της Κατερίνας Ανδρεάκου

Προφανέστατα, μια ταινία κινουμένων σχεδίων της LEGO για όλη την οικογένεια. Η εταιρεία πλαστικών παιχνιδιών είχε θριαμβεύσει με το ίδιο concept το 2014, με το «Η Ταινία LEGO», το οποίο είχε αποτελέσει απρόσμενη καλλιτεχνική – εκτός από εμπορική – επιτυχία. Τούτη η δεύτερη δημιουργία του franchise ίσως και να ξεπερνά σε συνολικό αποτέλεσμα την πρώτη. Αυτά που σίγουρα ξεπερνά σε ποιότητα και μεράκι, πάντως, είναι οι πρόσφατες μεγάλες παραγωγές της DC, που απογοήτευσαν, εξόργισαν ή/και αποξένωσαν μακροχρόνιους fans των comics αλλά και πρότερων ταινιών με τους κλασικούς superheroes.

«Η Ταινία LEGO Batman» δεν πρέπει να έχει την ταμπέλα της παρωδίας. Έχει όλα τα inside jokes, όλες τις κομιξικές και κινηματογραφοφιλικές αναφορές, όλη την αγάπη ενός αληθινού θαυμαστή του Batman και της ιστορίας του, που θα ήθελε κάθε άλλος «κοινός θνητός» fan να δει σε μια ταινία – εκδήλωση αγάπης για τον μαυροντυμένο ήρωα, αλλά όχι μόνο γι’ αυτόν. Έχει επίσης και αρκετό σαρκασμό αλλά και καλοπροαίρετο χιούμορ «εναντίον» των πρόσφατων φιλμ που ενδεχόμενα έπληξαν παρά βοήθησαν το, μύθο των DC superheroes (βλέπε ξεκάθαρα «Batman V Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» και «Ομάδα Αυτοκτονίας»). Το animation της LEGO μπαίνει με σεβασμό και αγάπη στις απαρχές, την ιστορία και τον πυρήνα του προβληματισμένου ήρωα, τον αποδομεί (όπως άλλωστε αρμόζει κυριολεκτικά σε… πλαστικά τουβλάκια!) και τον ξαναστήνει σε όλη του την πρέπουσα δόξα, συστήνοντάς μας ταυτόχρονα και άλλες διαστάσεις χαρακτήρων και λοιπών super ηρώων και super κακών τους οποίους ίσως δεν έχουμε ξαναδεί έτσι στη μεγάλη οθόνη.

Ο Ρόμπιν είναι ο (ναι, κάπως εκνευριστικά γλυκούλης) ορφανός έφηβος που άθελά του υιοθετεί ο Μπρους Γουέιν, η Μπάρμπαρα Γκόρντον, η κόρη του αστυνομικού διευθυντή που (εντελώς νεποτιστικά) παίρνει τη θέση του πατέρα της και γίνεται η Batgirl, αν και αυτό το όνομα απορρίπτεται με μια θανάσιμα σαρκαστική ατάκα («Αν εγώ είμαι η Batgirl, εσύ θα είσαι το Batboy;»), καθώς κλέβει και την καρδιά του Μπρους, ενώ ο butler Άλφρεντ γυρνά νοσταλγικά (για όλους εμάς τους λάτρεις της cult τηλεοπτικής σειράς) στα 60’s – και εδώ εξερευνάται, περισσότερο από κάθε άλλη ταινία, η προσωπική του σχέση με τον Μπρους. Κι ύστερα είναι και ο Joker… Εδώ, σε μια ταινία για όλη την οικογένεια, η άρρηκτη σχέση αγάπης / μίσους (εεε, βασικά μίσους) των δύο χαρακτήρων παίρνει καίρια θέση και γίνεται το εφαλτήριο για τις κολοσσιαίες εξελίξεις στην καταιγιστική δράση που ακολουθεί.

Παρουσιάζοντας τον Joker ως άλλο ένα θύμα της συναισθηματικής εσωστρέφειας του Batman, ο οποίος αρνείται να ομολογήσει πως ο πρώτος αποτελεί την αέναη νέμεση και το μίσος της ζωής του, η ταινία γυρίζει στις αρχέγονες βάσεις, όχι μόνο του συγκεκριμένου comic αλλά και κάθε άλλης ιστορίας πάλης ήρωα – κακού, με τη βασική ιδέα πως για να υπάρξει ο ένας, πρέπει να υπάρχει και ο άλλος. Αντιπαραβάλετε, λοιπόν, αυτό με την παντελή έλλειψη σχέσης των δυο αντίπαλων μετώπων στην περσινή «Ομάδα Αυτοκτονίας» και θα δείτε πού αυτές οι πιο πρόσφατες «ενήλικες» ταινίες αρχίζουν να χωλαίνουν: όταν σταματούν να σέβονται τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης των ηρώων (και των κακών) που παρουσιάζουν. Όσο για τη σχέση Batman και Superman; Δεν θα σας το χαλάσω, καθώς εκεί βρίσκονται και μερικά από τα πιο fun στοιχεία μιας ταινίας που είναι έτσι κι αλλιώς γεμάτη από ειλικρινά αστείο χιούμορ, ιδανικά ισορροπημένο για τους πολύ νεαρούς θεατές αλλά και για τους πιο γνώστες μεγαλύτερους.

Οι σπουδαιότεροι κακοί του σινεμά (πέραν του κόσμου των comics) κάνουν μαζικά την εμφάνισή τους, σε μια έξοχη «ωδή» στην κακία που μας έχουν προσφέρει όλες αυτές τις δεκαετίες. Οι γυναικείοι χαρακτήρες δεν ανέχονται πατροναρίσματα και σεξουαλικοποίηση. Η αποδόμηση του κεντρικού ήρωα είναι η πιο μεστή και ολοκληρωμένη που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Το χιούμορ δεν καταντά ποτέ σαχλό ή παιδιάστικο, σεβόμενο όλο το ηλικακό εύρος του κοινού, και το design… τα σπάει. Ίσως κάποιες σεκάνς δράσης να ήθελαν λίγο «κοψιματάκι» στο μοντάζ, ώστε να μην υπερφορτώνουν την πλοκή, όμως αυτό ελάχιστα ενοχλεί ή κουράζει. Γιατί πρόκειται για μια πανέξυπνη, κινηματογραφόφιλη, ξεκαρδιστική αλλά και συγκινητική ταινία – ύμνο στον πιο κοινωνικά αδέξιο, βαθιά συναισθηματικά περίπλοκο αλλά, εν τέλει, αγαπημένο χαρακτήρα τουλάχιστον των τελευταίων τεσσάρων γενεών.