FreeCinema

Follow us

Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (1974)

(THE CONVERSATION)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φράνσις Φορντ Κόπολα
  • ΚΑΣΤ: Τζιν Χάκμαν, Τζον Καζάλε, Άλεν Γκάρφιλντ, Φρέντερικ Φόρεστ, Σίντι Γουίλιαμς, Μάικλ Χίγκινς, Ελίζαμπεθ Μακ Ρέι, Τέρι Γκαρ, Χάρισον Φορντ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: BIBLIOTHEQUE

Ειδικός σε παρακολουθήσεις ανησυχεί πως η «παραγγελιά» του τελευταίου του πελάτη ενέχει σοβαρούς κινδύνους για ένα παράνομο ζευγάρι, με πιθανότητα να πέσουν έως και θύματα εγκληματικής ενέργειας.

Δύο χρόνια μετά τον θρίαμβο του «Νονού» (1972), ο Φράνσις Φορντ Κόπολα επιστρέφει με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, τρεις οσκαρικές υποψηφιότητες (μεταξύ των οποίων για καλύτερη ταινία και πρωτότυπο σενάριο), όμως, η «Συνομιλία» καταλήγει να είναι ένα εμπορικό φιάσκο στις ΗΠΑ, όπως ακριβώς είθισται σε περιπτώσεις έργων που «έβλεπαν»… πολύ μπροστά από την εποχή τους. Επιπλέον, η κριτική (λανθασμένα) το συνέδεσε με το σκάνδαλο του Watergate, μονάχα εξαιτίας του timing της περιόδου, επιχειρώντας να δώσει στην ταινία μία πολιτική χροιά που ακόμη και ο ίδιος ο σκηνοθέτης της απαρνιόταν διαρκώς (προφανέστατα, ο Κόπολα ονοματίζει το «BlowUp» του Μικελάντζελο Αντονιόνι σαν βασική επιρροή για τούτη τη δημιουργία του).

Ο Χάρι Κολ του Τζιν Χάκμαν είναι ένας «τεχνικός παρακολούθησης και ασφαλείας», ένα είδος ιδιωτικού ντετέκτιβ που χειρίζεται την τεχνολογία όπως ένας μάγος. Πέρα από τις φωτογραφήσεις, έχει τελειοποιήσει συστήματα ηχογράφησης διαλόγων ακόμη και από εξωφρενικά μακρινές αποστάσεις, ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις και τα νέα επιτεύγματα του κλάδου του και ζει κάτω από συνθήκες εξαιρετικής μυστικότητας, αδυνατώντας να εμπιστευτεί για το παραμικρό ακόμη κι έναν γείτονα ή την κοπέλα που αγαπά.

Το τελευταίο του αντικείμενο «μελέτης» είναι ένα (μάλλον) παράνομο ζευγάρι, η ασφάλεια του οποίου ενδέχεται να βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς ο πελάτης του Κολ θα τους σκότωνε αν έβρισκε την ευκαιρία. Έχοντας ενοχές από ένα παρόμοιο περιστατικό του παρελθόντος που τον έτρεψε σε φυγή, ο Κολ συγκρούεται με τις ηθικές αναστολές του (όντας και βαθιά θρησκευόμενος) και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να αποτρέψει το κακό, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πως και ο ίδιος έχει γίνει στόχος παρακολούθησης.

