του Παναγιώτη Μήτσικα

Επιλογές μας για σήμερα, ο κλασικός φεστιβαλικός Ζανγκέ Τζια με το «Feng Liu Yi Dai», αλλά και μία από τις πιο fun ταινίες στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, το (ήδη) cult «The Surfer» του Λόρκαν Φίνεγκαν, με πρωταγωνιστή… ποιον άλλο; Τον Νίκολας Κέιτζ!

«Feng Liu Yi Dai»: Αστικό boyhood αλά κινεζικά

Κάθε νέα ταινία του Ζανγκέ Τζια είναι ένα κινηματογραφικό γεγονός, με τον πολυγραφότατο Κινέζο ν’ αποτελεί (πια) έναν κλασικό «παίκτη» στις μεγάλες φεστιβαλικές διοργανώσεις ανά τον κόσμο και να έχει αναπτύξει το ολόδικό του, προσωπικό ποιητικό στυλ σινεμά.

Η υπόθεση αφορά την Κιαοκιάο, μια νεαρή κοπέλα που βγάζει τα προς το ζην τραγουδώντας σε club και δουλεύοντας ως μοντέλο. Το αγόρι της, περιορισμένο από τις ευκαιρίες της μικρής πόλης όπου ζουν, την ενημερώνει πως θα φύγει, αλλά θα γυρίσει γι’ αυτήν μόλις βγάλει κάποια λεφτά στη μεγαλούπολη που πρόκειται να μετακομίσει.

Αν υπήρχε Χρυσός Φοίνικας για το πρώτο σαραντάλεπτο των ταινιών, σίγουρα θα το δίναμε σε αυτό το φιλμ, ο φρενήρης ρυθμός του οποίου στο πρώτο μισό, κυμαινόμενος από την iconic μουσική EDM των ‘90s σε υπόγεια club, μέχρι τα folk κινεζικά κομμάτια σε αμφιβόλου ποιότητας ποτάδικα, είναι απολαυστικός. Σίγουρα, η μίξη αρχειακού υλικού αλά ντοκιμαντέρ, ταυτόχρονα με τα πλάνα της μούσας του σκηνοθέτη, Τάο Ζάο (είναι φανταστική κι εδώ, φωνή τε και σώματι), θα ξενίσει αρκετούς θεατές, μιας και προσομοιάζει περισσότερο στις προ εικοσαετίας δουλειές του σκηνοθέτη και ουχί των τελευταίων όπως το «Οι Στάχτες μιας Αγάπης» (2018).

Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα μαεστρικά κατασκευασμένο χρονικό της μοντέρνας Κίνας, από την εσωστρέφεια και το folklore περασμένων δεκαετιών, μέχρι την υπερ-ρομποτοποίηση (σκηνή ανθολογίας αυτή με την πρωταγωνίστρια και το robot – βοηθό στο supermarket) και την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Όλα συνεπικουρούμενα από το εξαιρετικό fun soundtrack και το ελεγειακό (κυρίως στο δεύτερο μισό) score του Γκιονγκ Λιμ.

«The Surfer»: Εφιάλτης στον δρόμο με τους surfers

Στο πλαίσιο των Midnight προβολών του Φεστιβάλ, κλασική εγγύηση για απενοχοποιημένο fun τις περισσότερες φορές, ο Λόρκαν Φίνεγκαν μας παρέδωσε ένα εφιαλτικό surfin’ χρονικό, εκμεταλλευόμενος τον μοναδικό ηθοποιό που θα μπορούσε να το φέρει εις πέρας. Φυσικά, μιλάμε για τον Νίκολας Κέιτζ.

Πολλά χρόνια μετά τη μετοίκησή του στις ΗΠΑ, όπου και έφτιαξε τη ζωή και την καριέρα του, ένας άνθρωπος γυρνά στην παραθαλάσσια γενέτειρά του στην Αυστραλία, έχοντας ως απώτερο σκοπό να αγοράσει εκ νέου το πατρικό του με θέα μια ονειρική παραλία για surf. Όταν επιχειρεί να σερφάρει εκεί, μαζί με τον έφηβο γιο του, τρομοκρατούνται από αδίστακτη συμμορία που τους διαμηνύει πως η παραλία είναι «αποκλειστικά για ντόπιους». Ο γιος του φεύγει ηττημένος, αλλά εκείνος αποφασίζει να αμβλύνει την ένταση με τη συμμορία, με τεράστιες επιπτώσεις στην ψυχική και σωματική του υγεία.

Αν θες αρρωστημένη ατμόσφαιρα γεμάτη ιδρώτα, καυτό ήλιο και αμέτρητους τρόπους να πεθάνεις, γύρνα ταινία στην Αυστραλία! Αν θες έναν πρωταγωνιστή που θα πιστέψει σ’ έναν θεότρελο ρόλο, όσο εξωφρενικός και να ‘ναι, διάλεξε τον Κέιτζ. Ένωσε αυτά τα δύο και έχεις το «The Surfer» του Λόρκαν Φίνεγκαν.

Για άλλη μια φορά, είναι απίστευτο να βλέπεις το πόσο committed είναι ο Κέιτζ σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνει και πόσο ευεργετικό είναι αυτό για μερικά φιλμ που (αυτονόητα) φαντάζεσαι πόσο θα «ναυαγούσαν» με οποιονδήποτε άλλο για πρωταγωνιστή. Εδώ, έχουμε σκηνές που θυμίζουν τις αντίστοιχες στην έρημο του «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» (1998), ενώ και η αποπνικτική ζέστη σε συνδυασμό με την αδίστακτη συμμορία των surfer μας έφερε λίγο από την ατμόσφαιρά του τιτάνιου αριστουργήματος που ονομάζεται «Wake in Fright» (1971).

Κι ενώ (ίσως) περιμέναμε μια κλασική revenge movie, μετά την ταπείνωση του πρωταγωνιστή και την απόφασή του να κάτσει στα πέριξ της παραλίας, αυτό που ακολουθεί είναι ένα κλιμακούμενο βήμα προς την απόλυτη παράνοια, με τον Κέιτζ να μετατρέπεται από καλοντυμένος επιχειρηματίας σε ρακένδυτο άστεγο, μέσα από σεκάνς που πάντα είναι ένα βήμα πιο τρελές από την προηγούμενη!