του Ηλία Φραγκούλη

Μεθοδικότητα. Το σήμα κατατεθέν της σκηνοθετικής φόρμας του Ντέιβιντ Φίντσερ. Θα περίμενε κανείς ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα από το «The Killer», καθώς ο ήρωάς του μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με την… εκτελεστική (#diplhs) «εξουσία» που κατέχει ο δημιουργός του, αυτό το ψυχρά πειθαρχημένο στιλιζάρισμα το οποίο θέτει τα θεμέλια στις ταινίες του. Εδώ ξεκινά με μια ένταση αναμονής και την ελπίδα της (όποιας) έκπληξης που θ’ ανατρέψει την πλοκή, τα δεδομένα. Ατυχώς, σταδιακά, η πεπατημένη και τα στερεότυπα του genre κυριαρχούν, αφήνοντας μονάχα μια απλή αίσθηση ευχαρίστηση μπροστά σ’ ένα θέαμα που ναι μεν δεν ενοχλεί, όμως, σε αφήνει να βγεις από την αίθουσα ενθυμούμενος κυρίως τα λάθη του. Ακριβώς όπως και ο (ανώνυμος) «Killer» του αστοχεί στην αποστολή της εισαγωγής του φιλμ.

To cut a long story short, ο Φίντσερ σε τούτο το έργο επιχειρεί ένα «Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο» (1967) meets «Η Συνομιλία» (1974). Το μελβιλικό πρότυπο της κεντρικής φιγούρας εκσυγχρονίζεται στο πρόσωπο του σχεδόν πάντοτε σιωπηλού Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος σαφώς «δανείζεται» και μερικά στοιχεία «εκκεντρικής» ιδιαιτερότητας από τον χαρακτήρα που υποδυόταν ο Τζιν Χάκμαν στο classic του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο Ιρλανδός ηθοποιός πιάνει το «άψυχο» ύφος που ο Φίντσερ (προφανώς και) του έχει ζητήσει να φέρει στον ρόλο, όμως, στην πορεία του φιλμ ο Φασμπέντερ καταλήγει να θυμίζει περισσότερο… την ρέπλικα Ντέιβιντ από τον «Προμηθέα» (2012) και το «Alien: Covenant» (2017), εκφράζοντας μια σχεδόν μη ανθρώπινη υπερβολή που του είναι γνώριμη και πιστεύει πως μπορεί να επιστρέψει (εκ του ασφαλούς) σ’ αυτήν. Ο όλος σχεδιασμός και η καθοδήγηση του Φασμπέντερ, όμως, σκαλώνουν σε αρκετά στοιχεία. Ιδού τα πιο… «με τίποτα, όμως!»:

α) Το voice–over. Αληθινός πονοκέφαλος! Για να μην είναι… «βωβά» τα 2/3 του έργου, οι τρεις σεναριογράφοι του «The Killer» έχουν φορτώσει στον ήρωα του φιλμ μια ασταμάτητη αφήγηση – εξομολόγηση σε φωνή off, η οποία σχεδόν εξουδετερώνει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του hitman που εστιάζονται έντονα από τον Φίντσερ. Κενές περιεχομένου φλυαρίες κι αναμάσημα τσιτάτων που quote-άρει ο ήρωας, ακόμη κι όταν δεν θυμάται από πού προέρχονται, τα οποία υποτίθεται πως «σκιαγραφούν» την προσωπικότητά του, αρχίζουν ήδη να κουράζουν πριν από το λάθος χτύπημα της εισαγωγής. Ο Αλέν Ντελόν σίγουρα θα του… ούρλιαζε ένα «Βγάλε το σκασμό!».

β) Το συναίσθημα. Το έναυσμα / κίνητρο για την πορεία εκδίκησης του ήρωα είναι… ρομαντικό (!) και δεν συνάδει καθόλου με τον χαρακτήρα που συστήνει το voice-over.

γ) Το «soundtrack». Χωρίς να πείθει (καθόλου) πως περνιέται για πνευματώδης άνθρωπος (ακόμη και με βάση τα λεγόμενά του), ο hitman αγαλλιάζει κι έρχεται στα ίσα του ακούγοντας μουσική. Αποκλειστικά και μόνο τραγούδια των The Smiths! Έχει κάτι το παράδοξο στην αρχή, όμως, τούτη η εμμονική επιλογή καταντά να καταλήγει σε ανεκδοτολογικό αστείο, ειδικά από τη στιγμή που οι στίχοι του Μόρισεϊ δεν βρίσκουν κάποια οδό ταύτισης με τα δρώμενα (θα μπορούσε να γίνει καλύτερο παιχνίδι με το «Girlfriend in a Coma», αλλά δεν…).

Η ρηχότητα του περιεχομένου του φιλμ «φορτώνει» στο δίωρο, που αν και ψυχαγωγεί αρκετά (λόγω της ποιότητας της κατασκευής), αφήνει τη διάθεση του «κάπου τα έχω ξαναδεί όλα αυτά» να κυριαρχεί. Ελάχιστες στιγμές αποτελούν highlights στα κεφάλαια του έργου (το βρωμόξυλο με τον «The Brute» που σχεδόν… «κατεδαφίζει» ένα διαμέρισμα ή η blazé παρουσία της Τίλντα Σουίντον που στέκει ανισόρροπα ανάμεσα στην «κόντρα» παρωδία του χαρακτήρα της και το αντίστοιχου δέους με τον hitman «παγόβουνο» συναισθημάτων). Στην τελική, μπορεί ο ήρωας να επαναλαμβάνει διαρκώς το «mantra» του «Stick to your plan», όμως, ο Φίντσερ αποδεικνύει πως δεν είχε κανένα σοβαρό σεναριακό σχέδιο στα χέρια του, με αποτέλεσμα να προσπαθεί μονάχα με το στυλ της υπογραφής του να παραμείνει συνεπής στο προσωπικό του όραμα (του φαίνεσθαι, τυπικά), ώστε να προσφέρει κάτι που ίσως μπορεί να επιζήσει καλύτερα μέσα στη φτώχεια του περιεχομένου της τηλεοπτικής πλατφόρμας του NETFLIX.