της Βικτωρίας Μιχαήλ

Άνοιξε τον δρόμο ο Λάσε Χάλστρεμ κι ακολούθησαν ο Μίκαελ Χάφστρεμ κι ο Ντάνιελ Εσπινόζα – αλλά τουλάχιστον αυτοί συμμετέχουν ενεργά στα σενάρια των ταινιών που γυρίζουν για το δολάριο. Ο κάποτε Ιρανός πρόσφυγας (αν αυτό σημαίνει κάτι) Μπαμπάκ Νατζαφί, δυστυχώς, γίνεται ο τέταρτος Σουηδός που παίρνει μεταγραφή για το Αμέρικα και ξεπουλιέται, με την πρώτη, στην υπηρεσία της εκτέλεσης μιας παραγγελιάς. Ακόμα χειρότερα, ενός sequel… γραμμένου από τους εγκεφάλους τού πρώτου hit, που τώρα βρίσκει εκτός Οβάλ Γραφείου «Το Κρησφύγετο» για την «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» στρατηγική επιβίωσής του σε «12 Τετράγωνα» τοποσήμων ή μη του Λονδίνου και αρκετά studio facilities (πλάι στη Σόφια) της Βουλγαρίας.

Ο πρώτος απολογισμός της καταμέτρησης αντιαλεξίσφαιρα φορεμένων στο (επι)διωκόμενο σασπένς ιδεών – πτωμάτων της γραφίδας πλάι σ’ εκείνα των σάρκινων του μπαμ-μπουμ που δίνει και παίρνει; Τρεις ακροβολισμένοι ο-Αλλάχ-ξέρει-πώς-τόσο-αστραπιαία σε ταράτσες ισάριθμων νευραλγικών ουρανοξυστών με ρουκετοβόλα κακοί βάζουν σημάδι τα ελικόπτερα που φυγαδεύουν τους VIP μουσαφίρηδες. Οι Αμερικανοί βλέπουν τα πάντα μέσω δορυφόρων αλλά δεν δίνουν το πολύτιμο feed στο πελαγωμένο Ηνωμένο Βασίλειο, το Ministry of Defence τού οποίου είναι άφαντο στα τεκταινόμενα στη λονδρέζικη ΓΑΔΑ ώσπου, προς χάριν επανόρθωσης, σε μια σκηνή τηλεδιάσκεψης κι ενημέρωσης των Γιάνκηδων ανωτέρων απ’ τους Brit υπευθύνους εμφανίζονται άπαξ τέσσερις γαλονάδες από διαφορετικά Σώματα Ασφαλείας να λένε το κατιτίς τους και να γίνονται καπνός απ’ τα συμβαίνοντα. Η μάχιμη γκόμενα safehouse της MI6 περνάει κι απ’ εκεί αεράτη κι αποδεικνύεται και η κομπιουτερού που γράφει κωδικό ώστε να ξαναλειτουργήσουν, κόντρα στους εγκάθετους μελαψούς χακεράδες, οι κάμερες στους δρόμους που αποτελούν τα μάτια των καλών. Ο αρχηγός των κομάντων που σπεύδουν προς βοήθεια στην τελική κουβαλάει ταμπλετάκι με φαντεζί γραφικά τοπογραφικών και συντεταγμένων των ελεεινών όπου θα γίνει το ντου. Το παλικάρι μας σε στραβή υφίσταται σοβαρό (αν κρίνουμε απ’ τις αντιδράσεις του) τραύμα που στη συνέχεια απλώς ξεχνιέται, στα γιούργια του σε ξέφωτο δεν πετυχαίνεται από ούτε έναν εκ των δεκάδων επαγγελματιών σκοπευτών που ριπάρουν εναντίον του, βλέπει γατίσια δύο απ’ αυτούς έτσι ώστε να αλληλοεξουδετερωθούν με το άναμμα των φώτων μετά από μαζική συσκότιση και ακάλυπτος δεν «φυτεύεται» επί τόπου αλλά ματιάζεται εξ επαφής από τρίτον face to face επί σχεδόν δύο δευτερόλεπτα προτού…

