του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν ντροπιαστικές στιγμές που το mainstream αμερικανικό σινεμά δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει. Όπως η τεράστια σκατόμαζα που πέθαινε από ένα αποσμητικό χώρου στο «Δόγμα» (1999) του Κέβιν Σμιθ. Ή ο Χιου Τζάκμαν με τους όρχεις στον λαιμό του, από το ανεκδιήγητο, σπονδυλωτό «Movie 43» (2013). Δεν δύναμαι να θυμηθώ κάτι πιο σοκαριστικό (που να εκθέτει καριέρες σε τέτοιο βαθμό) τώρα. Νομίζω ότι το «Colossal» καταφέρνει να επιτύχει μια… κολοσσιαία αναβάθμιση, ξεφεύγοντας από την απλή κατηγορία των φιλμ που στιγματίζονται από κάποιες τέτοιες σκηνές απύθμενης μαλακίας και διεκδικώντας το υψηλότερο βάθρο του τίτλου της πιο ολοκληρωμένα weird μαλακίας που βγήκε ποτέ μέσα από το Χόλιγουντ (έστω και από την indie παραγωγή)! Ναι, είναι μεγάλη τιμή για τον δημιουργό της ταινίας. Για κανέναν άλλον, όμως. Είτε αυτός είναι συντελεστής είτε ένας μάλλον απροετοίμαστος και αθώος θεατής της κινηματογραφικής αίθουσας…

Δεν είναι όλα τόσο αξιοπερίεργα από την αρχή εδώ. Το «Colossal» δείχνει να πατάει πάνω σε τυπικές φόρμουλες φλυαρίας (ή διαλόγων, αν το θέλεις λιγότερο… κυνικά) και χαρακτήρων που συναντάμε σε παραγωγές οι οποίες συνήθως προορίζονται για το ποδαρικό τους στο Sundance, δημιουργώντας εκεί ένα βασικό hype. Όταν η Γκλόρια θα ξυπνήσει από ολονύχτιο μεθύσι «προσαρμογής» με τους ντόπιους της γενέτειράς της, θα πληροφορηθεί για το εξωφρενικό συμβάν – τραγωδία στη Νότια Κορέα και θα σαστίσει όσο κι εμείς. Η είδηση παίρνει κοσμογονικές διαστάσεις από τα Μέσα, λες και έρχεται κάτι σαν το τέλος του κόσμου, με το ίδιο το τέρας της Σεούλ να… ξύνει το κεφάλι του, σχεδόν το ίδιο απορημένο! Όταν η Γκλόρια συνειδητοποιήσει πως έκανε την ίδια κίνηση κατά τη διάρκεια της ημέρας, θα κατευθυνθεί προς έναν υπαίθριο παιδότοπο, τα γεωγραφικά «σύνορα» του οποίου δείχνουν να έχουν παράλληλη «επαφή» με τα εδάφη της Σεούλ (!), και θα τεστάρει εαυτόν για να διαπιστώσει άμεσα ότι το τέρας επανέλαβε ακριβώς τις ίδιες φιγούρες μ’ εκείνη στο ίδιο διάστημα χρόνου. Για άγνωστους λόγους, η Γκλόρια είναι η κινητήρια δύναμη ενός γιγαντιαίου τέρατος που τρομοκρατεί, προκαλεί καταστροφές και σκοτώνει κόσμο στη Νότια Κορέα!

Το γεγονός ότι η Ανν Χάθαγουεϊ «υποδύεται» ένα δολοφονικό Kaijū μπορεί να ακούγεται εξωφρενικά αστείο, όμως το γέλιο δεν διαρκεί πολύ. Ή δεν προλαβαίνει καν να ηχήσει στο σινεμά, καθώς το όλο μοτίβο επαναλαμβάνεται δίχως κάποιες εξηγήσεις, έστω αντίστοιχα φανταστικές. Η αφήγηση εμμένει στο πλησίασμα της σχέσης της Γκλόρια με τον Όσκαρ (ο Τζέισον Σουντέικις εξελίσσεται σε εγγύηση… αποτυχημένης ταινίας, ας αρχίσουμε να παίρνουμε τα μέτρα μας), έναν παιδικό συμμαθητή της με τον οποίο μπορεί να είχε υπάρξει και κάποιο (μάλλον ουχί αποτελεσματικό) flirt παλιά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το «μυστικό» της εξέλιξης της πλοκής βρίσκεται στο μέλλον τους, μαζί ή χώρια.

Το φιλμικό αξιοπερίεργο που στήνει ο Ισπανός Νάτσο Βιγκαλόντο (του επίσης εκκεντρικού αλλά πιο ευφάνταστου «Εγκλήματα στο Χρόνο», το οποίο τον έκανε παγκοσμίως γνωστό το 2008) γυρίζει διαρκώς γύρω από τον εαυτό του, χωρίς να τολμά να αναπτυχθεί σε κάτι ακόμη πιο ακραίο και να εκτροχιάσει την αρχική έμπνευση. Όταν (με κάποιο μεταφυσικό και αρκούντως σουρεαλιστικό flashback) επιτέλους δοκιμάζει να εξηγήσει τα… ανεκδιήγητα, τρώει ακόμη χειρότερα τα μούτρα του, «καίγοντας» τα όσα εγκεφαλικά σου κύτταρα εστίαζαν στην ταινία μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Ενδεχομένως να υπάρξει μια μειοψηφία θεατών του «εναλλακτικού» που θα δείξει ενδιαφέρον στον τρόπο που ο Βιγκαλόντο προσεγγίζει το ζεύγος των κεντρικών ηρώων, υπερ-αναλύοντας την ανθρώπινη διάστασή τους. Θα είναι μάλλον εκείνοι που (συνήθως) κατηγορούν, ως… ανεγκέφαλες, ταινίες σαν το «Pacific Rim» (2013). Το δικό μου ερώτημα είναι… ποιους πείθουν; Διότι εδώ το «ανέκδοτο» τελειώνει δίχως punchline και περισσότερη κουβέντα μπορεί να εγείρει περί της δραματικής κατάστασης που βιώνει σήμερα το Χόλιγουντ, ελλείψει καλών σεναρίων και ιστοριών, παρά για το τι στο διάολο έβλεπες για περίπου δύο ώρες! Στην τελική, αν θέλεις κάτι το «weird» με θέμα τις σχέσεις των δύο φύλων, μην τρέχεις μέχρι την κινηματογραφική αίθουσα, υπάρχει και το απείρως καλύτερο και εξίσου «γεια σου» (ως κωμωδία) τηλεοπτικό «Man Seeking Woman». Εγώ για το καλό της υγείας σου το λέω…