FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2016 – 2017.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2016 – 2017, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2016 – 2017 ήταν το «Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα» του Κένεθ Λόνεργκαν, αυτή η τόσο προκάτ μελούρα «οδύνης» που χτυπούσε ξεδιάντροπα το συναίσθημα με διαρκείς θανάτους και αρρώστιες, μάλλον σε μια απόπειρα να ανταγωνιστεί θαρραλέα το επικής «ντεθίλας» «Biutiful» (2010) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Αντί να του δώσουν κόλλυβα για το θανατικό άνοιας που υπέστησαν οι θεατές με τη φλαταδούρα της ερμηνείας του, ο Κέισι Άφλεκ τιμήθηκε και με το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου. Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε…

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 5 της σεζόν ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): η «Ρόζα της Σμύρνης» του Γιώργου Κορδέλλα («στη σκηνή του νοσοκομείου, με τον απινιδωτή να βγάζει ήχους ‘πίου πίου’ σαν πυρά laser στο ‘Star Wars’, κόντεψε να με πιάσει νευρικό γέλιο»), το «Colossal» του Νάτσο Βιγκαλόντο («διεκδικεί το υψηλότερο βάθρο του τίτλου της πιο ολοκληρωμένα weird μαλακίας που βγήκε ποτέ μέσα από το Χόλιγουντ»), το «Jackie» του Πάμπλο Λαραΐν (δεν έγραψα την κριτική διότι δεν άντεξα να παρακολουθήσω το φιλμ μέχρι τέλους…) και το «Park» της Σοφίας Εξάρχου («κλασικά, όπως σε αρκετά ακόμη δείγματα αυτής της ‘weird’ φιλμικής σχολής του ελληνικού σινεμά, προδιαγράφεται μια (δίκαιη) υποψία ότι δεν πρόκειται να επέλθει η όποια κάθαρση, λύτρωση ή… ένα φινάλε σε τούτη την ταινία»). Σας προκαλώ να τα δοκιμάσετε, ακόμη καλύτερα σε back-to-back προβολή. Συμβουλευτείτε και έναν γιατρό, όμως.

Ας πάμε στα καλύτερα της σεζόν τώρα (παρά τρίχα εκτός, στο #11, ο «Νερούδα» του Πάμπλο Λαραΐν).

5

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ (2016) των Γιάροου Τσεϊνι & Κρις Ρενό

THE SECRET LIFE OF PETS


Από τη «Φάρμα των Ζώων» μέχρι το «Toy Story 3» και την «Ποντικούπολη», οι εμπνεύσεις είναι πολλές, όμως τίποτα δεν είναι ικανό να μειώσει τούτη τη δουλειά, που μοιάζει λες κι έχει βγει από γραφείο ψυχαναλυτή ζώων! Συμπεριφορές, συνήθειες, ζωντάνια που σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ψηφιακό animation σε «προσγειώνουν» στο level των πρωταγωνιστών και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι, να αγωνιάς και να συγκινείσαι, ειδικά όταν προσπαθείς να συλλάβεις ουσιαστικά τους δεσμούς φιλίας και αγάπης που μπορούν να αναπτύσσονται ανάμεσα σε κατοικίδιο και τον ιδιοκτήτη του. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

TONI ERDMANN (2016) της Μάρεν Άντε


Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο Βίνφριντ λέει στην κόρη του πως δεν είναι άνθρωπος. Κατάμουτρα. Δημόσια. Εκείνη δείχνει να προσβάλλεται κάπως, με μια έκπληξη απορίας στο βλέμμα, λες και ο χαρακτηρισμός τής ήταν πρωτάκουστος. Καταλαβαίνουμε ότι μπορεί και να μην πληγώθηκε τόσο. Δεν έχουν μια τέτοια, βαθιά σχέση, αν κι εκείνος είναι ο πατέρας της. Για την Ίνες, το μόνο που μετράει είναι η επαγγελματική αναρρίχηση και η καταξίωση. Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει προσωπικές σχέσεις, δεν έχει πατρίδα. Ναι. Δεν είναι άνθρωπος. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

3

ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ (2017) του Μ. Ναϊτ Σιάμαλαν

SPLIT


Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία τού υπόλοιπου φιλμ, αυτό που συμβαίνει στο τέλος τού «Διχασμένου» αποτελεί την πιο υπερβατικά meta αναφορά σινεφιλίας που έχω δει εδώ και δεκαετίες στον κινηματογράφο. Σαν ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου puzzle που δεν φανταζόμασταν, ούτε και μπορούσαμε να περιμένουμε, η ταινία αποτελεί μια σοβαρή μελέτη χαρακτήρων και ανθρώπινης συμπεριφοράς, με το camouflage ενός τρομακτικού ψυχολογικού θρίλερ, που κορυφώνει σε μια over the top ανατροπή η οποία έχει τα θεμέλιά της στη μαζικότητα της pop κουλτούρας, το θέαμα που ο μέσος Δυτικός θεατής καταβροχθίζει με βουλιμία στο σινεμά. Σαν ένα… κτήνος! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

2

Η ΑΦΙΞΗ (2016) του Ντενί Βιλνέβ

ARRIVAL


Είναι τόσο συγκλονιστικό το σκεπτικό και το περιεχόμενο αυτού του φιλμ, που δυσκολεύτηκα να σηκωθώ από το κάθισμα. Ο εγκέφαλος ήταν κι αυτός μουδιασμένος. Με δυσκολία έδινε εντολές στο σώμα. Το δικό μου κέλυφος. Με το (πλέον κλασικό) μουσικό θέμα του Μαξ Ρίχτερ, το «On the Nature of Daylight», να δίνει μια παλινδρομική σημασία στην αφήγηση και το όνομα Άννα (της νεκρής κόρης) να δηλώνει καίρια τον καρκινικό του ρόλο, η «Άφιξη» μετατρέπεται από κάτι το προσδοκόμενα προφανές ή ψυχαγωγικό για το είδος τού φανταστικού σινεμά σε μια ταινία για την οδύνη του κύκλου της ζωής. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

THE NEON DEMON (2016) του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν


Ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν στήνει έναν κενόδοξο τόπο παραμυθιού, στον οποίο η πανέμορφη πριγκίπισσα έρχεται να κατακτήσει τους πάντες με την ομορφιά της, σε μια κοινωνία που δηλώνει ξεκάθαρα ότι χωρίς ομορφιά είσαι ένα τίποτα. Η ίδια η κοινωνία που έχει ορίσει αυτόν τον κανόνα, όμως, δεν έχει τίποτε το όμορφο να επιδείξει μέσα της. Ο κυνισμός του Ρεφν απέναντι στις ισορροπίες αυτού του συστήματος εξουσίας αντικαθιστά κάθε ίχνος ανθρωπιάς, διαμελίζει τον μύθο του παραμυθιού και τρέφεται από την ίδια του τη σάρκα, μετατρέποντας σταδιακά την αλληγορία τού φιλμ σε μια κυριολεκτική και ρεαλιστικότατη απεικόνιση του τι ήθελε να σου «πει» καθ’ όλη τη διάρκειά του! Γιατί πρέπει να… απλοποιήσει τα πάντα, ώστε να γίνει αντιληπτός από την κοινωνία του φιλοθεάμονος κοινού, το οποίο εισπράττει με αδηφάγο τρόπο την ομορφιά των εικόνων αλλά δεν αποδέχεται τη φρίκη τού μηδενιστικού φινάλε. Του «κενού» φινάλε. Τη δική του φρίκη, ουσιαστικά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)