FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2020 – 2021.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2020 – 2021, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Τούτη εδώ ήταν μια σεζόν που ξεκίνησε μετά τα μέσα Αυγούστου του 2020, διακόπηκε απότομα την κινηματογραφική εβδομάδα που άρχιζε από την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου και πάτησε «restart» στις 21 του φετινού Μάη. Δηλαδή, στο μεγαλύτερο διάστημά της, τα σινεμά ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας του COVID-19, στερώντας από τον προγραμματισμό τίτλους και από το εμπορικό, αλλά και από το art-house κύκλωμα διανομής. Υπό κάποια πίεση συγκεντρώθηκαν οι τίτλοι που ακολουθούν, δηλαδή, και ανταποκρίνονται σε συνδυασμό προσωπικού γούστου και αληθινής εκτίμησης προς κάθε φιλμικό genre, δίχως παρωπίδες (τόσες δεκαετίες με γνωρίζετε, τώρα θα με μάθετε;). Χαρακτηριστικά, να πω ότι μιλάμε για σεζόν που δεν… πρόλαβε να έχει ούτε ένα «πεντάστερο» φιλμ. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2020 – 2021 ήταν το «Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα» της Έμεραλντ Φένελ, ένα χείριστο παράδειγμα «καταγγελτικού» σινεμά με συγκεκριμένη agenda «πολιτικής ορθότητας», αλλοπρόσαλλα φορτωμένο με κραυγαλέα κλισέ της πιο άγριας φεμινίλας. Εννοείται πως δεν περιμένετε και λίστα με επιπλέον κακές ταινίες, έτσι; Από τι θα αποτελούνταν; Από ευρωπαϊκές δευτεράντζες (με MEDIA…) του θερινού προγράμματος που απλά έβγαιναν για ν’ αδειάζουν τα ράφια των εταιρειών;

Ο χώρος των σχολίων είναι… FREE (#diplhs) και θα ήθελα να δω παρατηρήσεις ή και τις δικές σας λίστες, τηρώντας (όσο μπορείτε) το χρονικό πλαίσιο της σεζόν που πέρασε αλλά και την επιλογή τίτλων από φιλμ που διανεμήθηκαν στην Ελλάδα σε αυτό το διάστημα (πάντοτε αποκλειστικά στους κινηματογράφους).

10

ΡΑΦΤΗΣ (2021) της Σόνια Λίζα Κέντερμαν


Την τελευταία μέρα του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έκατσα να δω μια ταινία ονόματι «Ράφτης». Δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτήν. Ούτε καν το όνομα της Σόνια Λίζα Κέντερμαν, καθώς το φιλμ αποτελούσε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο μεγάλου μήκους. Ένοιωσα ανακούφιση από τα πρώτα λεπτά. Κι ένα χαμόγελο είχε κολλήσει στο πρόσωπό μου σχεδόν μέχρι να τελειώσει το φιλμ! Ήταν μία δημιουργική (για «λαϊκό» σινεμά) έκπληξη καλοσυνάτων συναισθημάτων. Κι εγώ «τσιμπάω» με κάτι τέτοια. Ειδικά όταν… δεν το περιμένω! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

ΟΡΝΙΘΕΣ (Ή ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΥΛΙ) (2020) του Μπάμπη Μακρίδη


Το χιούμορ έχει την ιδιότητα (και) να ειρωνεύεται. Και λεκτικά και… σιωπηλά. Ο Μπάμπης Μακρίδης το κάνει με εικόνες. Αποστασιοποιημένος ή όχι, με ή χωρίς λόγια, με ή χωρίς διάθεση άσκησης κριτικής απέναντι στο «φαίνεσθαι», ο σκηνοθέτης θέτει εδώ την κάμερά του μπρος από το (θεατρικό) σύμπαν των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη και δημιουργεί ένα υβριδικό ντοκιμαντέρ για το χάος της απόστασης μεταξύ της γήινης βαρύτητας / ύπαρξης και της δυνατότητας φυγής ενός… πετούμενου. Αυτής της ανθρώπινης ονείρωξης που έχουμε από παιδιά – και διατηρούμε φευγαλέα και στην ωριμότητά μας. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΡΙΦΚΙΝ (2020) του Γούντι Άλεν

RIFKIN'S FESTIVAL


Συμπτωματικά ή όχι, στο «Melinda and Melinda» ο Γουάλας Σον είχε κι εκεί την τελευταία ατάκα του έργου, για τη ζωή που τελειώνει… «like that», μ’ ένα σκέτο «τσακ» του χεριού του. Εκείνο το υπέροχο φινάλε μου το θύμισε εδώ ο ίδιος ηθοποιός, ο οποίος απευθύνοντας το λόγο προς τον ψυχαναλυτή του (ή κι εμάς, το κοινό του), διερωτάται: «So, do you have anything to say to me, after everything that I’ve told you?». Και είναι αλήθεια. Μας τα έχει πει όλα ο Γούντι Άλεν, πια. Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι και το «Φεστιβάλ του Ρίφκιν» (μπορεί να) είναι η τελευταία του ταινία, θα είναι ένας τίμιος επίλογος. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

FAST & FURIOUS 9: ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ (2021) του Τζάστιν Λιν

F9: THE FAST SAGA


Δεν θα ήθελα ν’ απαριθμήσω πόσες σκηνές ανθολογίας περιλαμβάνει το ένατο «Fast & Furious», ούτε πόσες καταδιώξεις και καταστροφές χορταίνει το μάτι (ομολογώ πως τα γκάζια στο κυνήγι τεσσάρων τροχών πάνω σε… ναρκοπέδιο ήταν η πιο απολαυστική). Απλά, θα προσθέσω πως τούτο εδώ είναι ένα από τα δυο-τρία καλύτερα έργα που μας έδωσε το συγκεκριμένο franchise. «It delivers», που λένε και στην αλλοδαπή. Καλύφθηκα. Κι ας… σκούζουν οι του «καλλιτεχνικού». Εγώ γουστάρω και αλητεία! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ (2020) του Φλοριάν Ζελέρ

THE FATHER


Αυτό που μετέτρεψε τον «Πατέρα» σε κινηματογραφική εμπειρία, πέραν της υποκριτικής βαρύτητας του Άντονι Χόπκινς, εντοπίζεται σ’ ένα παράξενα αλληλένδετο ταίριασμα των τομέων του μοντάζ και της σκηνογραφίας. Τούτα είναι τα βασικά φιλμικά επιτεύγματα του έργου, που λειτουργεί επειδή ο Γιώργος Λαμπρινός έγινε το «δεξί χέρι» του σκηνοθέτη (σχεδόν του «κλέβει» το credit!), δίπλα στο καλλιτεχνικό κατόρθωμα των Πίτερ Φράνσις και Κάθι Φέδρστοουν, οι οποίοι ανέλαβαν να «συντονίσουν» το σε πλήρη αταξία χωροταξικό περιβάλλον του… μυαλού του ήρωα. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)