FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2020 – 2021.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2020 – 2021, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Τούτη εδώ ήταν μια σεζόν που ξεκίνησε μετά τα μέσα Αυγούστου του 2020, διακόπηκε απότομα την κινηματογραφική εβδομάδα που άρχιζε από την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου και πάτησε «restart» στις 21 του φετινού Μάη. Δηλαδή, στο μεγαλύτερο διάστημά της, τα σινεμά ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας του COVID-19, στερώντας από τον προγραμματισμό τίτλους και από το εμπορικό, αλλά και από το art-house κύκλωμα διανομής. Υπό κάποια πίεση συγκεντρώθηκαν οι τίτλοι που ακολουθούν, δηλαδή, και ανταποκρίνονται σε συνδυασμό προσωπικού γούστου και αληθινής εκτίμησης προς κάθε φιλμικό genre, δίχως παρωπίδες (τόσες δεκαετίες με γνωρίζετε, τώρα θα με μάθετε;). Χαρακτηριστικά, να πω ότι μιλάμε για σεζόν που δεν… πρόλαβε να έχει ούτε ένα «πεντάστερο» φιλμ. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2020 – 2021 ήταν το «Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα» της Έμεραλντ Φένελ, ένα χείριστο παράδειγμα «καταγγελτικού» σινεμά με συγκεκριμένη agenda «πολιτικής ορθότητας», αλλοπρόσαλλα φορτωμένο με κραυγαλέα κλισέ της πιο άγριας φεμινίλας. Εννοείται πως δεν περιμένετε και λίστα με επιπλέον κακές ταινίες, έτσι; Από τι θα αποτελούνταν; Από ευρωπαϊκές δευτεράντζες (με MEDIA…) του θερινού προγράμματος που απλά έβγαιναν για ν’ αδειάζουν τα ράφια των εταιρειών;

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα (πάντοτε αποκλειστικά στους κινηματογράφους).

5

MONDAY (2021) του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου


Το τελευταίο πλάνο του «Monday» παρουσιάζει τα πρόσωπα των δύο ηρώων λες και είναι γρονθοκοπημένα (από τον ερχομό της Δευτέρας;)! Ο Σεμπάστιαν Σταν και η Ντενίζ Γκαφ δείχνουν σαν να τα πέρασαν όλα αυτά, σαν να ταίριαξαν πραγματικά, σαν να πλακώθηκαν ρεαλιστικά, σαν να συνέβη στ’ αλήθεια αυτή η ιστορία. «Βλέπεις» τις πληγές τους, δεν φαντάζεσαι πως μπορούν να επουλωθούν, σε παραξενεύουν αντικρίζοντας το φακό. Και (σου) χαμογελούν. Τα πάντα μπορούν. Ακούς, Δευτέρα; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

ΚΑΝΕΝΑΣ (2021) του Ίλια Ναϊσούλερ

NOBODY


Στα κινηματογραφικά λεξικά, κάτω από τον ορισμό του «γαμάτη», μόλις προστέθηκε ακόμη ένας τίτλος ταινίας! Απλά και τίμια τα πράγματα. Επίσης, έχει σημασία να γνωρίζετε… όσο το δυνατόν λιγότερα γύρω από την πλοκή του «Κανένας», έτσι ώστε ο αιφνιδιασμός σας να λειτουργήσει σαν ένα extra bonus ψυχαγωγικό στοιχείο υπέρ του φιλμ. Σε αντίθετη περίπτωση, το έχετε ακούσει εκείνο που λέει πως αν ξέρετε πολλά, θα πρέπει να πεθάνετε, έτσι; (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ (2020) του Τζεϊκομπ Τσεϊς

COME PLAY


Παραδόξως, αν και το φιλμ περιέχει ουκ ολίγες σκηνές ανθολογίας για το genre του τρόμου ή κρύβει πτυχές αλληγορικές (όταν συνειδητοποιήσεις το συνδυασμό της μοναξιάς με τις οθόνες των κινητών τηλεφώνων και των tablets), οι δραματικές του στιγμές είναι εκείνες που (θα) φλερτάρουν περισσότερο με το «instant classic». Μπορεί σε τούτο το έργο να μπήκες με διάθεση να ουρλιάξεις από φόβο, όμως η ατάκα «I’ll protect you!» είναι εκείνη που στοιχειώνει για πάντα και μάλλον σε ακολούθησε βγαίνοντας από το σινεμά με δάκρυα στα μάτια… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ 2 (2021) του Τζον Κραζίνσκι

A QUIET PLACE PART II


Ένα instant classic για το είδος των θρίλερ φαντασίας, ένα sequel που τόλμησε να ξεπεράσει το πρώτο μέρος του (!), μα πάνω απ’ όλα ένα παράδειγμα κινηματογραφικής δουλειάς ικανό να σε κάνει να χαίρεσαι που υπάρχει το σινεμά – και μπορέσαμε να επιστρέψουμε σ’ αυτό (συμπτωματικά, ήταν το πρώτο έργο που είδα σε αίθουσα και μεγάλη οθόνη μετά την δεύτερη καραντίνα του κορονοϊού). Τέτοιες ταινίες τιμούν το λόγο ύπαρξης αυτού του τρόπου ψυχαγωγίας και… φυγής. Σε κάνουν να θέλεις να τρέξεις έξω. Και να κάνεις και θόρυβο άμα λάχει! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

OLD (2021) του Μ. Ναϊτ Σιάμαλαν


Είδα κάτι καινούργιο σ’ αυτό το έργο. Με πήγε κάπου. Με φαντασία. Με ρεαλισμό. Με τρόμο για κάτι που θα βιώσω κι εγώ. Με «θεωρίες συνομωσίας» κοινωνικές, πολιτικές και… επιστημονικές, που το timing της ζωής για όλη την ανθρωπότητα παραείναι ύπουλο ώστε να τις αγνοήσει. Το σκεφτόμουν για μέρες και νομίζω πως καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το «Old» μοιάζει μ’ ένα μακρινό «ξαδελφάκι» του… «Μικρού Σπιτιού στο Δάσος», με τη διαφορά ότι εδώ δεν θα δεις κανέναν να στοιχηματίζει για το μέλλον μας. Εδώ είμαστε εξαρχής χαμένοι. Για ένα «greater good»! Κάποιων ολίγων, φοβούμαι. Κι ας δίνει «ελπίδες» το διπλό φινάλε του φιλμ. Για την ψυχαγωγία. Και το ψέμα. Του σινεμά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)