του Ηλία Φραγκούλη

Όλα λάθος! Όλα! Μερικές φορές, βέβαια, αυτό μπορεί να είναι χειρότερο κι από μία απλά κακή ταινία. Συμβαίνει στο τρίτο sequel τούτου του… θεόκουλου (και αναπάντεχης διάρκειας) ελληνικού franchise του «The Bachelor», το οποίο ξεκίνησε με τον χείριστο τρόπο, επιχείρησε μια κάποια βελτίωση με το δεύτερο μέρος, βάλτωσε άστοχα στο τρίτο και, πλέον, με τον πιο σουρεάλ τρόπο εδώ, αποτολμά να πάρει μια απότομη στροφή προς ένα εντελώς διαφορετικό genre από εκείνο της (σκέτης) κωμωδίας. Και ντεραπάρει.

Ο σκελετός των προβλημάτων είναι… πάντοτε ο ίδιος. Και δε λέει να διορθωθεί. Στον τομέα ενός από τα χειρότερα casting πρωταγωνιστών από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου, βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα προφανές αδιέξοδο. Αυτοί είναι, με αυτούς (θα) πορευόμαστε… Αλλά το χάλι το σεναριακό, κάποτε θα μπορούσε να «στρώσει», διάβολε! (Πολλά ζητάω, εννοείται.) Στο «The Black B4chelor», λοιπόν, καταντά νοσηρή η κατάσταση, σε βαθμό ν’ απορείς για το τι συμβαίνει στις πρώτες αναγνώσεις του τελικού script από συντελεστές και παραγωγούς. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται ότι αυτό το «χιούμορ» λειτουργεί; Ότι αυτές οι ατάκες βγάζουν γέλιο; Μιλάμε για one-liners που ρίχνουν τη θερμοκρασία του παγετού πιο κάτω κι από τα ανέκδοτα του τηλεοπτικού «Ράδιο Αρβύλα»!

Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, η πλοκή εδώ θέλει να παντρέψει τους γνωστούς ήρωες του franchise με το υπο-είδος της μαύρης κωμωδίας, πείραμα αρκετά εκκεντρικό και πρωτότυπο για το ελληνικό σινεμά (χωρίς ποτέ να ξεχνάμε τον «Δράκουλα των Εξαρχείων» του Νίκου Ζερβού, από το 1983). Φλερτάροντας μεταξύ horror καταστασιακού «πήραμε το λάθος δρόμο και βρεθήκαμε σ’ ένα σπίτι που δεν έπρεπε», αρκετά σύνηθες σε πιο νεανικά φιλμ του genre, και μακάβριας παρωδίας τύπου «The Addams Family», το τέταρτο «The Bachelor» δείχνει από νωρίς πως δεν πρόκειται να πετύχει το σκοπό του, εμμένοντας σ’ ένα απόλυτα άτονο και μη κωμικό στυλ, που απέχει έτη φωτός μακριά από το σχετικό timing, σε κάθε τομέα (για να πω κι εγώ ένα αστείο, εννοώ πρωτίστως την καθοδήγηση των ηθοποιών).

Το road trip ξεκινά με νοικιασμένο όχημα που φέρει και «πελάτη» του Γιάννη Τσιμιτσέλη στο πίσω κάθισμα, στιγμή που σε αφήνει παγερά (#diplhs) αδιάφορο, αν όχι και ν’ απορείς γιατί δεν έπαιξαν ξανά με το εύρημα της νεκροφόρας (που εδώ θα ήταν ταμάμ!). Για τη σεκάνς που χάνονται στην ύπαιθρο της Μάνης μια νύχτα βροχερή, με τα μισά πλάνα να εναλλάσσονται… ολόστεγνα, ας πούμε ότι η παραγωγή δεν έβλεπε καλά στο σκοτάδι… Το σκηνοθετημένο «τροχαίο» – παγίδα ήταν περισσότερο φάση «ο μοντέρ μας δουλεύει ψιλό γαζί»!

Το γνωστό μπουλούκι ζητά καταφύγιο σε «στοιχειωμένο» πύργο… goth οικογένειας – γέννημα θρέμμα Μάνης, η οποία αποτελεί ξώφαλτσο homage στους Άνταμς (ξεδιάντροπο στην ενδυματολογική λεπτομέρεια των δύο ανήλικων παιδιών, μάλιστα), με ελάχιστα από τα λεκτικά «σκετσάκια» να αγωνίζονται να βρουν το μειδίαμα στα χείλη σου (μόνο η αναφορά στις συγγραφικές εμπνεύσεις των ονομάτων βγάζει κάποιο πνεύμα), αν και εδώ το casting περιλαμβάνει ονόματα που με πιο σωστό κείμενο και σκηνοθεσία στοιχειώδους αντίληψης του συγκεκριμένου είδους, θα απέδιδαν. Εδώ εντοπίζω τη μοναδική χαμένη ευκαιρία του έργου. Αναξιοποίητοι όλοι τους, και σε σχεδιασμό χαρακτήρων και σε χημεία ενιαία υποκριτικά και σε tempo χιουμοριστικής μακαβριότητας. Κατά τα άλλα, οι βασικοί πρωταγωνιστές πέφτουν συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλον, «τρομάζουν» (φευ!), πετάνε τσιριχτές κραυγές και ο Παντελής Καναράκης γελά ειρωνικά και ζητά «συγγνώμη» (στο άπειρο της επανάληψης…). Τώρα, γιατί κανείς δεν σκέφτηκε τα jump scares να γίνουν οπτικά ωφέλιμα και λειτουργικά για τον θεατή, υποθέτω ότι αποτελεί ακόμη ένα (όντως) τρομακτικό ερώτημα που γεννά η ταινία (μαζί με το «Τι σκεφτόντουσαν;» στο κοπιάρισμα της κλασικής σκηνής της κιουμπρικής «Λάμψης», με το τσεκούρι που σπάει την πόρτα – γελάσαμε πάλι…).

Σε γενικές γραμμές, μια ιδέα που θα έκανε πάταγο στο πλαίσιο ελληνικής παραγωγής, αν δουλευόταν σοβαρά. Το αποτέλεσμα του τέταρτου «The Bachelor», όμως, είναι ένα σοκαριστικό λάθος που σε προβληματίζει πραγματικά επειδή θα εντοπίσεις κάμποσες αναφορές στο horror genre ή ακόμη και τις πιο κωμικές «παρεκτροπές» του. Αφού ήταν γνωστά αυτά τα στοιχεία στο δημιουργικό team που βρισκόταν πίσω από αυτό το sequel και υπήρχε η πρόθεση ν’ αποφευχθεί το «μία από τα ίδια», γιατί καταντάμε να παρακολουθούμε ένα… μαύρο χάλι; Last but not least: αυτή η εντελώς generic μουσική υπόκρουση, που εννοείται πως δε στήνει καμία ατμόσφαιρα (αντιθέτως, τσαταλιάζει νεύρα και τερματίζει αντοχές), «δανεική» από luna park είναι;