Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2014 – 2015.
Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2014 – 2015, αποκλειστικά με φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.
Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…
Πριν από την αντίστροφη μέτρηση, να πω ότι το πιο… άτυχο φιλμ αυτής της λίστας, διότι βρέθηκε στην 11η θέση τελικά, ήταν «Το Παιχνίδι της Μίμησης» του Μόρτεν Τίλντουμ. Φυσικά, να σημειωθεί ότι η χειρότερη ταινία της κινηματογραφικής σεζόν 2014 – 2015 ήταν το «Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ (εκείνο με το παιδάκι που… μεγάλωνε, τα πιο «duh!» 165 λεπτά που θα μπορούσε να πετάξει κανείς στο σινεμά μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο).
Συμπληρωματικά (για να χαρεί περισσότερο το φιλοθεάμον κοινό), στο… χείριστο top της σεζόν, ακολουθούν τα φιλμ «Έμφυτο Ελάττωμα» του Πολ Τόμας Άντερσον (μια προφανής απόδειξη ότι οι ένοπλοι ψυχοπαθείς που μπουκάρουν και πυροβολούν θεατές στην ψύχρα σε κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, κάνουν τόσο λάθος επιλογή ταινιών…) και «Birdman ή (Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας)» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου – για το «λιντσικό» μοντάζ της επί θεατρικής σκηνής παρέλασης τυμπάνων συνοδεία superheroes, διάττοντος… «κάτι» στον ουρανό και ξεβρασμένων μεδουσών (;) σε μια ακτή!
Ας πάμε στα καλύτερα της σεζόν τώρα.
’71 (2014) του Γιαν Ντεμάνζ
Ντεμπούτο μεγάλου μήκους! Αψεγάδιαστο, τραχύ σινεμά εντάσεων, με συνείδηση, συναίσθημα, ψυχρό ρεαλισμό κι ανατριχίλες που σε «παίζουν» στην τσίτα, λες και τρέχεις με μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια. Σα να έστειλαν τον Τζον Κάρπεντερ στο Μπέλφαστ της δεκαετίας του ’70, με διορία ζωής για μια νύχτα μόνο, μέσα στο στόμα του λύκου που προπαγανδίζει δήθεν πολιτικά, αλλά πιστεύει μονάχα στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Στην τελική, όταν μπαίνεις στον πόλεμο, όλοι από το ίδιο κρέας είμαστε φτιαγμένοι. Κρέας. Μόνο. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΚΑΤΑΚΟΥΤΕΛΑ (2015) του Τζαντ Άπατοου
TRAINWRECK
Ν’ ακούς δύο ανήλικα κοριτσάκια να φωνάζουν ρυθμικά: «Η μονογαμία δεν είναι ρεαλιστική»! Και να σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πόσο κλασική θα είναι για το αμερικανικό σινεμά στο μέλλον αυτή η κωμωδία σχέσεων του Τζαντ Άπατοου, που αντιστρέφει τους ρόλους του «συνταγογραφημένου» chick flick και δημιουργεί το πιο καθοριστικό upgrade σε ολόκληρο το «ρομαντικό» genre. Που ήταν ανέκαθεν fake, σαν εκείνον τον οργασμό το καλοκαίρι του 1989. Η εποχή στην οποία ζούμε δεν έχει ανάγκη από ψέματα, αλλά από… «approachable» ήρωες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
FOXCATCHER (2014) του Μπένετ Μίλερ
Υπόδειγμα σπουδής χαρακτήρων, μέσα από μια ιστορία τόσο εκκεντρική, που μόνο… αληθινή θα μπορούσε να είναι. Μέσα από ένα ανδρικό τρίγωνο που τολμούσε να αντικατοπτρίζει την ψυχοσύνθεση ολόκληρης της Αμερικής, πριν από την καπιταλιστική διάβρωση των ιδεών και του πατριωτισμού, την είσοδο του παντοδύναμου corporate και του sponsoring. Έργο αδυσώπητα σκληρό και κυνικό, για τις ανθρώπινες ή τις πολιτικές αξίες μιας χώρας που έφτασε να εξουσιάζει τούτη τη Γη. Διόλου τυχαία η έκρηξη βίας τού φινάλε. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ (2014) του Ντεϊμιεν Τσαζέλ
WHIPLASH
Υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν σε τούτον τον κόσμο γνωρίζοντας το πεπρωμένο τους, από τη στιγμή της γέννησής τους κιόλας. Υπάρχουν και άνθρωποι που σταδιακά ανακάλυψαν μια έφεση και, για το υπόλοιπο της ζωής τους, έδωσαν μια απίστευτα σκληρή μάχη για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, να γίνουν όλο και καλύτεροι σε αυτό που επέλεξαν να κάνουν. Και οι δύο περιπτώσεις θνητών, επιζητούν μια θέση σε κάποια… αιωνιότητα. Συνήθως. Είναι εγωιστές. Θυσιάζουν έναν και μοναδικό (;) βίο για μια ολοκλήρωση εσωτερική, ψυχική, που δύσκολα χωράει συντρόφους, συνεργάτες, φίλους, αυτό το καθημερινό σύμπαν μιας κανονικότητας που σε γερνάει μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. Το «Χωρίς Μέτρο» είναι μια ταινία γι’ αυτούς τους ανθρώπους. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)