Εστιάζοντας σε ένα θεματικό δίπολο ανάλυσης του ήρωα όσο και της κοινωνίας μέσα στην οποία προσπαθεί να επιβιώσει ο Κολ, ο Κόπολα στήνει μία εξαιρετική σπουδή επάνω στην ανθρώπινη ιδιώτευση και τα αμέτρητα… λάθη μας, καταλήγοντας στο οδυνηρό συμπέρασμα πως όσο και να το προσπαθούμε, με ψυχαναλυτικά «τεχνάσματα» ή και υποστήριξη από τη σύγχρονη τεχνολογία, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βρούμε τρόπους να καταλάβουμε ή ν’ αποκαλύψουμε τα συμπεριφορικά «μυστικά» του είδους μας, όσο κι αν χρειαστεί να το παρακολουθήσουμε. Όπως, άλλωστε, λέει χαρακτηριστικά και ο Κολ σε μια σκηνή του έργου, «Δεν ξέρω τίποτα για την ανθρώπινη φύση», εξομολόγηση που τον καθιστά ουσιαστικά τρωτό και αδύναμο να προστατεύσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Τζιν Χάκμαν είναι εκπληκτικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, υποδυόμενος έναν κρυπτικό, στα όρια του κοινωνικού αυτισμού χαρακτήρα, που αρνείται κάθε συμμετοχή στο συναίσθημα, όχι επειδή δεν νοιάζεται για τους γύρω του, αλλά γιατί έχει αποφασίσει να «αυτομαστιγώνεται» στη ζωή, αρνούμενος την όποια φυσιολογική συνύπαρξη ή συντροφικότητα (ερωτική ή και φιλική μονάχα). Καίριο ρόλο στο σχεδιασμό του Κολ παίζει μέχρι και το ιδιοφυές στοιχείο της γκαρνταρόμπας του (που σχεδίασε η Άγκι Γκέραρντ Ρότζερς), μία σχεδόν διάφανη, αδιάβροχη καμπαρντίνα που ο ήρωας δεν αποχωρίζεται ποτέ από πάνω του. Αυτό το «δεύτερο δέρμα» (του) μας δίνει μια ψευδαίσθηση «ακτινογραφίας» του Κολ, λες και η ματιά μας μπορεί να τον διαπεράσει και να «δει» έως και τα εσώψυχά του, κάτι που αναιρείται άμεσα στην πράξη, σαν μορφή άμυνας και προστασίας του ιδίου από κάθε εξωτερικό «εχθρό».

Πραγματικά πολύ μπροστά από την εποχή της, η «Συνομιλία» βλέπεται σήμερα σαν μία (προφητική) δυστοπία του συστημικού ελέγχου που καταπατά την ανθρώπινη μονάδα και την καθιστά ευάλωτη σε δυνάμεις που ούτε μπορούμε να υποψιαστούμε πως (ενδέχεται να) έχουν στήσει έναν μηχανισμό παρακολούθησης ακόμη και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια (είναι συγκλονιστικό το φινάλε του φιλμ), γιατί όχι και μέσα στο ίδιο μας το σώμα! Απλά, δείτε τη χρονολογία παραγωγής της ταινίας και… τρομάξτε περισσότερο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μοντέρνο δείγμα κινηματογραφικής αφήγησης αγέραστο, άριστοι συντελεστές σε κάθε καλλιτεχνικό τομέα (από τη σκηνογραφία του Ντιν Ταβουλάρις μέχρι τα «εγκλωβισμένα» πιανιστικά θέματα του Ντέιβιντ Σάιρ), ερμηνείες πέρα από «μεθόδους» υποκριτικής. Ένα από τα έργα που άλλαξαν το ύφος του αμερικανικού σινεμά στη δεκαετία του ’70. Απαιτεί θεατές με ωριμότητα σκέψης, εννοείται…


MORE REVIEWS

GODZILLA MINUS ONE

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σικισίμα επιστρέφει σ’ ένα κατεστραμμένο Τόκιο, γεμάτος ενοχές από τη φήμη του kamikaze πιλότου που δεν θυσιάστηκε για πατρίδα του. Θα προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα που έχει υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό και θα συγκατοικήσουν αναζητώντας τη γαλήνη, καθώς η πόλη αρχίζει να στέκεται ξανά στα πόδια της, ώσπου να εμφανιστεί… ένα γιγάντιο και μεταλλαγμένο από πυρηνικές δοκιμές τέρας.

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.