Αλλά ας μη γεμίσουμε κουμπότρυπες την ήδη πανταχόθεν αυτολαβωμένη πλοκή. Γεννήθηκε για την καταστροφή (σου) πρώτα-πρώτα αυτό το couleur locale εστιών εμπλοκής νταβαντούρι που ανασύρει στη διαπασών μνήμες τραγικών γεγονότων της πρόσφατης Ιστορίας – και το προσφέρει εν πολλοίς ετοιμοπόλεμα εφετζίδικα με τη Γέφυρα του Τσέλσι να σπάει, το Αββαείο του Γουέστμινστερ να πλήττεται από πυραύλους, ένα μπουρλότο στον Τάμεση (και προσέξτε την «τύχη» μιας Καγκελαρίου!), προτού το γυρίσει από ενεδρεύον παραμάζωμα βίας εναντίον της G8 με πυροκροτητή whodunit, σε μητροπολιτικό «Survivor» – σκοτώστρα με αμολητή την «ντουλάπα» τού πρώτου πολίτη της υπερδύναμης. Με αναμενόμενες λαβές σε μια γκάμα από τις πρακτικές των απαγωγέων & των δημίων του Ισλαμικού Κράτους μέχρι το πυρομαχικό buddy movie που τηρεί την ιεραρχία και τους τύπους τής αστερόεσσας (η οποία παίρνει στον λαιμό της τον ξένο… κόσμο για τις παράπλευρες απώλειες των black ops στη Μέση Ανατολή αλλά επανορθώνει με μυαλό, λεβέντες – lethal weapons και τις αναγκαίες διμερείς σχέσεις). Εωσότου, τέλος πάντων, και ο #1 έρθει στην ανάγκη να λερώσει τα χέρια του μάντεψε με τι…

Απ’ το κονέ των δύο δεμένων ήδη στο «μανίκι» τού «Ο Όλυμπος Έπεσε» ανδρών είναι που το αντρόγυνο των reloaded σεναριογράφων Ροτενμπέργκερ και Μπένεντικτ βγάζει κάποια αστειάκια με νεύρο σε μέσα-έξω set pieces (προσθέστε φονικές κούρσες ακόμα και με την όπισθεν & κυβερνοχτυπήματα σε ευρεία κλίμακα), αλλά έχοντας βάλει ασφάλεια – και όψιμα τσαμπουκαλίδικες ατάκες στο στόμα τού, σε φόρμα μέσα στη… φιγούρα του, «Λιονάιντας». Πιο καρφωτές, πάντως, από τα blanks τού «test» πατρότητας του ήρωα στους βιβλιοστάτες, το ότι οικείοι συνάδελφοι πέφτουν ηρωικά στο καθήκον ή το ότι τα βαθύτερα κίνητρα του εμπνευστή της επίθεσης είναι – πρόσκαιρο mini ελαφρυντικό – προσωπικά φαντάζουν άλλες τακτικές αυτής της μάχης, υπό τας διαταγάς της σκηνοθεσίας και της παραγωγής: ο λόγω κοψιάς ασφυκτιών στη θυματοποίησή του Έκχαρτ, το τροχιοδεικτικό κλίμα υποψιάρας βλοσυρότητας της εισαγωγής, το σφάξιμο στο μοντάζ τρίτων μουρών (η Μελίσα Λίο θα είναι πυρ και μανία…), η παραπέμπουσα σκόπιμα σε shooter gaming φορητή Steadicam πίσω απ’ τον παλικαρά μας ενώ επιχειρεί έξοδο γαζώνοντας. Α, ναι, και το no mercy προς έναν υψηλά ιστάμενο χαφιέ που διαρρέει intel στους δράστες. Τουλάχιστον, αυτό το γεωπολιτικού Kevlar Air Force One στο – ευρωπαϊκό πλέον – έδαφος προς υπεράσπιση εαυτού πάση θυσία ξέρει ποιους στρατολογεί, τι συμφέροντα προστατεύει και δεν κρύβεται από πάνω. Γιατί ιδιότητες Stealth, ούτως ή άλλως, δεν διαθέτει. Παρεκτός κι ανήκεις στο στοχευμένο κοινό του, μην το πληρώσεις (όπως επί οθόνης οι κυνηγοί τού λευκού Ομπάμα, κι εκτός αυτής το team των χρηματοδοτών του) ακριβά. Ή μήπως φτηνά; Εν πάση περιπτώσει. Αμίρ, θα μου το μετανιώσεις…