του Ηλία Φραγκούλη

Σε μια εποχή που οι superheroes των comics αναμετρώνται στη μεγάλη οθόνη σαν σε επίδειξη ισχύος, με το motto του «size matters» να υπερφορτώνει εξαντλητικά συγκρούσεις, εκρήξεις και καταστροφές, η «Ομάδα Αυτοκτονίας» έρχεται να μας συστήσει κάτι πιο… old-school, με ένα μάτσο απόβλητα της κοινωνίας που δημιουργούν μια ασυνήθιστη ομάδα, όχι απαραίτητα με κάποιες εξωφρενικές, super δυνάμεις στην πλειοψηφία τους, αλλά με τσαμπουκά που φέρνει στο νου μισθοφόρους. Παραδόξως, αυτή η κάπως πιο… ρεαλιστική διάσταση των περισσότερων από τα μέλη της ομάδας προσφέρει κάτι το αναζωογονητικό στο κινηματογραφικό σύμπαν του Ντέιβιντ Έιγερ, ο οποίος περισσότερο ενδιαφέρεται να βάλει τον θεατή σε ένα παλιομοδίτικο κλίμα περιπέτειας καθαρμάτων σε αποστολή, ενδεχομένως, χωρίς επιστροφή.

Η εισαγωγή είναι εντυπωσιακή, με τους ήρωες να αποκτούν το ξεχωριστό, δικό τους profile γνωριμίας με εμάς, πριν αναλάβουν δράση ως ομάδα, υποχρεωμένοι από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, ως το απόλυτο όπλο που ακόμη και σε περίπτωση ήττας… από κανέναν δεν θα λείψει. Οι ήρωες της «Ομάδας Αυτοκτονίας» είναι αναλώσιμοι, μπορεί να είναι κακοί (για την κοινωνία), όμως διαθέτουν ψυχή και αρχές, ακόμη κι αν εκπροσωπούν τη χειρότερη μορφή του εγκλήματος. Ο Έιγερ νοιάζεται γι’ αυτούς, ίσως περισσότερο κι απ’ ό,τι για την ίδια την ιστορία τού φιλμ, που στο δεύτερο μισό του δυσκολεύεται να διατηρήσει τις εντάσεις τού introduction των χαρακτήρων, καθώς οι εχθροί που πρέπει να αντιμετωπίσουν (μια στρατιά από μεταλλαγμένους και τη σατανική Enchantress, που πάνω-κάτω θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη, τα τυπικά, δηλαδή…) δεν είναι τόσο ισχυροί ώστε να οδηγήσουν την πλοκή σε μια μεγάλη κορύφωση.

Εάν αυτό δεν σου χαλάσει το κέφι, τότε μένεις με μια διασκεδαστική εμπειρία που δείχνει να έχει μέλλον στο φιλμικό σύμπαν της DC Comics, αφήνοντας αιχμές για ακόμη μεγαλύτερη ανάμειξη του Joker. Ο Τζάρεντ Λέτο αγωνίζεται να δώσει το στίγμα του στον συγκεκριμένο ρόλο, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις από το μυαλό σου τον Τζακ Νίκολσον ή τον Χιθ Λέτζερ. Η ερμηνεία του προσεγγίζει το παρανοϊκό, το γκροτέσκο, με σχεδόν καρτουνίστικες μούτες που, προσωπικά, μου θύμισαν τον Τζιμ Κάρεϊ της «Μάσκας» (1994)! Παρά το αμφιλεγόμενο της εμφάνισής του, ο Λέτο και η αγαπημένη του, Harley Quinn (η Μάργκο Ρόμπι ως το απόλυτο τσουλάκι on speed), κλέβουν την παράσταση στην ταινία και σε κάνουν να επιθυμείς ένα ολόδικό τους spin-off που θα εστιάζει στις διαταραγμένες προσωπικότητές τους.

Λόγω της πληθώρας των ηρώων, κάποια πρόσωπα, μοιραία, περνούν σε δεύτερη μοίρα, με πιο αδικημένους, ίσως, τον Boomerang (αγνώριστος ο Τζάι Κόρτνεϊ, μοιάζει με double του Τομ Χάρντι!) και την Katana (η Κάρεν Φουκουχάρα δίνει σάρκα και οστά σε μια φιγούρα που παραπέμπει στο anime). Είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσουν οι… δευτεραγωνιστές του φιλμ, δίνοντας περισσότερο έδαφος στο προαναφερθέν ζεύγος και τον Deadshot του Γουίλ Σμιθ, την ηγετική μορφή της ομάδας που προσθέτει και ολίγη από συναίσθημα μέσω της ανήλικης κόρης στην οποία αγωνίζεται να σταθεί ως φυσιολογικός, άξιος πατέρας.

Με έναν πιο ουσιαστικό σεναριακό σκελετό αποστολής (και όχι ένα μεταφυσικό δαιμόνιο που προσπαθεί να δείξει πιο σοβαρό από εκείνο της πλοκής του δεύτερου… «Ghostbusters», του 1989), η «Ομάδα Αυτοκτονίας» θα ήταν κάτι σαν το «Και οι 12 Ήσαν Καθάρματα» για το genre των comic book διασκευών. Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή εωσότου δούμε τον μελλοντικό προσανατολισμό του franchise ή και πιθανά παντρέματά του με το σύμπαν της επερχόμενης «Justice League», όταν η DC αποφασίσει να απαντήσει στη Marvel με ένα ηρωικό mash-up χαρακτήρων. Κάποτε, θα πρέπει να το περιμένουμε κι αυτό. Μετά, όμως, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από τούτο το είδος;