του Ηλία Φραγκούλη

Μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ ως οσκαρική ταινία ή μήπως, απλά, πρέπει να προσγειωθούμε στην ιδέα της κατάκτησης ενός Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας επειδή η πολυετής αφοσίωσή του σε τούτο το project έχει πείσει, προσωρινά τους κύκλους της αμερικανικής κριτικής, και για την καλλιτεχνική αξία τού πράγματος; Ας κρατήσουμε τη βασικότερη αρχή: στα Όσκαρ δεν ψηφίζουν οι κριτικοί κινηματογράφου…

Το φιλμ του Λίνκλεϊτερ τιμήθηκε και στις κατηγορίες του μοντάζ και του πρώτου γυναικείου ρόλου. Η Νέα Υόρκη είχε περάσει την Πατρίσια Αρκέτ στον δεύτερο γυναικείο ρόλο, εκεί όπου έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να δει το όνομά της υποψήφιο και στα Όσκαρ. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν έχει ιδιαίτερες ελπίδες του χρόνου.

Ο Τομ Χάρντι προτιμήθηκε για το κυριολεκτικό σολάρισμα του πρώτου ανδρικού ρόλου στο «Σε Λάθος Χρόνο», κάνοντας μεγαλύτερη έκπληξη ακόμη κι από την εκπληκτική Αγκάτα Κουλέσα, τη θεία της «Ida», η οποία βραβεύτηκε ως καλύερη γυναικεία ερμηνεία σε δεύτερο ρόλο. Το φιλμ του Πάβελ Παβλικόφσκι από την Πολωνία βρέθηκε να είναι και εδώ η καλύτερη ξενόγλωσση ταινία της χρονιάς και, πλέον, δείχνει να παίρνει ουσιαστική φορά σε αυτή την κατηγορία. Δίκαια. Ο δεύτερος ανδρικός ρόλος συμφωνεί με τη Νέα Υόρκη και το βραβείο πήγε στον Τζ. Κ. Σίμονς για το «Whiplash».

Το ντοκιμαντέρ «Citizenfour» με θέμα την περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν βρήκε κι αυτό σύμφωνες τις δύο ακτές των ΗΠΑ, ενώ το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» πήρε πάλι το βραβείο καλύτερου σεναρίου, μαζί με εκείνο για τα καλύτερα σκηνικά (κατηγορία που… τσιρίζει για οσκαρική δικαίωση). Δες την πλήρη λίστα των βραβείων στην επίσημη σελίδα των LA Film Critics.

Για να αντιληφθείς τη σημασία αυτών των βραβείων σε σχέση με τα οσκαρικά προγνωστικά, να πω ότι από το 2000 μέχρι σήμερα οι κριτικοί του Λος Άντζελες και τα μέλη της Ακαδημίας έχουν συμφωνήσει μόλις μια φορά στο Όσκαρ καλύτερης ταινίας (το 2009, με το «The Hurt Locker»)…