του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ίσως να μην καταφέρει ποτέ στην καριέρα του να εκτιμηθεί ως καλλιτέχνης ο Ρόλαντ Έμεριχ, όμως, έχει ήδη κερδίσει τον τίτλο τού ικανότατου διασκεδαστή, που δε σταματάει πουθενά. Ούτε η αληθοφάνεια, ούτε η… ντροπή αποτελούν εμπόδια για τον Έμεριχ, μπροστά στην προσπάθειά του να δημιουργήσει αυτό που ξέρει να κάνει όσο λίγοι άλλοι: χορταστικό, χολιγουντιανό υπερθέαμα, με τα συνεργεία των οπτικών και ηχητικών εφέ να δουλεύουν διπλοβάρδιες και το κοινό να καταναλώνει κουβάδες popcorn, ώστε να καταπιεί όσα εξωφρενικά συμβαίνουν στην οθόνη. Το βιογραφικό του («Ημέρα Ανεξαρτησίας», «Μετά την Επόμενη Μέρα», «Γκοτζίλα», «2012») είναι η αναμφίβολη απόδειξη.

Το «Λευκός Οίκος: Η Πτώση» είναι ένα «ατυχές» φιλμ, αφού υπέστη τις συνέπειες της «κατάρας της δεύτερης ταινίας» (κοινή περίοδος στην οποία βγαίνουν δυο παραγωγές με παρόμοιο θέμα). Σε αυτή την περίπτωση, η ταινία του Έμεριχ ακολούθησε χρονικά το πολύ χειρότερο, σοβαροφανές και ενοχλητικό σε πολλές σκηνές (εκείνη της κατάρρευσης του οβελίσκου στην Ουάσινγκτον θυμίζει με αποτρόπαιο τρόπο Δίδυμους Πύργους) «Ο Όλυμπος Έπεσε» του Αντουάν Φούκουα (για το οποίο δεν είχε γίνει δημοσιογραφική προβολή…). Κι όμως, αυτή η χειρότερη ταινία, είχε καλύτερες επιδόσεις στο box-office, απλώς και μόνο επειδή βγήκε πρώτη στις αίθουσες!

Γιατί το «Λευκός Οίκος: Η Πτώση» είναι καλύτερη ταινία; Επειδή δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και δε διστάζει να συνδυάσει τη δράση και το χιούμορ (respect στην παραβίαση του ορίου ταχύτητας στους δρόμους της Ουάσινγκτον με… Black Hawk!) με την υπερβολή, αλλά και με μία πολιτική θέση. Είναι κάτι που ο Έμεριχ εντάσσει συχνά στις ταινίες του, έστω και με τον επιπόλαιο τρόπο ενός blockbuster. Στο «Μετά την Επόμενη Μέρα» και το «2012» ήταν το περιβάλλον, εδώ είναι μια αναφορά εναντίον των lobby των εμπόρων όπλων και της επιρροής που έχουν στην εξουσία.

Δένοντας το action, τις καταστροφές, και το ασυνήθιστο ντουέτο ενός Προέδρου (που θυμίζει αρκετά Ομπάμα) με έναν all American και πατριώτη νεαρό άνδρα, το σενάριο δε σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στιγμή. Στην ταινία βλέπεις την κινηματογραφική εκδοχή των παρασκηνίων του Λευκού Οίκου και των σχεδίων ασφάλειας, τις προσπάθειες ενός ηγέτη για αφοπλισμό, τις υπόγειες αντιδράσεις από τους λομπίστες, την αφοσίωση του πολίτη στην πατρίδα και το πρόσωπο του Προέδρου, την πίκρα και τον παραλογισμό που φέρνει ο θάνατος ενός παιδιού στον πόλεμο.

Με τον τυπικό τρόπο του, ο Έμεριχ μοιράζει την πλοκή σε πολλά πρόσωπα και υποϊστορίες, χωρίς, ωστόσο, το αποτέλεσμα να μοιάζει αποσπασματικό ή ασύνδετο. Ό,τι συμβαίνει από ένα σημείο και μετά στην οθόνη ξεχειλώνει τα όρια της έννοιας του αναληθοφανούς. Η μαστοριά τού Έμεριχ, όμως, μετατρέπει το ψεύτικο σε ψυχαγωγικό, αποφεύγοντας το γελοίο, ακόμη και όταν οι τρομοκράτες… παίζουν κυνηγητό με την προεδρική λιμουζίνα στον κήπο του Λευκού Οίκου! Ακόμη και τα στοιχεία αμερικανικού πατριωτισμού και η επανειλημμένη εμφάνιση συμβόλων λειτουργούν γιατί ταιριάζουν στους ήρωες της ιστορίας. Πολλές από τις προηγούμενες ταινίες τού Έμεριχ έδιναν μια πιο «δεύτερη» εντύπωση, επειδή έπασχαν σοβαρά στο σενάριο. Εδώ, όμως, εμπιστεύτηκε έναν ικανό σεναριογράφο, τον Τζέιμς Βάντερμπιλτ του «Zodiac» και του «Amazing Spider-Man», και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, αν όχι εμπορικά, στο στόχο του να προσφέρει στο κοινό ένα απολύτως ψυχαγωγικό δίωρο (και κάτι).

Η ταινία έχει ευτυχήσει και στον τομέα του καστ. Ο (και παραγωγός) Τσάνινγκ Τέιτουμ και ο Τζέιμι Φοξ είναι ένα δεμένο ντουέτο που υποστηρίζει τόσο τη δράση όσο και το χιούμορ, ενώ από το πλήθος των δεύτερων ρόλων ξεχωρίζουν ο Τζέιμς Γουντς και ο Ρίτσαρντ Τζένκινς, όπως και η μικρή Τζόι Κινγκ στον ρόλο της πατριώτισσας και ευρηματικής κόρης του προεδρικού σωματοφύλακα.