρακαλώ να εκληφθεί ως χιούμορ): το «Τσάρλι» του Θανάση Τσαλταμπάση («μπορεί άνδρας να έρθει τόσο ρεαλιστικά κοντά στις διαταραχές της δυσμηνόρροιας;»), το «Φαντασία» του Αλέξη Καρδαρά («ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι… φανταζόντουσαν ότι κάνουν») και το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σύλλα Τζουμέρκα («μπορεί να αποτελεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, όμως ακριβώς εκείνα τα ελαττώματα τα οποία είχα επισημάνει στη δουλειά του εξαρχής παραμένουν ίδια»).

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα.