του Ηλία Φραγκούλη

Όσο controversial (σε σχέση με τους fans), πετυχημένες ή αποτυχημένες μπορεί να προκύπτουν οι φιλμικές απόπειρες της Warner να ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη τους κομιξικούς superheroes της DC, άλλο τόσο πιο σεβαστές και αποτελεσματικές είναι οι παραγωγές της στις περιπέτειες φαντασίας με τέρατα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Από το «Pacific Rim» μέχρι το «Godzilla», αυτές οι ταινίες διέθεταν ικανότατους σκηνοθέτες (και ουχί δευτεροκλασάτα ονόματα «της παραγγελιάς»), εκπληκτικό θέαμα και οπτικά εφέ, ακόμη και καστ ηθοποιών με κύρος, που ενδιαφέρονταν να υποδυθούν και χαρακτήρες. Με λίγα λόγια (αλλά και… τεράστιο budget από πίσω), η Warner έδειξε πώς (πρέπει να) γίνεται!

Σήμερα συναντάμε τούτη την απόπειρα reboot του πλέον θρυλικού και iconic τέρατος στην ιστορία του σινεμά: του Κινγκ Κονγκ. Από το πρωτότυπο φιλμ του 1933, μέχρι την πιο σεξιστική εκδοχή του 1976 και την υπερφίαλη τρίωρη «φούσκα» του Πίτερ Τζάκσον, από το 2005, αυτός ο υπερμεγέθης γορίλας εξέφρασε ουκ ολίγους συμβολισμούς και παρά το γεγονός ότι τρομοκράτησε την ανθρωπότητα, στην τελική πάντοτε τη συγκινούσε περισσότερο, σαν ένας καταδικασμένος outcast, ένα δείγμα ζωής προς εξαφάνιση, που αγωνιζόταν για την επιβίωσή του ανάμεσα σε κάθε λογής προϊστορικά τέρατα, για να καταλήξει θήραμα του χειρίστου είδους που πάτησε το πόδι του στον πλανήτη Γη: του ανθρώπου.

Αρχικά, το «Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου» πετυχαίνει (ή τολμά να κάνει) κάτι που τα προηγούμενα remakes δεν σκέφτηκαν: σέβεται. Όσο κι αν το προσπάθησε αυτό ο Τζάκσον, ουδείς μπορεί να του συγχωρήσει τη φιλοδοξία να ξεπεράσει το φιλμ του ’33. Οι σεναριογράφοι του «Κονγκ», λοιπόν, σκαρφίστηκαν εδώ ένα «update» του μύθου, το οποίο πρωτοτυπεί δίχως να θέλει να «αναμετρηθεί» με το κλασικό, το αρχέτυπο. Κρατά τα καθέκαστα σχεδόν ολόκληρης της ταινίας στο νησί, δεν μεταφέρει το τέρας στον πολιτισμό και δεν οδηγεί τη δράση σε μια λυρική, δραματική κορύφωση. Ούτε καν πατάει πάνω στον μύθο του… gorilla meets girl! Αφήνει να εννοηθεί μονάχα ένα… πρώτο φλερτάρισμα!

Υπάρχει πάντοτε η αποστολή των εξερευνητών, προστίθεται πανέξυπνα (τοποθετημένη χρονολογικά) η ομάδα των στρατιωτών από το Βιετνάμ (για να γίνει και παιχνίδι σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης για τους πολέμους που… χάνει η Αμερική αλλά και για το ποιος είναι ο ουσιαστικός εχθρός σε τούτον τον πλανήτη, στο φινάλε) και ο ερχομός όλων τους στο νησί δεν τυγχάνει της καλύτερης υποδοχής, καθώς οι θνητοί φέρνουν μαζί τους το… «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόπολα, ζοχαδιάζοντας τον μεγάλο star της ταινίας, ο οποίος υπερασπίζεται τα εδάφη του όχι μόνο από τον ξένο εισβολέα αλλά και από… ευμεγέθη είδη ζωής, ίσως πιο απειλητικά και πεινασμένα.

Ο Τζόρνταν Βογκτ-Ρόμπερτς εκπλήσσει από την καρέκλα του σκηνοθέτη, έχοντας στο ενεργητικό του κυρίως τηλεοπτικές σειρές (όπως το θαυμάσια αντισυμβατικό «You’re the Worst») και ένα τρυφερό, indie προδιαγραφών νεανικό φιλμ, το «The Kings of Summer» (2013), που δεν είχαμε την τύχη να δούμε στις ελληνικές αίθουσες. Γνωρίζαμε, λοιπόν, ότι έχει καλή σχέση με το χιούμορ και με τον χειρισμό χαρακτήρων, δεν φανταζόμασταν, όμως, ότι μπορεί να ενορχηστρώσει και να απογειώσει εικόνες τέτοιου μεγέθους, συνοδεία οπτικών εφέ που ανεβάζουν τον πήχη ή τον βαθμό δυσκολίας στα γυρίσματα (με τους πάντες να βρίσκονται στην άβολη θέση να δουλεύουν εντός… green screen περιβάλλοντος). Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να σχολιάσει κανείς το θέαμα που προσφέρει ο «Κονγκ» – κυρίως διότι όταν μένεις με το στόμα ανοιχτό, δεν δύνασαι να σταυρώσεις λέξη! Η μεγάλη οθόνη κάνει τη δουλειά της κι εσύ απολαμβάνεις μια σειρά από σκηνές ανθολογίας, με συγκρούσεις τεράτων (αρκετές οι εκπλήξεις εδώ!) και καταδιώξεις στην άγρια φύση, εντός ενός «υβριδικού» μείγματος πολεμικής περιπέτειας που στο παρελθόν θα μπορούσα να πω ότι έχουμε ξαναδεί (με σχετικά παρόμοιο τρόπο) μονάχα στον «Κυνηγό» (1987) του Τζον ΜακΤίρναν.

Το ονομαστό καστ προσθέτει σοβαρούς πόντους στο ποιοτικό σύνολο του «Κονγκ», που δεν κουράζει λεπτό και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο – franchise για το studio της Warner, που ελπίζω να μην… μπλέξει τα μπούτια του στο μέλλον (βλέπε «κρυμμένη» σκηνή μετά τα end credits) και να μας δίνει τόσο διασκεδαστικές ταινίες για αρκετό καιρό. Όσο και να… εχθρεύεται κανείς (κυρίως μέσω της κριτικής) αυτό το genre, ένα πάτημα του refresh με τον «Κινγκ Κονγκ» του ’33 ίσως επαναφέρει τη σκέψη στις απαρχές και στο νόημα της ύπαρξης του σινεμά. Μπορεί σήμερα ο θεατής να ζητά κι αυτό το κάτι παραπάνω, εγκεφαλικά, όμως η κινηματογραφική «φυγή» είναι το αληθινό δώρο που πρόσφερε στον κόσμο η 7η Τέχνη. Και το «Κονγκ» είναι ένα τέτοιο δώρο.