FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2016 – 2017.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2016 – 2017, αποκλειστικώς φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2016 – 2017 ήταν το «Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα» του Κένεθ Λόνεργκαν, αυτή η τόσο προκάτ μελούρα «οδύνης» που χτυπούσε ξεδιάντροπα το συναίσθημα με διαρκείς θανάτους και αρρώστιες, μάλλον σε μια απόπειρα να ανταγωνιστεί θαρραλέα το επικής «ντεθίλας» «Biutiful» (2010) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Αντί να του δώσουν κόλλυβα για το θανατικό άνοιας που υπέστησαν οι θεατές με τη φλαταδούρα της ερμηνείας του, ο Κέισι Άφλεκ τιμήθηκε και με το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου. Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε…

Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθέαμον κοινό), στο… χείριστο top 5 της σεζόν ακολουθούν τα φιλμ (με αξιολογική σειρά): η «Ρόζα της Σμύρνης» του Γιώργου Κορδέλλα («στη σκηνή του νοσοκομείου, με τον απινιδωτή να βγάζει ήχους ‘πίου πίου’ σαν πυρά laser στο ‘Star Wars’, κόντεψε να με πιάσει νευρικό γέλιο»), το «Colossal» του Νάτσο Βιγκαλόντο («διεκδικεί το υψηλότερο βάθρο του τίτλου της πιο ολοκληρωμένα weird μαλακίας που βγήκε ποτέ μέσα από το Χόλιγουντ»), το «Jackie» του Πάμπλο Λαραΐν (δεν έγραψα την κριτική διότι δεν άντεξα να παρακολουθήσω το φιλμ μέχρι τέλους…) και το «Park» της Σοφίας Εξάρχου («κλασικά, όπως σε αρκετά ακόμη δείγματα αυτής της ‘weird’ φιλμικής σχολής του ελληνικού σινεμά, προδιαγράφεται μια (δίκαιη) υποψία ότι δεν πρόκειται να επέλθει η όποια κάθαρση, λύτρωση ή… ένα φινάλε σε τούτη την ταινία»). Σας προκαλώ να τα δοκιμάσετε, ακόμη καλύτερα σε back-to-back προβολή. Συμβουλευτείτε και έναν γιατρό, όμως.

Ας πάμε στα καλύτερα της σεζόν τώρα (παρά τρίχα εκτός, στο #11, ο «Νερούδα» του Πάμπλο Λαραΐν).

10

Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ (2017) της Σοφία Κόπολα

THE BEGUILED


Μια γυναίκα μπορεί να καυλώσει έναν άνδρα με την ίδια ευκολία που μπορεί και να τον ευνουχίσει. Ασχέτως ηλικίας! Πίσω από την επιφάνεια κάθε θηλυκού, τα χρόνια δεν φέρνουν καμία διαφορά στη συμπεριφορά. Όλες τους έχουν γεννηθεί γι’ αυτόν τον πόλεμο. Η ηλικία ορίζει μονάχα τη θέση μάχης. Και η Σοφία Κόπολα αποδεικνύεται ετοιμοπόλεμη, ξανά. Μας είχε λείψει. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

9

ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ: ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (2016) του Τιμ Μπέρτον

MISS PEREGRINE'S HOME FOR PECULIAR CHILDREN


Η λύτρωση που προτείνει το συναισθηματικό φινάλε του φιλμ μιλά για αγέραστα πάθη, για το κυνήγι που είναι (ή πρέπει να είναι) η αγάπη, για τον φόβο απέναντι στον χρόνο, για την εσωτερική πάλη με την… ημερομηνία λήξης μας. Η «Μις Πέρεγκριν» ήταν το «ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά» του Τιμ Μπέρτον. Γι’ αυτό και άξιζε να τον κάνεις να αισθανθεί ότι δεν τον ξέχασες ποτέ… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

Η ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ (2016) του Τσαν-Γουκ Παρκ

AH-GA-SSI


Ο Τσαν-Γουκ Παρκ ξεχνά τις απαρχές της δικής του καριέρας και ενός μεγαλοφυούς σε σύλληψη και σε ρυθμούς αφήγησης… μινιμαλισμού. Απομακρύνεται από μια λιτότητα γραφής που, όπως οι (αγαπημένες του) συνθέσεις των waltzes, εδώ στροβιλίζει την ιστορία τόσες φορές γύρω από τον εαυτό της, που στην τελική «ζαλίζει» τα πάντα, μέχρι να σου ομολογήσει τα αληθινά πταίσματα των ηρώων της. Και την αληθινή αγάπη. Που κερδίζει, φυσικά! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

7

MOONLIGHT (2016) του Μπάρι Τζένκινς


Πλασαρίστηκε ως ένα «gay δράμα με μαύρους», αλλά ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τις… σε εισαγωγικά στερεότυπες ταμπέλες. Τελικά, το «Moonlight» ίσως ήταν μια ταινία για τις πρώτες φορές. Που μίσησες, που φίλησες, που έχυσες, που ακούμπησες, που μάτωσες, που γεύτηκες, που έκλαψες, που δεν αγαπήθηκες. Ίσως κάτι να του έλειπε, ναι. Αλλά η ζωή (μη σου πω και η ίδια η Φύση, καλύτερα) σου αφήνει τη δυνατότητα της επόμενης φοράς. Συνήθως. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

6

ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ (2016) του Ντεϊβιντ Μακένζι

HELL OR HIGH WATER


Οι πολιτικές αιχμές και η πικρία του σεναρίου για την εποχή μας είναι σαφέστατες. Ο κοινωνικός αργός θάνατος της καθημερινότητας παίρνει τις διαστάσεις ενός φόντου κυριολεκτικά ουσιαστικού, πίσω από το δράμα των δύο ηρώων, οι οποίοι παίζουν «τα ρέστα τους» με τη ζωή, σαν «καταραμένες» φιγούρες που δεν τρομάζουν με τη σημασία ενός ελεγειακού «no future». Παλεύουν για να μη χάσουν το δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο, με τακτικές… δίχως αύριο. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)